Ο Χρ. Πάχτας και… η αμαρτία του 2003
Μετά την τρομοκρατική επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός, ο κ. Πάχτας είχε την ευκαιρία να απολαύσει, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας, τηλεοπτική δημοσιότητα. Έκανε την εμφάνισή του στα τηλεοπτικά κανάλια, για να υπερασπιστεί τους χρυσοθήρες επενδυτές της Χαλκιδικής, βρήκε και την ευκαιρία να κατακεραυνώσει τοπικούς παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ ως, δήθεν, ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης.
Εκτός από την ιδιότητα του δημάρχου Αριστοτέλη, ο κ. Πάχτας έχει και άλλη μια ιδιότητα από το παρελθόν: αυτή του εμπνευστή και οργανωτή, το 2003, της μεταβίβασης των εγκαταστάσεων της TVX Gold στην Ελληνικός Χρυσός, έναντι του… μυθικού ποσού των 11 εκατ. ευρώ. Αρκετά χρόνια αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου 2011, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε εκείνη τη μεταβίβαση με τρόπο που δεν τιμά ιδιαιτέρως τον κ. Πάχτα: η Κομισιόν αποφάσισε, με πολύ συντηρητικούς υπολογισμούς, ότι από το Δημόσιο χαρίστηκαν με εκείνη τη συμφωνία στους ιδιώτες επενδυτές συνολικά 15,34 εκατ. ευρώ, επειδή τα μεταλλεία πουλήθηκαν χωρίς διαγωνισμό σε τιμή κατά 14 εκατ. ευρώ χαμηλότερη της πραγματικής τους αξίας, ενώ χαρίστηκαν στην Ελληνικός Χρυσός και φόροι, ύψους 1,34 εκατ. ευρώ.
Με άλλα λόγια, ο κ. Πάχτας ζημίωσε εκείνη την εποχή το Δημόσιο κατά 15,34 εκατ. ευρώ, προσφέροντας ισόποσο όφελος στους ιδιώτες χρυσοθήρες. Η στήλη δεν θα κρίνει τη σημερινή του μαχητικότητα στην υπεράσπιση της “χρυσής” επένδυσης στη Χαλκιδική. Καλό θα είναι, πάντως, την επόμενη φορά που ο κ. Πάχτας θα εμφανισθεί σε δημόσια βήματα, να δώσει εξηγήσεις στους σκληρά δοκιμαζόμενους πολίτες για εκείνη τη ζημιογόνα, για το Δημόσιο, συμφωνία.
Δίνουμε μάχη για να… χάσουμε λεφτά!
Η Κομισιόν, λοιπόν, διέταξε με την απόφαση της 23ης Φεβρουαρίου του 2011 το Δημόσιο να ανακτήσει από την Ελληνικός Χρυσός τα 15,34 εκατ. ευρώ των παράνομων ενισχύσεων. Δεν είναι ένα ποσόν που θα σώσει τον ελληνικό προϋπολογισμό, δεν είναι όμως και ευκαταφρόνητο, καθώς μάλιστα στα 15,34 εκατ. ευρώ πρέπει να προστεθούν και οι νόμιμοι τόκοι από το 2003. Η κοινή λογική θα έλεγε ότι το Δημόσιο θα έπρεπε να σπεύσει να αξιοποιήσει αυτήν τη θαυμάσια εισπρακτική ευκαιρία.
Τι έγινε στην πραγματικότητα; Το Δημόσιο έδωσε εδώ και χρόνια μια πανάκριβη νομική μάχη στις Βρυξέλλες για να αποκρούσει τις αιτιάσεις για παράνομες ενισχύσεις. Όταν έχασε την υπόθεση, προσέφυγε και πάλι στις ακριβές υπηρεσίες εξειδικευμένων δικηγορικών γραφείων, για να προσβάλει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την απόφαση της Κομισιόν. Στο μεταξύ, η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, όπως διαβάζουμε στον δημοσιευμένο ισολογισμό της για το 2011, αξιοποιεί κατάλληλα αυτήν την προσφυγή, για να αποφύγει να επιστρέψει τις παράνομες ενισχύσεις, επικαλούμενη την εκκρεμοδικία. Και εκφράζει την αισιοδοξία της, μάλιστα, ότι το Ευρωδικαστήριο θα «ρίξει» την απόφαση της Κομισιόν.
Πολύ κακό για το τίποτα;
Θα έλεγε κανείς ότι είναι δικαιολογημένη η στάση του Δημοσίου υπέρ των επενδυτών, αφού οι «χρυσές» επενδύσεις τους στη Χαλκιδική θα φέρουν στο μέλλον «χρυσές» εισπράξεις και για το Δημόσιο. Είναι, όμως, έτσι; Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο, που παραχωρεί τα κοιτάσματα χρυσού στο υπέδαφός της σε ιδιώτες επενδυτές, χωρίς να έχει εξασφαλίσει μερίδιο στα έσοδα που αυτοί θα αποκομίσουν στο μέλλον – και θα είναι μεγάλα, καθώς οι τιμές του χρυσού έχουν εκτοξευθεί και θα παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα για πολλά χρόνια, σύμφωνα με τους αναλυτές.
Τα μόνα οφέλη του Δημοσίου από αυτήν την παραχώρηση θα έλθουν από τη φορολόγηση των λογιστικών κερδών της Ελληνικός Χρυσός στο μέλλον (ως τώρα, η εταιρεία εμφανίζει ζημιογόνους ισολογισμούς), καθώς επίσης και από την απασχόληση όσων εργασθούν για την εξόρυξη του χρυσού. Αν με τέτοιες συμφωνίες «αξιοποίησης» του ορυκτού μας πλούτου ελπίζουμε κάποτε να ορθοποδήσουμε, μάλλον άδικα θα περιμένουμε…
Ας καταδικάσουμε λοιπόν όλοι οι σώφρονες πολίτες τις τρομοκρατικές πράξεις των κουκουλοφόρων στη Χαλκιδική. Καιρός είναι, όμως, να ανοίξει, παράλληλα, και μια σοβαρή συζήτηση για τον ορυκτό πλούτο της χώρας και για τους όρους αξιοποίησής του. Για να μη γίνει η Ελλάδα Ελντοράντο ιδιωτικών συμφερόντων, με ασήμαντα οφέλη για το κράτος και τους πολίτες.