Η μυθοπλασία του… πολλαπλασιαστή

Στην Ελλάδα οι πολιτικές δυνάμεις και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν αναγάγει τη σκιαμαχία σε δημοφιλές άθλημα. Σκιαμαχούν για τα πάντα, ακόμα και για το τίποτα! Πρόσφατα, με αφορμή δηλώσεις του κ. Στουρνάρα στην «Καθημερινή», για την καταστροφική διετία διακυβέρνησης Καραμανλή 2007-2009, πυροδοτήθηκε η αντίδραση καραμανλικών βουλευτών και επί μέρες αντιλογούσαμε για το παρελθόν. Παρότι, πρώτα τα ίδια ακριβώς είχε πει ο κ. Στουρνάρας πριν από είκοσι μέρες σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ, χωρίς τότε να υπάρξει ουδεμία αντίδραση – και δεύτερον, τα ίδια με τον κ. Στουρνάρα λένε και οι αριθμοί, όπως δείχνει και ο δείκτης των πρωτογενών δαπανών του Δημοσίου, που αυξήθηκε υπέρογκα τη διετία 2007-2009 κατά 13 δισ. ευρώ ή, όπως δείχνει ο δείκτης του ελλείμματος, που από το 6,4% το 2007 εκτινάχθηκε στο 15,8%, το 2009. Όμως κάθε αντιδικία για το χτες ισοδυναμεί με σκιαμαχία, καθότι αποπροσανατολίζει από το δέον γενέσθαι για το σήμερα και το αύριο.

• Εσχάτως αρχίσαμε να σκιαμαχούμε, πολιτικές δυνάμεις και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, για τον «λάθος» πολλαπλασιαστή. Μάλιστα ο κ. Τσίπρας έκανε και επίκαιρη ερώτηση στον πρωθυπουργό, ζητώντας να μάθει πώς θα αξιοποιηθεί το λάθος στον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή που χρησιμοποίησε το ΔΝΤ, «ώστε η χώρα να απαλλαγεί οριστικά από Μνημόνια…». Μέχρι εκεί έφθασε, να ζητήσει απαλλαγή από το Μνημόνιο λόγω του λάθους πολλαπλασιαστή. Βέβαια, επʼ αυτού, ο μεν Όλι Ρεν χαρακτήρισε το ελληνικό πρόγραμμα «απολύτως σωστό» και τα περί πολλαπλασιαστού «απλοϊκά και αβάσιμα», ο δε επικεφαλής της Ευρωζώνης έκανε λόγο για «ακαδημαϊκού τύπου συζήτηση» σχετικά με τον λάθος πολλαπλασιαστή. Επί της ουσίας τώρα, ο περίφημος πολλαπλασιαστής μετράει τις επιπτώσεις των δημοσιονομικών μέτρων επί της ύφεσης – και μόνον αυτό. Ενδεχομένως ο σωστός πολλαπλασιαστής να οδηγούσε σε ηπιότερα μέτρα και σε περισσότερο χρόνο προσαρμογής. Όμως ο περισσότερος χρόνος απαιτεί και περισσότερη χρηματοδότηση από τους δανειστές – κάτι που αρνούνται επίμονα. Πάντως η κυβέρνηση μπορεί να αξιοποιήσει το «λάθος» του ΔΝΤ για να διεκδικήσει κάποιες οριακές αλλαγές στο πρόγραμμα, αλλά σε καμία περίπτωση για να αποποιηθεί τις δεσμεύσεις του προγράμματος προσαρμογής. Έτσι έχει η αλήθεια…