Αξιοθαύμαστη η συνεργασία «τρόικας 1» και «τρόικας 2»

Τους οποίους –ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό– έφερε στην Ελλάδα και στρογγυλοκάθισαν στον σβέρκο μας ο Παπανδρέου ο τρίτος, ο προμελετημένα ΠΡΟΔΟΤΗΣ της πατρίδας μας και του λαού της, που θεωρεί σήμερα τον εαυτό του… σωτήρα!

Ο Αλέξης Τσίπρας, σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με την άφιξη της «τρόικας» εξωτερικού και τη συζήτηση για τους μισθούς και τις απολύσεις στο Δημόσιο, απάντησε ως εξής: «Τι σχόλιο να κάνει κανείς όταν οι ίδιοι άνθρωποι που παραδέχονται το λάθος, όχι μόνο επιμένουν σε αυτό αλλά ζητούν μεγαλύτερη δόση από το λάθος; Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν έχουμε μια κυβέρνηση που απλά επιμένει στο λάθος. Έχουμε τη λάθος κυβέρνηση να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού απέναντι σʼ αυτήν την αδιανόητη επιμονή κάποιων, που μάλλον φαίνεται ότι τελικά δεν έχουν στόχο να ρυθμίσουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας, αλλά να λεηλατήσουν τη χώρα».

Η «αδιανόητη επιμονή κάποιων», με έμφαση στο «ΚΑΠΟΙΩΝ» στην απάντηση του Τσίπρα, θεωρώ ότι υποδηλώνει ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ, οι οποίοι, εκτός φυσικά από την «τρόικα» εξωτερικού και τους τοκογλύφους δανειστές μας, προαελείφονται να συμμετάσχουν στη ΛΕΗΛΑΣΙΑ της πατρίδας μας. Οι Εφιάλτες, άλλωστε, δεν έλειψαν από αρχαιοτάτων χρόνων στον ταλαίπωρο αυτόν τόπο. Και αυτό είναι μεγάλη και δυσβάστακτη κατάρα.

Από Κυριακή σε Κυριακή συμβαίνουν ενδιάμεσα διάφορα γεγονότα σε τεταμένο κλίμα που το γνωρίζουμε από καιρό. Κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης, με άστεγους, με αυτοκτονίες, με ποικιλότροπες απειλές και αποχαλίνωση της αστυνομικής ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που διαδραματίστηκε για πολλοστή φορά την Πέμπτη στην Ιερισσό και στην ευρύτερη περιοχή. Αυτά θα σταματήσουν μόνο όταν ξεσηκωθεί δυναμικά ο ελληνικός λαός, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για μια νέα και ελπιδοφόρο ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Γιʼ αυτό θα σταθώ, ολοκληρώνοντας το σημερινό άρθρο, στην πρωτοβουλία του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή να διοργανώσει εκδήλωση μνήμης την Τετάρτη στο Μέγαρο Μουσικής, δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου συντηρητικού ηγέτη.

Επί σκηνής, πλην του προέδρου του ιδρύματος κ. Πέτρου Μολυβιάτη και του αδελφού του εκλιπόντος κ. Αχιλλέα Καραμανλή, ήταν οι αρχηγοί της τρικομματικής συγκυβέρνησης και ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Η ομιλία του Πέτρου Μολυβιάτη υπήρξε εξαιρετική. Είπε, μεταξύ άλλων, ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έταξε ως σκοπό της ζωής του να θεραπεύσει τα τρία μεγάλα προβλήματα του έθνους: Τη φτώχεια, την εξωτερική ανασφάλεια, λόγω εμφύλιου σπαραγμού, και την πολιτική αστάθεια, λόγω της διχόνοιας που επικρατούσε στον πολιτικό στίβο. Δεν δίστασε μάλιστα να είναι έμμεσα και με προσεκτικές διατυπώσεις καταγγελτικός για τον νυν αρχηγό της ΝΔ, χωρίς να έχει ακούσει τη θλιβερή ομιλία του. Όσο για τον Αχιλλέα Καραμανλή, τόνισε καταλήγοντας: «Πάντοτε ο Καραμανλής ένωνε, ποτέ δεν δίχαζε», αφήνοντας καθαρά να εννοηθεί ποιος δεν ενώνει και διχάζει…

