Περί Αριστεράς και «Μαζαρίνων»…
Ο πολιτευτής του Θεοδωρίδης προέβη σε προκλητική άκρατη ανθελληνική δήλωση, αποκαλώντας τα Ίμια… «Καρντάκ»! Ο τουρκολάγνος «προοδευτικός» υιοθέτησε πλήρως τις τουρκικές θέσεις, σε μια στιγμή μάλιστα που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τον γνωστό του κυνισμό, προειδοποίησε τον κ. Τσίπρα -κατά την εκεί επίσκεψή του- ότι η Τουρκία θα μας κηρύξει πόλεμο, εάν κάνουμε έρευνες στο Αιγαίο. Το δελτίο ειδήσεων του Kontra, του συναδέλφου Γιάννη Παπαγιάννη, έφερε στη δημοσιότητα το θέμα. Κι ευτυχώς, ο κ. Τσίπρας απέπεμψε από το κόμμα τον υβριστή του έπους του ’40 των Μεμέτηδων. Οι πληροφορίες λένε ότι ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να βάλει μια τάξη στους βουλευτές εκείνους, που διέπονται από στρεβλούς διεθνιστικούς οπτασιασμούς και τους απαγόρευσε να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς οι διάφορες «συνιστώστες», που καθεμιά έχει δικό της μπαϊράκι. Δεν γίνεται έτσι μεγάλο, σοβαρό κόμμα. Διότι οι ψηφοφόροι δεν είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν στο… Μαντείο των Δελφών, προκειμένου να πληροφορηθούν ποια απ’ όλες τις γραμμές ισχύει. Στη συνείδηση του κόσμου φωλιάζει η πεποίθηση ότι το κόμμα αυτό της Αριστεράς είναι πύργος της Βαβέλ. Ο απλός κόσμος, ο αστικός, αυτός που δίνει πλειοψηφίες στις εκλογές, δεν αρκείται μόνο στην αντιμνημονιακή πολιτική. Θέλει τους πολιτικούς φορείς να έχουν συνέπεια στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και στις αξίες του ελληνισμού. Ανερμάτιστοι ψευτοδιεθνιστές και κατά φαντασίαν «επαναστάτες» ακραίων αποχρώσεων βλάπτουν την Αριστερά. Ο κ. Τσίπας, που είναι ευφυής, ας μελετήσει την πολιτική γραμμή που είχαν παλιά τα κουμμουνιστικά κόμματα της Ιταλίας και της Γαλλίας, πάνω σε εθνικά τους θέματα. Κυρίως, όμως, θα πρέπει να ακολουθήσει την υπεύθυνη πολιτική που ασκούσαν προσωπικότητες του δικού μας χώρου, σαν τον Σβώλο, τον Πασαλίδη, τον Ηλιόπουλο, τον Ηλιού, τον Μιχάλη Κύρκο (πατέρα του Λεωνίδα) και τόσους άλλους. Ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος, αρχηγός των Δημοκρατικών Αριστερών -που χάθηκε πρόωρα-, είχε στόχο το μεγαλείο της Ελλάδας και οραματιζόταν να γίνει η πατρίδα μας ακόμα και έδρα των Ηνωμένων Εθνών, με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα οργάνωσε πρώτη τις Αμφικτυονίες. Κι ο Ηλίας Τσιριμώκος υπενθύμιζε πάντα τη ρήση του Ζωρές, ότι «Σοσιαλισμός χωρίς έθνος, δεν γίνεται»… Από τέτοιους ανθρώπους πρέπει να εμπνευστεί ο κ. Τσίπρας, εάν θέλει να αποκτήσει άλλη δυναμική και να προσελκύσει μάζες που θα του δώσουν τη δυνατότητα να αναλάβει το πηδάλιο της εξουσίας. Διαφορετικά, πέραν των συνόρων του ΚΚΕ, θα πρέπει να δημιουργηθεί μια άλλη πατριωτική Αριστερά, την οποία χρειάζεται ο τόπος. Πάμε τώρα σε ένα κομβικό ζήτημα, που αποτελεί τη βάση για την επίλυση του τωρινού αδιεξόδου. Η σημερινή Αριστερά -όποια ταμπέλα κι αν έχει- μιλάει, βεβαίως, για τα δεινά του καπιταλισμού, αλλά δεν ξέρει πώς να τον αντιμετωπίσει. Η οικονομική κρίση, η επίθεση κατά των χωρών του Νότου και η ιμπεριαλιστική διάθεση της γερμανικής Ευρώπης, με το Δ’ Ράιχ, είναι η νέα μέθοδος του πιο στυγνού καπιταλισμού. Η Ευρωζώνη αποτελεί το «γκέτο» μέσα στο οποίο μας έχουν κλείσει και το ευρώ αποδείχτηκε το πιο καταστροφικό όπλο, αφού μέσω αυτού μας υποδούλωσαν με τη βοήθεια ημετέρων δωσιλογικών κατοχικών κυβερνήσεων. Ο πολιτικός κόσμος -γενικά- προσπαθεί μάταια να βρει λύση, μέσα στη γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για ουτοπία. Μας μετέβαλαν σε αποικία και σαν γύπες κατασπαράζουν την πατρίδα μας. Πραγματική κυβέρνηση είναι η «τρόικα» και εκχωρήσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Μόνο το ΚΚΕ κάνει λόγο για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αρκείται σε φραστικά συνθήματα. Η στήριξη απεργιακών κινητοποιήσεων δεν λύνει το πρόβλημα. