Πολιτική αδράνεια με (αόρατη) ημερομηνία λήξης

Την ώρα που η οικονομία διαλύεται, η ανάπτυξη βουλιάζει, οι άνεργοι ξεπερνούν το 30% (με την ανεργία στους νέους 18-30 χρονών να ξεπερνά το 50%), η κοινωνία παραληρεί μην μπορώντας να αντέξει τα απάνθρωπα νεοφιλελεύθερα μέτρα των Μνημονίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί καν να εκμεταλλευτεί την «πάσα» που της κάνει το ίδιο το ΔΝΤ. Η ομολογία στελεχών του σε δημόσιες δηλώσεις (σχετικά αποσπάσματα απαντήσεων υψηλόβαθμου στελέχους του ΔΝΤ στον ανταποκριτή του Μega στη Ν. Υόρκη Μ. Ιγνατίου) ότι έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους για την Ελλάδα επειδή, τέλος πάντων, η Ελλάδα είναι ιδιόμορφη και ξεχωριστή περίπτωση, συνιστά ευθέως λόγο αμφισβήτησης των μέτρων που πάρθηκαν με βάση τις λανθασμένες παραδοχές.

Αντί της αμφισβήτησης, η κυβέρνηση χάνει χρόνο, το ΔΝΤ μαζεύεται («δεν εννοούσαμε ακριβώς ότι κάναμε λάθος, αλλά ο πολλαπλασιαστής…» κ.λπ.), η Ευρωπαϊκή Ένωση, διά του δυσλεκτικού φινλανδού Επιτρόπου (χομπίστα ποδοσφαιριστή στα νιάτα του) Όλι Ρεν, λέει πως δεν υπάρχει κανένα λάθος και το λάθος το έκανε η Ελλάδα, επειδή μπλέχτηκε με απανωτές εκλογές και δεν εφάρμοζε το (αυτοκτονικό) πρόγραμμα και τα κοράκια της διεθνούς τοκογλυφίας εξακολουθούν να εισπράττουν το αίμα και τις σάρκες του ελληνικού λαού.

Μα τι γίνεται; Δύο πράγματα γίνονται.

Το πρώτο είναι ότι η κυβέρνηση, με όσα έχει αποδεχτεί και υπογράψει (με την έγκριση της πλειοψηφίας της ελληνικής Βουλής), δεν μπορεί να κάνει πίσω, ακόμα και να θέλει. Αυτά που έχει υπογράψει και προβλέπονται στα Μνημόνια δεν είναι απλώς οικονομικές περικοπές, χαμήλωμα αμοιβών, σύνταξη στα 67, διάλυση των υγιών ασφαλιστικών ταμείων: Είναι (διʼ αυτών και άλλων μέτρων-οχημάτων προς τον τελικό καταστροφικό σκοπό) η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας αν δεν μειωθεί το οικονομικό επίπεδο της χώρας στα ύψη της Εσθονίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας.

Το δεύτερο είναι ότι μεγάλο μέρος της τρικομματικής κυβέρνησης (ανεξαρτήτως κόμματος) πιστεύει ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι λάθος και πρέπει να αλλάξουμε πορεία και επιλογές, διστάζουν να το πουν δυνατά, φοβούμενοι μην τυχόν ταυτιστούν «με τους εχθρούς του ευρώ» και αποτελέσουν μέλη «του λόμπι της δραχμής».

Οι δύο αυτοί λόγοι είναι υπεραρκετοί, προς το παρόν, για να μένουμε (σταθερά βυθιζόμενοι) στην ίδια πολιτική υποταγής, υπανάπτυξης, φτώχειας και έλλειψης προοπτικής. Παραμένει, ως ερώτημα και απορία μαζί, γιατί τα ιστορικά στελέχη της ΝΔ δεν λένε τι σκέφτονται και τι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει. Ίσως αναμένουν μια εσωτερική φθορά του πρωθυπουργού (που κι αυτός είναι παγιδευμένος ανάμεσα στις δύο θέσεις του, την παλαιά αντιμνημονιακή και την τωρινή) που θα αναδείξει άλλη λύση από την παράταξη, λύση που θα τους περιλαμβάνει. Αυτό είναι πιθανότατα λανθασμένος υπολογισμός (κάτι σαν τους υπολογισμούς του ΔΝΤ) μια και, αν συμβεί κάτι τέτοιο, η ΝΔ, ως κυβερνητική παράταξη, θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ που χρεώθηκε τα πάντα με εξαιρετικά καθοριστικό τρόπο: εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή. Κι αν σήμερα υπάρχει τυπικά (δημοσκοπικά κυρίως, αλλά και ως κυβερνητικός εταίρος) είναι τόσο γιατί το σύστημα χρειάζεται σκηνικό συνεργασιών όσο και επειδή ο κ. Βενιζέλος πρέπει κάπως να υπάρξει. Πότε λοιπόν θα υπάρξει κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό; Μόνο όταν φανεί πως δεν πάει άλλο, πως ο κόσμος δεν έχει να φάει, να πληρώσει τις ανελαστικές του υποχρεώσεις, πως η εσωτερική υποτίμηση μας έφερε σε συνθήκες χειρότερες της δεκαετίας του ʼ60.

Είναι μακριά αυτό; Πιο κοντά από όσο νομίζουν οι μνημονιακοί σωματοφύλακες.