Ο Σαμαράς, όταν έμαθε ότι θα έπαιρνε τον λόγο και ο Τσίπρας, σκύλιασε, αλλά δεν μπορούσε να αποτρέψει αυτό το γεγονός. Γιʼ αυτό ανέτρεψε το πρωτόκολλο για να μιλήσει τελευταίος, ώστε να… κατατροπώσει τον Τσίπρα, αδιαφορώντας για τη σειρά των ομιλητών που υπήρχε στην πρόσκληση! Πέτυχε, όμως, το αντίθετο. Ο Τσίπρας είχε κλέψει προηγουμένως την παράσταση. Διότι απέδειξε με την ομιλία του ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε και έχει την αναγνώριση και των αντιπάλων του ακόμα. Και αυτό χωρίς να συγκαλύψει τις αριστερές του θέσεις, αφού επέκρινε την πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του Καραμανλή. «Μεγάλωσα σε ένα αριστερό οικογενειακό περιβάλλον», είπε, «στο οποίο συχνά οι παλαιότεροι διεκτραγωδούσαν τα βάσανα και τους διωγμούς μιας γκρίζας προδικτατορικής εποχής, που χαρακτηριστικά ονόμαζαν “εποχή του καραμανλισμού”. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι ήταν αυτοί που, επίσης χαρακτηριστικά, επαναλάμβαναν: Το 1974 στην Ελλάδα επέστρεψε ένας άλλος Καραμανλής!» Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε, αφού αναφέρθηκε στην αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο: «Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ». (Θυμίζω το πασίγνωστο: Ότι τότε τον κατηγορούσαν αρκετοί δικοί του για… «σοσιαλμανία»!) Είπε και άλλα σημαντικά ο Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Βενιζέλο, που προηγήθηκε εκείνου και φρόντισε να τον… στολίσει προκαταβολικά με «στρατηγική της εφόδου στο όνομα μιας αντιμνημονιακής ψευδαίσθησης» και άλλα ομοίως βαρύγδουπα. Ο Κουβέλης είπε επαινετικές γενικότητες και δεν τόλμησε να αναφερθεί ούτε καν στην απαλλαγή της χώρας μας από την καταστροφική Βασιλευομένη Δημοκρατία.

Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είχα θερμή προσωπική σχέση. Τον είχα υποδεχθεί ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο Στρασβούργο –αντιπρόεδρος ήμουν τότε στην Ευρωβουλή– και τον είχα προσφωνήσει στον φακό της ελληνικής τηλεόρασης ως εξής: «Καλωσορίζω τον αιρετό και όχι κληρονομικώ δικαίω Ανώτατο Άρχοντα της χώρας μου και του διαβιβάζω τις ευχές της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου». Τον εγκατέστησα ύστερα σε ειδικό γραφείο κατά την εκεί τριήμερη παραμονή του. Αργότερα συναντηθήκαμε στην Αθήνα αρκετές φορές, πρώτα στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά στο κτίριο της Πολιτείας, όπου κατοικούσε πριν ξαναγίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ήταν ευγενέστατος απέναντί μου. Τα… γαμοσταυριλίκια τα είχε για τους δικούς του, όπως μου είπε κάποτε μαζί με την πικρία του για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που δεν τον είχε προειδοποιήσει για την καθαίρεσή του από τον Ανδρέα και με νουθετούσε. Από εκείνον έμαθα –μου συνέστησε και σχετικό σύγγραμμα– ότι υπήρξαν στην Ελλάδα 24 στασιαστικά κινήματα και μου έστελνε κάθε χρόνο του Αγίου Κωνσταντίνου κάρτα με ευχές για τη γιορτή μου όσο ζούσε, παρότι γνώριζε ότι διαφωνούσα ριζικά με την πολιτική της πρώτης του οκταετίας.