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν κατόρθωσαν να παρουσιάσουν την εναλλακτική λύση. Ένα συγκεκριμένο οικονομικό πρόγραμμα και μια αλλαγή εξωτερικής πολιτικής, που θα βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης. Υπάρχει τέτοια πολιτική, αλλά πρέπει να μελετηθεί και να παρουσιαστεί στον λαό. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, θα αρχίσει το ξήλωμα της Ευρωζώνης, για να απελευθερωθούν οι λαοί του Νότου. Η κατασκευασμένη προπαγάνδα, ότι δήθεν θα καταστραφούμε εάν φύγουμε από την Ευρωζώνη, θα καταρρεύσει. Μήπως τώρα, που είμαστε μέσα στο γκέτο της Μέρκελ, δεν έχουμε καταστραφεί; Δεν είναι -φυσικά- τυχαίο, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας απαγορεύει να αναζητήσουμε βοήθεια και συνεργασία από ανεξάρτητες χώρες, διότι πλήττονται τα δικά της ληστρικά συμφέροντα.
Η προσπάθεια -θεμιτή κατά τα άλλα- του κ. Τσίπρα να πείσει διαφόρους πολιτικούς παράγοντες του εξωτερικού για τα αποτυχημένα προγράμματα των Μνημονίων, δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα. Όχι διότι δεν γνωρίζουν οι ξένοι τι ήταν στην πραγματικότητα τα Μνημόνια. Αλλά διότι ο καπιταλισμός δεν είναι διατεθειμένος να προβεί σε υποχωρήσεις από… ευσπλαχνία! Για να ορθοποδήσει αυτή η χώρα, όταν κάποτε απελευθερωθούμε, το ιδανικό θα ήταν να εφαρμοσθεί ένα σύγχρονο σωστό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, χωρίς ακρότητες, που να αποτρέπει τις άναρχες καπιταλιστικές δραστηριότητες που μας έφεραν στη χρεοκοπία. Αλλά κι αυτό προϋποθέτει μια υπεύθυνη εθνική Αριστερά με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που δεν τη βλέπουμε ακόμα. Η λεγόμενη «εργατική τάξη» -με την πλατιά έννοια-, για να προχωρήσει σε κοινωνική επανάσταση, πρέπει να της δώσεις όραμα, προοπτική και να της αποσαφηνίσεις προς τα πού θα βαδίσει. Σπασμωδικές απεργίες δεν φέρνουν ανατροπές. Σε μια παλιά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη του για τον καπιταλισμό, ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος ανέφερε μεταξύ άλλων: «Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, όλες οι προχωρημένες χώρες της Δύσης δοκίμασαν τρομακτικές καθεστωτικές κρίσεις, τόσο ισχυρότερες, όσο οξύτερες ήσαν σ’ αυτές οι καπιταλιστικές αντινομίες, εξαιτίας ακριβώς της μεγαλύτερης ανάπτυξης των καπιταλιστικών τους σχέσεων. Τέτοιες κρίσεις, ήταν προ παντός ο κλονισμός, έπειτα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οικονομική κρίση του 1929, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Και στη Γερμανία, η καθολική δοκιμασία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Με τις κρίσεις αυτές, η μετάβαση στον σοσιαλισμό γινόταν για όλες αυτές τις χώρες αντικειμενικά δυνατή. Αντικειμενικά, λοιπόν, θα μπορούσε ιστορικά να θεωρηθεί ότι η “τάση προς τον καπιταλισμό” τερματιζόταν στις χώρες αυτές και εγκαινιαζόταν η αντίστροφη τάση, προς τον σοσιαλισμό. Αν αυτό δεν συνέβη -και δεν συνέβη- οφείλεται σε πολιτικά αίτια. Συγκεκριμένα, στην υποκειμενική αδυναμία της εργατικής τάξης να συνειδητοποιήσει και να πραγματοποιήσει τον ιστορικό της προορισμό…».
