Ο διψασμένος στρατοκόπος…

Η συζήτηση στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα για τα θέματα των αγροτών πήρε ευρύτερο χαρακτήρα και παρουσιάσθηκε για μια ακόμη φορά η πολιτική των κομμάτων απέναντι γενικά στην κρίση. Η συγκυβέρνηση των «τριών» προσπάθησε ανεπιτυχώς να πείσει για την «αναγκαιότητα» της εξοντώσεως των πολιτών και παρέθεσε αριθμούς προκειμένου να «αποδείξει» ότι… «έρχεται η ανάκαμψη»! Οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι υποφέρουν, όπως έλεγε κάποτε ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, Τσίπρας, Καμμένος και Μιχαλολιάκος, απέδειξαν με ατράνταχτα επιχειρήματα την ολέθρια κυβερνητική τακτική. Το ίδιο και η κυρία Παπαρήγα. Μόνο που το ΚΚΕ, ξεκινώντας μεν από σωστή βάση, επιμένει να ελπίζει ότι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος μπορεί να προέλθει χωρίς καμιά συμμαχία, χωρίς κανένα συμβιβασμό με άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις. Δεν δέχεται κανένα «μίνιμουμ» πρόγραμμα συνεργασίας, προκειμένου να ανατραπεί η κυβέρνηση, και προδικάζει ότι τίποτε δεν θα αλλάξει από μια εξουσία ευρύτερης Αριστεράς ή Κεντροαριστεράς με συμμετοχή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, συνεπούς αντιμνημονιακού φορέως. Ανατρέχοντας στην περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, να θυμίσουμε ότι το Λαϊκό Μέτωπο προειδοποίησε εγκαίρως για τον κίνδυνο που απειλούσε τη δημοκρατία από την εκλογή του Χίντεμπουργκ το 1925. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, όμως, τι έκανε; Με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του, στον δεύτερο γύρο, κατέβασε υποψήφιο τον Τέλμαν, που πήρε το 6,4%. Το γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα αιτιολόγησε την απόφασή του, δηλώνοντας ότι δεν ήταν καθήκον του προλεταριάτου «να αναζητήσει τον πιο ικανό και τον πιο έξυπνο εκπρόσωπο των συμφερόντων της μπουρζουαζίας και να επιλέξει ποιο ήταν το μικρότερο κακό: Η κοινωνική δικτατορία του Βίλχελμ Μαρξ (κοινού υποψήφιου του δημοκρατικού Λαϊκού Μετώπου) ή η στρατιωτική δικτατορία του Χίντεμπουργκ;». Έτσι, την επομένη των εκλογών ο σοσιαλιστικός Τύπος έγραφε: «Πρόεδρος ο Χίντεμπουργκ, με τη βοήθεια του Τέλμαν»! Μήπως αυτό θα πρέπει να διδάξει κάτι στους κομμουνιστές; Όμως, το βασικό θέμα μας σήμερα είναι η κυβερνητική τακτική που οδηγεί σε τραγικό αδιέξοδο. Η συγκυβέρνηση δεν θέλει να δει ότι όλη αυτή η συμφορά, ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος (οικονομικός, γι’ αυτό και χειρότερος από τους άλλους) είχε μεθοδευτεί από νωρίς σε παγκόσμια κλίμακα. Τον Δεκέμβρη του 1993 και τον Γενάρη του 1994 η έγκυρη «Μοντ Ντιπλοματίκ» προειδοποιούσε ότι: «Ο φιλελευθερισμός θα κτυπήσει την κοινωνία». «Πυρ κατά του κράτους προνοίας» και «Έρχεται διαστροφή της δημοκρατίας στην Ευρώπη». Το περιοδικό «Επίκαιρα» είχε δημοσιεύσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για το «σκεπτικό» του Σαμαρά σχετικά με τον τρόπο αντιμετωπίσεως της κρίσης. Το περιοδικό επεσήμαινε ότι σε μια ομιλία του που δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή, συγκεκριμένα στον χαιρετισμό που απηύθυνε ο κ. Σαμαράς στην εκδήλωση για την επαναλειτουργία στη χώρα μας του γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού THINK TANK του Ιδρύματος Κόνραντ Αντενάουερ, εξήγησε για ποιον λόγο αποφάσισε να προσδέσει απόλυτα την Ελλάδα στο άρμα της Γερμανίας. Απολογήθηκε για την αποστασία του ή τη μεταστροφή του, από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στη δουλόφρονα μνημονιακή πλευρά, και μετετράπη σε υπερμνημονιακό κήρυκα της γερμανικής πολιτικής. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ιστορία της ηττημένης Γερμανίας μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους και στον τρόπο που χειρίστηκαν την τύχη της πατρίδας τους οι δύο καγκελάριοι, ο Στρέεσεμαν και ο Αντενάουερ αντίστοιχα. Και οι δύο καγκελάριοι καταδίκασαν και αποδοκίμασαν τους όρους που επιβλήθηκαν στη χώρα τους (ο πρώτος ήταν καγκελάριος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης) ύστερα από αντίστοιχες πολεμικές ήττες. Και οι δύο ανέλαβαν τις τύχες των χωρών τους μέσα σε συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης και εξωτερικής απομόνωσης. Είχαν τον ρεαλισμό να αποδεχθούν εκείνα που δεν τους άρεσαν, αλλά για να τα αλλάξουν στη συνέχεια. Και οι δύο είχαν την υπομονή και την ικανότητα να εξαργυρώσουν αυτήν την «αποδοχή», αλλάζοντας τις συνθήκες που είχαν επιβληθεί στις χώρες τους, εξασφαλίζοντας ομαλή χρηματοδότηση στις οικονομίες τους, απελευθερώνοντας τις δυνάμεις του ανταγωνισμού και της αγοράς. Ο κ. Σαμαράς φιλοδοξεί προφανώς (κυρίως από το παράδειγμα του Αντενάουερ) να ακολουθήσει τον δρόμο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Θεωρεί, δηλαδή, ότι η Ελλάδα είναι σε κατάσταση ανάλογη με εκείνη ηττημένων χωρών σε πόλεμο και ότι, με την υποταγή στην κυρίαρχη σήμερα δύναμη της Μέρκελ, θα οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη… Δεν διανοείται και δεν αποτολμά σύγκρουση. Νομίζει ότι η υποταγή του θα ανταμειφθεί. Διαπράττει ολέθριο σφάλμα ο κ. Σαμαράς. Πλανάται οικτρά, εάν νομίζει ότι με την τακτική αυτή θα επαναληφθεί το «φαινόμενο» της μεταπολεμικής Γερμανίας. Κι αυτό, διότι: α) Τη δυνατότητα να ξανασταθεί στα πόδια της την πήρε η Γερμανία από την αφέλεια των Συμμάχων. Η ίδια η Γερμανία δεν πρόκειται να δώσει σε άλλη χώρα τέτοια δυνατότητα. Συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρονταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Και χρησιμοποιεί τους πρωθυπουργούς των χωρών του Νότου, όπως χρησιμοποιούσε το Βερολίνο τους κατοχικούς κουΐσλινγκς πρωθυπουργούς. Να μην είναι καθόλου σίγουρος ο κ. Σαμαράς ότι στη