Τα άλλα και δυνάμει μοιραία παράγωγα της εθνικής χρεοκοπίας
ΜΟΝΟ μυωπάζοντες δεν βλέπουν τα χειρότερα που δυστυχώς συνέπονται όσων σήμερα βιώνονται ως χρεοκοπική ολίσθηση. Κι αυτό δεν είναι πεσιμιστική αντίληψη των πραγμάτων. Είναι ρεαλιστική εκτίμηση εκείνων που με βεβαιότητα θ’ αναπαραχθούν από τις σημερινές αδυσώπητες πραγματικότητες, όπως αυτές διαμορφώνονται από τις επαχθείς συγκυρίες.
Κατ’ ακρίβειαν από τους συντελεστές της κακοήθους παθογένειας, με τη συνδρομή εξωγενών παρεμβάσεων. Κι άλλωστε όσα συμβαίνουν είναι πλέον εξόφθαλμα. Δεν ψηλαφώνται. Κραυγάζουν.
Τα πράγματα όμως δεν είναι μονοσήμαντα. Γιατί ενώ την προσοχή των πολιτών περισπούν οι έως και βάναυσες υποτροπές της βεβαρυμένης ελληνικής καθημερινότητος με τα πτωχευτικά τους παράγωγα, προδιαγράφονται (ή αναπαράγονται) ήδη και κάποιες άλλες διαστάσεις εθνικών κινδύνων, καθώς αθροίζονται περιφερειακές εξελίξεις, που άπτονται κρίσιμων εθνικών παραμέτρων κυριαρχίας, καθώς και ασκήσεως δικαιωμάτων. Που τείνουν αφενός να τεθούν υπό αμφισβήτηση και αφετέρου να περισταλούν. Ίσως μάλιστα δεν είναι συμπτωματικές αυτές οι τροπές, των οποίων κανένας δεν μπορεί να προεικάσει την τελική διαμόρφωση. Γιατί και τα γεγονότα είναι ρευστά και οι νέες ισορροπίες ασταθείς.
Αυτές οι επισημάνσεις αφορούν και την Ελλάδα και την Κύπρο. Δηλαδή και τους δύο (υπό τις ιστορικές περιστάσεις) κρατικούς πυλώνες του Ελληνισμού. Δεν είναι ασφαλώς συγκυριακό γεγονός η ταυτόχρονη -κι εν πολλοίς ομοιότυπη- χρεοκοπική ολίσθηση. Και μάλιστα την ώρα που στην περιοχή ανελίσσονται καθαυτό ιστορικές αναδιατάξεις. Αφενός με τη μορφή ανατρεπτικών εξελίξεων στο ευρύτερο γεωπολιτικό τόξο, που προϊδεάζουν γι’ ανακατανομή στρατηγικών επιρροών, και αφετέρου με τη διαμορφούμενη επαναγεωγράφηση του ενεργειακού χάρτη στη μεσογειακή λεκάνη.
Την ώρα λοιπόν που στην Κύπρο τα τρυπάνια των γεωτρήσεων αναδεικνύουν το κοίτασμα της «Αφροδίτης» σε ποσοτικά (και ποιοτικά) πρωτοβάθμιο πεδίο αντλήσεως υδρογονανθράκων, αίφνης η ευημερούσα Κύπρος καταρρέει! Και ανακαλύπτει εαυτήν στο χείλος οικονομικής αβύσσου! Χωρίς να βρίσκει έξωθεν ανασχετική αντιστήριξη, αφού η μόνη φυσική της «εξ αίματος» σύμμαχος -η Ελλάδα- περνά κι αυτή τα χειρότερα! Οπόταν και δικαιολογημένα οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες ανατάσσονται, όσον αφορά και το τι ακριβώς συμβαίνει και το τι έπεται και το τι δέον γενέσθαι. Δεδομένων μάλιστα των δεδηλωμένων (και σαφώς κακοβούλων) προθέσεων της Άγκυρας. Οι οποίες όμως βολεύουν, όπως φαίνεται, και τις καθόλου καλόβουλες κάποιων άλλων από κοντά. Οι οποίοι ακονίζουν την όρεξή τους για τα υπόλοιπα κοιτάσματα και τις υπεσχημένους θησαυρούς του φυσικού αερίου. Κάτι που διασφαλίζεται με Κύπρο καθυποθηκευμένη και οικονομικώς (και πολιτικώς) υποχείρια. Χωρίς πολλές δυνατότητες διαφυγής από τον βρόχο που σφίγγεται γύρω από τον τράχηλό της.
Ό,τι βεβαίως συμβαίνει με την Κύπρο, το ίδιο ακριβώς σε άλλο επίπεδο, αλλά στον αυτό βαθμό επικίνδυνο, προδιαγράφεται και όσον αφορά το ελλαδικό δράμα. Όπου οι αμφισβητήσεις εθνικών ορίων και (ειδικότερα σ’ αυτήν τη φάση) ασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων (ανακηρύξεως δηλαδή και οριοθετήσεως ΑΟΖ) αποτελούν κρίσιμο δείκτη των προοπτικών. Κάτι που αλληλοσυνάπτει σε μεγάλο βαθμό τα τραυματικά δεδομένα των δύο αδελφών κρατών. Που κατά ιστορική συγκυρία, όχι μόνο είναι ενσωματωμένα στους θεσμούς του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, αλλ’ αποτελούν μέρος του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα. Της Ευρωζώνης δηλαδή. Οπόταν και όσα συμβαίνουν (και κυρίως αυτά που αναπαράγονται ως συνέπεια) προσλαμβάνουν άλλη διάσταση και όλως ιδιαίτερη στρατηγική σημασία.
Εκείνο βεβαίως που προέχει ως προς εμάς (Αθήνα και Λευκωσία) είναι να δούμε με πραγματική ενάργεια τα εξελισσόμενα και να ορθοτομήσουμε την καλύτερη κάτω από τις περιστάσεις στρατηγική διαχείριση των τραυματικών προβλημάτων. Στρατηγική με αποτρεπτικές δυναμικές. Που περνούν μέσα από εθνική συναντίληψη και όρους ενδοελληνικής ενότητος.
Κατά το δυνατόν. Για να μην καταλήξουμε θρηνωδοί επί εθνικών ερειπίων. Και τετελεσμένων με μη αναστρέψιμη δυναμική…