Αυτόν ακριβώς τον ιστορικό προορισμό θα έπρεπε να τον κάνει ορατό στην εργατική τάξη η Αριστερά, όχι με στήριξη μόνο στις απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά με υπεύθυνη παρουσίαση ολοκληρωμένου προγράμματος πολιτικής, από το οποίο μπορεί να σωθεί η χώρα και να ανασάνουν όλοι οι εργαζόμενοι. Με ένα τέτοιο πρόγραμμα, θα αποκτήσουν όλοι φτερά για πραγματική κοινωνική επανάσταση, διότι οι πολίτες θα γνώριζαν για τι ακριβώς αγωνίζονται. Τρίτο τώρα ζήτημα, και πιο άμεσο: Όλες οι συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις, της Αριστεράς και της Δεξιάς, να ενώσουν την πολεμική τους, με κοινό αίτημα να φύγει ο «δήμιος» του ελληνικού λαού, ο Γιάννης Στουρνάρας, ο ανάλγητος υπηρέτης της «τρόικας». Το άλλοτε «δεξί χέρι» του ολετήρα Σημίτη και του «παρία» Γιωργάκη Παπανδρέου αρκετά έβλαψε τον τόπο, μαζί με εκείνους. Τη χαριστική βολή θα μπορούσε να του δώσει ο κ. Κουβέλης, εάν έχει μείνει στη ΔΗΜΑΡ ίχνος αριστερής συνείδησης και δεν έχει προσχωρήσει ολοκληρωτικά στο υπηρετικό προσωπικό της «τρόικας». Εάν ο κ. Κουβέλης απειλήσει με αποχώρηση από τον κυβερνητικό θίασο, το οικοδόμημά τους θα καταρρεύσει. Μπορεί, επομένως, να επιβάλει -εάν θέλει- την αποπομπή του Στουρνάρα. Εάν δεν το κάνει, θα αποδείξει πλήρως τον αληθινό του ρόλο. Θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό. Ο Αλφρέ Ζαρί, στο μοναδικό θεατρικό του έργο «Ο Ιμπί δεσμώτης» (1900) έλεγε: «Θέλησα να γίνει η σκηνή σαν ένας καθρέφτης μπροστά στο κοινό, όπου οι ανήθικοι να δουν τον εαυτό τους με κέρατα ταύρου και κορμί δράκου, ανάλογα με την εξόγκωση των ελαττωμάτων τους…». Η σημερινή πολιτική σκηνή δείχνει αναμφισβήτητα τα ελαττώματα όλων των πολιτικά ανήθικων. Όλων των «δράκων» που ρουφούν το αίμα των πολιτών. Και κάτι απίστευτο, που δείχνει τη δουλοφροσύνη αυτών των μνημονιακών «δράκων» που διαφεντεύουν τις τύχες μας. Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), η θητεία των μελών του οποίου έπρεπε να είχε λήξει από καιρό (και ελέγχεται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ), ασκεί ρόλο κατοχικής λογοκρισίας στα κανάλια. Βάζει λοιπόν παρανοϊκά πρόστιμα στον Real FM του Νίκου Χατζηνικολάου και στον Γ. Τράγκα, επειδή αναφέρονται στις ουρές των δυστυχισμένων συμπολιτών μας, που σπεύδουν να προμηθευτούν σε αγορές, δωρεάν τρόφιμα. Οι «λογοκριτές» «αποφασίζουν και διατάσσουν» να μην προβάλλονται εικόνες εξαθλίωσης του πληθυσμού, να μην ανακοινώνονται αυτοκτονίες απελπισμένων, να μην ασκείται πολεμική κατά της Γερμανίας και των Μνημονίων. Πρέπει -κατά την αντίληψή τους- το κοινό να νομίζει ότι όλα βαίνουν… ρόδινα και οι αγρίως φορολογούμενοι πολίτες πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Επειδή, όμως, μέσα σ’ αυτό το ΕΣΡ υπάρχουν και «δημοσιογράφοι», μήπως θα έπρεπε το θέμα να απασχολήσει την ΕΣΗΕΑ; Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να φέρουν το ζήτημα στη Βουλή. Ένας πιο διάσημος πολιτικός από τον Μακιαβέλι, ο φιλοχρήματος καρδινάλιος Ιούλιος Μαζαρίνος (1602-1661), που είχε λεηλατήσει το δημόσιο ταμείο, ευλογώντας παρεμπιπτόντως συγγενείς και ευνοουμένους του, πρωθυπουργός που επέβαλλε βαρύτατους φόρους στους πολίτες, σε μια μελέτη του έδινε το πολιτικό του στίγμα. Έγραφε: «Οι αρχαίοι έλεγαν: ”Απέχου και ανέχου”. Εμείς λέμε: Υποκρίνου και απόκρυβε…». Εμείς, έως πότε θα ανεχόμαστε τους δικούς μας μνημονιακούς Μαζαρίνους;