συνέχεια η Μέρκελ θα τον επιβραβεύσει. β) Η Γερμανία μας μετέβαλε σε προτεκτοράτο. Εκχωρήσαμε την εθνική κυριαρχία μας, χάριν των οπτασιασμών της μνημονικής συγκυβέρνησης. Ο κ. Σαμαράς δεν αντιλαμβάνεται ότι η «φιλενάδα του, μαντάμ Μέρκελ» τον χρησιμοποιεί για εμπέδωση της δικής της κυριαρχίας και «λογικής» (μάλλον του παραλογισμού) στην Ευρωζώνη. Θέλει να πείσει ότι εάν το πειραματόζωο Ελλάς αντέξει, εκείνη θα δικαιωθεί στους επικριτές της πολιτικής της. Και θα επιμείνει όλες οι χώρες του Νότου να μπουν μέσα στο γερμανικό θερμοκήπιο… Εάν το πειραματόζωο Ελλάς δεν αντέξει, τότε θα διαλυθεί ως έθνος. Αλλά αυτό της είναι αδιάφορο. Η πατρίδα μας θα γίνει γερμανική επαρχία ή αποικία. Τότε, όμως, θα είναι πολύ αργά και άπαντες οι μνημονιακοί αμύντορες θα διαπιστώσουν ότι διαδραμάτισαν ρόλο Εφιάλτη. Η Γερμανία δύο φορές επεχείρησε να επιβάλει την κυριαρχία της και κατέληξε ηττημένη και κατεστραμμένη, αφού προηγουμένως προκάλεσε παγκόσμια συμφορά. Σ’ αυτόν, τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκάλεσε την ίδια παγκόσμια καταστροφή. Μένει να δούμε εάν και πώς θα ηττηθεί. Οπωσδήποτε, όμως, αυτοί που επενδύουν στο Δ’ Ράιχ θα λογοδοτήσουν κάποτε. Ο κ. Σαμαράς, στην τελευταία συζήτηση στη Βουλή, έκανε πάλι κατάχρηση (όπως και οι «συνιστώσες» του ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) για τις μαγικές επενδύσεις, που θα μας λύσουν όλα τα προβλήματα. Δεν έχει καταλάβει, τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσο και ο οικονομικός του «δήμιος» Στουρνάρας, ότι καμιά επένδυση δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη, με την εγκληματική πολιτική που εφαρμόζουν σε βάρος του λαού. Όταν παίρνουν τα σπίτια των πολιτών, όταν θεσμοθετούν ποινικές διώξεις για χρέη άνω των 5.000 ευρώ στο Δημόσιο, ανθρώπων που δεν έχουν να πληρώσουν, όταν διατάζουν να συλλαμβάνονται ακόμα και οι μικροοοφειλέτες, όταν βάζουν καινούργια χαράτσια, όταν μειώνουν περισσότερο μισθούς και συντάξεις, όταν κλείνουν μαγαζιά και απολύεται κόσμος, τότε, όσες επενδύσεις και αν γίνουν, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη. Βασική προϋπόθεση για να αναπνεύσει η οικονομία είναι να καταργηθούν τα χαράτσια και να σκίσουμε τα Μνημόνια. Στόχος όλων των κρατών του Νότου πρέπει να είναι η διάλυση της Ευρωζώνης. Μόνο τότε το γερμανικό τέρας θα πέσει κάτω σφαδάζοντας. Ο κ. Σαμαράς εμπνέεται από τον Αντενάουερ και η Μέρκελ από τον Γκαίμπελς, ο οποίος σημείωνε στο ημερολόγιό του: «Η λύση που πρότεινε ο Φίρερ είναι η μοναδική στο πρόβλημα της Γερμανίας. Είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε ό,τι θα κληρονομήσουμε, έστω κι αν αυτή η ”κληρονομιά” δεν είναι, παρά μόνον ερείπια…». Πάνω από τα ερείπια των κοινωνιών των χωρών του Νότου χτίζει τη δικτατορία της η καγκελάριος, για μια γερμανική Ευρώπη. Αλλά έχουμε και τις… «συνιστώσες» της