Κύπρος: Το φάσμα της χρεοκοπίας μοχλός για επιβολή λύσεως
Γιατί μόνο μυωπάζοντες δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτά τα δύο «πάνε πακέτο». Με την έννοια ότι εκείνες οι δυνάμεις που κηδεμονεύουν τις εξελίξεις, θα χρησιμοποιήσουν το πρώτο για να ρυθμίσουν το δεύτερο κατά το δοκούν. Ως αποτελεσματικό δηλαδή μοχλό προαγωγής του είδους της λύσεως που επιθυμούν στο πολιτικό πρόβλημα. Που θα είναι δηλαδή κομμένη στα μέτρα των στρατηγικών τους συμφερόντων και περιφερειακών σχεδιασμών. Γιατί μέχρι σήμερα όλες οι απόπειρες για λύσεις, από αυτά εκκινούσαν και σ’ αυτά σκοπούσαν.
Υπό το φως ακριβώς αυτών των αυτονόητων επισημάνσεων, ο μεν νέος Πρόεδρος πρέπει να είναι καθόλα έτοιμος για μαρτυρικό σταυρό. Κι αυτό δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου. Ο δε λαός ν’ αναμένει νέες δοκιμασίες, όχι άσχετες με αυτές που οι πικρές εμπειρίες της μακράς και τραυματικής διαδρομής του εθνικού ζητήματος του προσπόρισαν. Με τη διαφορά όμως ότι αυτήν τη φορά οι προδιαγραφές διέπονται από σαφώς καταληκτικές δυναμικές, ακόμη και αν ευοδωθούν δυνατότητες αποτροπής τυχόν απευκταίων. Όπως έγινε δηλαδή με το έωλο σχέδιο Ανάν. Με την έννοια ότι ακόμη και αν υπάρξει επιτυχής αποσόβηση απαραδέκτων λύσεων, το Κυπριακό θα έχει αυτομάτως αυτήν τη φορά επιλυθεί διά της μη λύσεως!
Δεν πρόκειται για ρητορική παραδοξολογία, βεβαίως. Γιατί μόνον εθελότυφλοι δεν βλέπουν τι θ’ αναπαραχθεί από νέα και αδιέξοδη πρωτοβουλία. Καθώς τα τετελεσμένα τείνουν οριστικά είτε ν’ αποβούν μέρος της ρυθμίσεως, είτε ν’ αφεθούν ως έχουν και όπως τα συντηρούν τα καταθλιπτικά ισοζύγια ισχύος. Τα οποία λειτουργούν δυνάμει ως ιστορικοί οδοστρωτήρες σε βάρος του ανίσχυρου σκέλους της διαφοράς. Σε βάρος μας δηλαδή. Κι όποιος αντέξει.
Και είναι ακριβώς κάτω από το βάρος αυτής της βάναυσης γεωπολιτικής πραγματικότητος, όπως βιώνεται με όρους de facto διαιρέσεως, που η εκ παραλλήλου (ή κατά συγκυρίαν) κατάσταση της δυνάμει χρεοκοπίας επιλιπαίνει φόβους εκβιαστικών παρεμβάσεων. Προκειμένου δηλαδή να δοθεί τέλος σε ό,τι μέχρι τώρα δεν μπόρεσαν τα ίδια κέντρα να επιτύχουν με αφόρητες πιέσεις και απειλές. Για να μη θεωρηθεί όμως ότι αρνητικολογούμε, πρέπει να πούμε ότι ευκταία θα ήταν οποιαδήποτε νέα πρωτοβουλία για λύση. Και άκρως επιθυμητή μια ευτυχής κατάληξη. Φτάνει αυτή να εδράζεται σε πλαίσια δεδομένων αρχών, όπως η διεθνής νομιμότητα τα προσδιορίζει. Και τα οποία οριοθετούνται από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας αφενός και το κοινοτικό κεκτημένο αφετέρου. Καθώς η Κύπρος είναι όχι απλώς ενσωματωμένη σ’ αυτό, αλλά και γιατί αποτελεί μέρος του κεντρικού πυρήνα του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Κι επομένως δεν είναι δυνατόν η οποιαδήποτε λύση να είναι ασύμβατη με αυτό το θεμελιώδες γεγονός.
Ενόψει λοιπόν αυτών που με βεβαιότητα θα ενεργοποιηθούν, η Λευκωσία (υπό το νέο ηγετικό σχήμα και προπαντός εν ενότητι) πρέπει αφενός ν’ αξιοποιήσει ευκαιρίες που ενδεχομένως να υπάρξουν για έναν αποδεκτό ιστορικό συμβιβασμό (γιατί διαφορετικά το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί) και αφετέρου ν’ αποσοβήσει τυχόν απόπειρες δοτών λύσεων, που θα εμπέδωναν με την υπογραφή μας τη γεωπολιτική κρεούργηση, την οποία η τουρκική επιδρομή επέβαλε και οι κατοχικές λόγχες συντηρούν. Κι αυτό χωρίς την ψευδαίσθηση ότι οποιαδήποτε ρύθμιση θ’ αναιρεί αυτομάτως τα τετελεσμένα. Μέρος των οποίων έχουμε ήδη όχι απλώς αποδεχθεί, αλλά κι εν πολλοίς νομιμοποιήσει. Είτε σιωπηρά είτε με τις κατά καιρούς εκχωρήσεις μας, τις οποίες η Άγκυρα ενθηλάκωσε.
Επομένως: Ο νέος Πρόεδρος, με συνδρομή των ευρύτερων δυνατών δυνάμεων, πρέπει να είναι ήδη έτοιμος και για τα δυο. Και για επώδυνους συμβιβασμούς. Και γι’ ανάταξη στρατηγικών αντιστάσεων. Οι οποίες μάλιστα θ’ απαιτηθούν ακόμη και για τη θωράκιση του φυσικού εθνικού μας πλούτου. Που βρίσκεται στο στόχαστρο εκείνων που τον ορέγονται. Δηλαδή συμφερόντων τα οποία έλκονται από την οσμή των υδρογονανθράκων και που συνωθούνται γύρω από τα πολλά υποσχόμενα κοιτάσματα.