Κύπρος: Αδυσώπητες δοκιμασίες περιμένουν τον νέο της Πρόεδρο!
ΟΠΟΙΟΣ από τους διεκδικητές της κυπριακής προεδρίας βρεθεί τελικά στον περίβλεπτο θώκο, πρέπει εκ προοιμίου να ξέρει καλά -και προπαντός να συνειδητοποιήσει- ότι θα καθίσει όχι σε μαξιλάρια ηδονής, αλλά σε «καρφιά διάπυρα»! Όχι ως επώδυνο τίμημα της εξουσίας, αλλ’ ως συνέπεια εκείνων που τον αναμένουν από την επιούσαν των φευγαλέων επινικίων.
Και αν αυτό μπορεί να ισχύει για κάθε χώρα με παρόμοια των κυπριακών ζοφερών οικονομικών προβλημάτων, στην περίπτωση της μεγαλονήσου αυτό επενεργεί στο πολλαπλάσιο. Γιατί ενώ η Κύπρος θα βρίσκεται σε πορεία χρεοκοπικής κατολισθήσεως -που πρέπει πάση θυσία ν’ ανασχεθεί-, την ίδια ώρα κι εκ παραλλήλου θ’ ανακύψουν (όχι συμπτωματικά) κρισιμότερες, κι αυτή τη φορά δραστικότερες, εξελίξεις σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Κι αυτό να μη θεωρηθεί ως εικοτολογία. Προεξοφλείται για πολλούς και αυτόδηλους λόγους.
Είχαμε πολύ πρόσφατα σ’ αυτές τις ίδιες στήλες επισημάνει την άμεση αρνητική επενέργεια της κακοήθους οικονομικής παθογένειας στο εθνικό θέμα, υπό το φως της -απλουστευτικής έστω- διαλεκτικής. Όσο οι κυπριακές (κι ευρύτερα οι ελληνικές) δυνατότητες θα καθηλώνονται και οι αντιστάσεις θα αποδομούνται, τόσο θ’ ανατάσσονται οι επιβουλές.
Τόσο δηλαδή θ’ ανοίγει η όρεξη της Άγκυρας. Και τόσο θα διευκολύνονται οι εκβιαστικές παρεμβολές όσων άλλων επιθυμούν -για λόγους ευδιάκριτων συμφερόντων- το πρόβλημα να λυθεί με βάση έωλους σχεδιασμούς και σε πλαίσια που εξυπηρετούν προφανείς περιφερειακές στρατηγικές.
Εκείνο δηλαδή που ως προς εμάς καταγράφεται ως κίνδυνος πτωχευτικής καταρρεύσεως (και στο οποίο θα επικεντρωθούν οι ενέργειές μας προκειμένου ν’ αποσοβηθούν βαναυσότερες υποτροπές) θ’ αποβεί κατοχικό εφαλτήριο. Γιατί κατά συγκυρίαν και κατ’ αντίθεση προς τη δική μας αδυναμία (που καθηλώνει και τους δύο κρατικούς πυλώνες του Ελληνισμού) η τουρκική ισχύς ακολουθεί ανιούσαν φοράν! Καθώς οι δείκτες της τουρκικής οικονομίας ανατείνουν συνεχώς. Οπλίζοντας αυτομάτως τις διπλωματικές της στοχοθεσίες. Κι ευρύνοντας γενικότερα τις στρατηγικές της δυναμικές και διεθνώς και κυρίως σ’ επίπεδο περιφερειακών επιρροών κι επιδιώξεων. Στις οποίες η Κύπρος διαλαμβάνεται. Και στις οποίες το κατοχικό μόρφωμα συνιστά πρωτοβάθμιο στρατηγικό προγεφύρωμα.
Κι αυτό ακριβώς είναι που στην αμέσως επόμενη φάση θα επιζητήσει ν’ ανατάξει πολιτικά και να εμπεδώσει θεσμικά. Επιδιώκοντας είτε λύση που να μονιμοποιεί (και να νομιμοποιεί επομένως) τη γεωπολιτική διαίρεση ως αποδεκτή πραγματικότητα. Είτε «δι’ ανοχής αποδοχή» των πραγμάτων, έτσι που αυτή να καταστεί συν τω χρόνω de jure. Κι άλλωστε -αν δεν θέλουμε ν’ αυταπατώμεθα- ο χρόνος και τα τετελεσμένα συνιστούν καθαυτό δηλητηριώδες μείγμα για την πλευρά που τα υφίσταται. Ιστορικό δηλαδή κώνειο. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει βασικά ότι:
= Εκείνο που πολύ ορθά με τις αντιστάσεις μας θέλουμε ν’ αποτρέψουμε, ενδέχεται να το υποστούμε τελικά, είτε με τον εκβιασμό της υπογραφής μας, είτε με την παρέλκυση του αδυσώπητου status quo που αυτή τη στιγμή βιώνουμε. Και των παραγώγων του, όπως με σιωπηρή μας συναίνεση ανακύπτουν. Καθώς όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, με τη δικοινοτική όσμωση πάνω στη βάση συμπράξεως σε διαδικασίες του «ψευδοκράτους», ελάχιστες πιθανότητες αφήνουν γι’ αναστροφή των εξελίξεων.
Η Άγκυρα δεν πρόκειται βεβαίως να μας χαρισθεί. Ούτε και από μεγαλοψυχία θ’ αφήσει ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες που της παρέχονται. Πολύ περισσότερο γιατί τη διεγείρουν οι οσμές των υδρογονανθράκων και οι πειρασμοί των νέων ισορροπιών που τείνουν να διαμορφωθούν. Καθώς θεωρεί ότι αποτελεί πρωταγωνιστικό παίκτη στο νέο ενεργειακό περιβάλλον, σε παράλληλη (κι ανταγωνιστική) βάση με το Ισραήλ.
Αυτά πρέπει και αυτοί που θα βρεθούν στην εξουσία και οι άλλοι, που θα συγκροτούν την αντιπολίτευση, να έχουν κατά νουν. Και σ’ αυτά να συγκλίνουν οι κοινοί προβληματισμοί και κυρίως οι ενέργειες για την αποσόβηση μοιραίων. Που θ’ αποβούν έως και ολέθρια εάν δεν βρεθούν τρόποι σωστικών υπερβάσεων. Και να ξέρουμε ότι το οικονομικό, ψηλά-χαμηλά και αργά ή γρήγορα, θα το υπερβούμε. Αλλ’ οτιδήποτε αρνητικό προκύψει στο εθνικό ζήτημα, δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμο. Θα μας μείνει! Εάν βεβαίων εμείς μείνουμε. Καθώς η ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία θα τεθεί αυτομάτως υπό αίρεσιν! Κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να συμβεί. Πάση θυσία…