Νέας Δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ! Απορεί κανείς πώς τολμά ο κ. Βενιζέλος να παριστάνει τον κήνσορα, όταν στο σουρεαλιστικό κομματίδιό του διατηρεί αλώβητους τους μεγάλους ενόχους της ελληνικής τραγωδίας: Τον Σημίτη και τον Γιωργάκη. Εάν ο Βασ. Παπαγεωργόπουλος κατεδικάσθη σε ισόβια για καταχρήσεις σ’ έναν δήμο, τότε τι θα πρέπει να γίνει με τον Γιώργο Παπανδρέου, που κατέστρεψε όλη την Ελλάδα; Όσο για τον κ. Κουβέλη, παριστάνει την Ιφιγένεια εν Αυλίδι. «Θυσιάζεται», προκειμένου να πνεύσει ούριος άνεμος για την ελληνική οικονομία! Η διαφορά είναι ότι ο κ. Κουβέλης δεν θυσιάζεται. Από το βάθος των αποτελεσμάτων της κάλπης, έγινε συγκυβερνήτης. Εκείνος που θυσιάστηκε είναι ο ελληνικός λαός. Ο λαός που σφαγιάζεται χάριν της αμαρτωλής Ευρωπαϊκής Ενώσεως με το γερμανικό κράνος. Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, προσπαθώντας να ακροβατεί μεταξύ Αριστεράς και άκρατου καπιταλισμού, συνεχώς μπερδεύει τα πράγματα και εφευρίσκει φραστικές δικαιολογίες περί… «υπευθυνότητας», για να μένει άτρωτος! Μάταιος κόπος. Μέσα στον στρόβιλο των καιρών, τραμπαλίζεται πότε από τη μια πλευρά, πότε από την άλλη, προσποιείται ότι διαφωνεί, αλλά στηρίζει την εξόντωση των πολιτών με τα μέτρα Στουρνάρα – Θεοχάρη. Ο Σοπενχάουερ έλεγε: «Να αμφισβητείτε μια σκέψη που είναι ακαθόριστα διατυπωμένη». Ακαθόριστα, διφορούμενα, ωμά ψεύδη είναι όσα λέει η κυβέρνηση για το μέλλον και ο κ. Κουβέλης συμπράττει σ’ αυτήν τη «φάλτσα» χορωδία (ή μάλλον… κοροϊδία)! Ο απλός βασανισμένος και καταληστευμένος πολίτης κραυγάζει τον στοχασμό του Τολστόι: «Αρνούμαι τον κόσμο όπως υπάρχει…». Κι αρνείται να συνεχίσει αυτή η κυβέρνηση των «τριών», να αυτοσχεδιάζει (χάριν των δυνάμεων κατοχής της «τρόικας») τη διάλυση της κοινωνίας, με «ανάπτυξη», μέσω πειρατών τύπου Χαλκιδικής. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης παριστάνουν την κυβέρνηση, ενώ αποτελούν πιόνια των σκοτεινών δυνάμεων που εδρεύουν στο Βερολίνο. Και έγιναν τραγικοί, διότι εξαρτάται η παραμονή της στην εξουσία από τα χαράτσια που επιβάλλουν τα «αφεντικά» κι εκείνοι τα δέχονται. Έχουμε επανάληψη όσων έγιναν το 1824 και 1825. Τα δύο δάνεια που είχαν τότε συναφθεί για την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους υπήρξαν οι θεμελιώδεις συντελεστές της εξαρτήσεως της χώρας από τους ξένους. Μας εκβιάζανε και τότε οι «σωτήρες» με το ασήκωτο χρέος, που το πλήρωσαν πανάκριβα γενιές, και μας οδήγησαν σε τρεις πτωχεύσεις με Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (1893) για μισό αιώνα. Σήμερα, δεν τρέφουμε αυταπάτες. Όποιος δανείζεται, και βαυκαλίζεται πως αποκτά «ανεξαρτησία», μοιάζει με τον διψασμένο στρατοκόπο που, για να του δώσουν μια κούπα νερό, δέχεται να τον φιμώσουν και να τον δέσουν χειροπόδαρα. Κι έτσι, ούτε άλλη γουλιά μπορεί να πιεί, ούτε άλλο βήμα να κάνει…