ΦΤΑΙΝΕ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ…
Ένας μάλιστα εξ αυτών, ο μικρότερος σε ηλικία, δήλωσε (διά του συνηγόρου του, παρακαλώ!) ότι αξιώνει να αντιμετωπισθεί ως «αιχμάλωτος πολέμου»! Ο οποίος (πόλεμος) ερμηνεύει ότι δεν διεξάγεται ακριβώς μεταξύ εχθρικών χωρών! Αλλά μεταξύ της συνταγματικής εξουσίας της χώρας και… αυτού του ιδίου! Παράλληλα, η γνωστή στην κοσμική Αθήνα όμορφη μαμά του κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει ότι ο γιός της πρέπει να θεωρείται ως κανονικός πολεμικός ήρωας. Συγχωρείστε με, αλλά τα ανωτέρω, ιδίως δε οι εκπληκτικές δηλώσεις των συλληφθέντων, συγχέονται στο μυαλό μου με κάποιους άλλους (πόσο τάχα άσχετους;) αφορισμούς επισήμων παραγόντων της βαθμηδόν «ομόσπονδης» Ευρώπης. Σύμφωνα με τούς οποίους η Ελλάδα είναι μοιραίο να υφίσταται από εδώ και εμπρός «συρρίκνωση της εξουσίας του κράτους της»…
Θα μου πείτε: «Για τον Θεό, κάνεις παράταιρους συσχετισμούς!»… Λέτε; Πάντως, η τόσο θαρρετή αίσθηση… «αιχμαλωσίας» από τους συλληφθέντες απέναντι σε μια δεδομένη συνταγματική αρχή της χώρας μας να τους εξετάσει και ίσως να τους προφυλακίσει, να τους παραπέμψει και να τους δικάσει ως δράστες μιας ένοπλης επίθεσης, όπως αυτή στα πιστωτικά ιδρύματα του Βελβεντού, ταυτίζεται εξ αντικειμένου με τη διεθνώς προωθούμενη προοδευτική αμφισβήτηση της αυτοδύναμης πρωτογενούς εξουσίας των άλλοτε κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών. Ανάμεσα στα οποία, βεβαίως, είναι και η Ελλάδα! Επομένως, τα παιδάκια αυτά, για να νιώθουν στην πατρίδα τους… «αιχμάλωτα», ντοπάρονται σ’ αυτό από τον διεθνή παράγοντα! Με συντρέχουσα κεντρική συνευθύνη ολόκληρου του αστικού κόσμου της χώρας… Δηλαδή, όλων μας!
Ενθυμούμαι, επί παραδείγματι, την παλαιά πρόεδρο της Βουλής κ. Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη. Συμπαθεστάτη και αξιοπρεπής κυρία κατά τα λοιπά, ήταν, πάντως, η πρώτη πανεπιστημιακή καθηγήτρια του αστικού κόσμου, ήτις στο πλαίσιο των «ευρωπαϊκών ταμπού» κάποιων μονομανών βορειο-ευρωλιγούρηδων, είχε την αποκοτιά, προσφωνώντας τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην πρώτη εκλογή του (άνδρα, στο κάτω κάτω, διαθέτοντα εθνικές ευαισθησίες) να του ευχηθεί «καλή επιτυχία» σε… ποιο έργο; Ακούστε: Στη φερόμενη από την ίδια ως βεβαία (!) «συρρίκνωση της αυτονομίας και κυριαρχίας της χώρας»! (Υποθέτω ότι ο προσφωνούμενος, καθώς την άκουγε, λίγο ακόμα και θα έπεφτε ξερός…) Είναι άραγε τόσο δυσχερές να κατανοήσει ο αναγνώστης γιατί στον νου του γράφοντος οι ιδέες των «αναρχικών» ελλήνων σπόρων της μεταπολίτευσης συγχέονται (ίσως και να συνδέονται ευθέως!) με τη θεωρία της «συρρίκνωσης» και της «μη αναγνώρισης» των συνταγματικών εξουσιών του κράτους, την οποία πρώτοι και καλύτεροι προώθησαν στη χώρα οι ευρωλιγούρηδες μεγαλοαστοί;
Παράλληλα είχε κινηθεί, αν θυμάσθε, και ο κ. Κων. Σημίτης. Μεγαλοαστός επίσης, «αριστερός» όμως αυτός! Μάλιστα, σε κάποιο βαθμό και υπό κάποιαν έννοια, ο ίδιος κυβερνά τη χώρα και σήμερα μέσω του κ. Γ. Στουρνάρα. Ο κ. Σημίτης, λοιπόν, φέρεται να έχει επιτεθεί γραπτώς κατά του χαρακτήρα μιας «εθνικής» ελληνικής κοινωνίας ασκούσης «αυτοδύναμον εξουσίαν», κατά τους ορισμούς της έννοιας του κράτους από τους κλασικούς συνταγματολόγους (π.χ. ίδε Χ. Σγουρίτσα, «Συνταγματικόν Δίκαιον», τόμ. Α΄, σελ. 3). Αντιγράφω από πρωτοσέλιδο άρθρο εβδομαδιαίας εφημερίδας της 21ης – 7 – 2000 το ακόλουθο απόσπασμα που ο αρθρογράφος δίνει από τη σελίδα 75 του βιβλίου του κ. Κ. Σημίτη «Εθνικιστικός λαϊκισμός ή ελληνική πολιτική;» (Αθήνα, 1992): «Η πολιτική μας είναι… να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του έθνους και στη χριστιανική παράδοση που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μια σύγχρονη παρουσία που πρέπει να έχει η Ελλάδα…». Ύστερα από αυτά τα πολύ ωραία, διερωτάσθε ακόμα «τις πταίει» που οι βουτυρομπεμπέδες της μεταπολιτευτικής γενιάς βγαίνουν από τη θαλπωρή των σπιτιών των μεγαλοαστών γονιών τους «αναρχικοί» και… «αιχμάλωτοι πολέμου» (!) του νεοελληνικού κράτους; Προφανώς, έχετε μεγάλη μυωπία!