Ενιαία αγωνιστική απάντηση της εργατικής τάξης στην αντιλαϊκή πολιτική

Τα στελέχη του ΚΚΕ εκτιμούν ότι η συμμετοχή των μελών και των φίλων του κόμματος στις κινητοποιήσεις δείχνει έμπρακτα ότι το φυσιολογικό μούδιασμα που επήλθε μετά την εκλογική αποτυχία του Ιουνίου έχει ξεπεραστεί και ως εκ τούτου αισιοδοξούν για την περαιτέρω πορεία, θέτοντας ως σταθμό τη γενική απεργία στις 20 Φλεβάρη, για την επιτυχία της οποίας εργάζονται από τώρα.

Η εκτίμηση που κάνουν είναι ότι το επόμενο διάστημα θα επιδεινώνεται ραγδαία η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων λόγω της πολιτικής που έχουν συναποφασίσει η τρικομματική κυβέρνηση και η «τρόικα», και γι’ αυτό χρειάζεται συντονισμένη λαϊκή αντίσταση και όχι χωριστοί αγώνες ανά κλάδο.

Κατά το ΚΚΕ, οι αγώνες των ναυτεργατών και των αγροτών δεν είναι ξεκομμένοι από τις μάχες που έδωσαν πριν από λίγες μέρες οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες και σε άλλους κλάδους.

Με βάση την ανάλυση που κάνουν στον Περισσό, πίσω από τα διαφορετικά ως έναν βαθμό αιτήματα, μικρομεσαίοι αγρότες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι άλλων κλάδων έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα που μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα και οδηγούν σε εξαθλίωση, κατάσταση που ήδη βιώνουν μεγάλα στρώματα του λαού. Η αιτία, λένε, που γεννά και οξύνει τα προβλήματα είναι η ίδια σε όλους τους κλάδους, και για την εργατική τάξη και για τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, και δεν είναι άλλη από την απαίτηση για ένταση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και η πολιτική και η εξουσία που την υπηρετούν.

Στο πλαίσιο αυτό, τονίζουν, είναι απαραίτητη όσο ποτέ η έκφραση έμπρακτης αλληλεγγύης, η οποία μπορεί και πρέπει να κορυφωθεί μέσα από την ανάπτυξη κοινής δράσης, ενιαίας αγωνιστικής απάντησης της εργατικής τάξης και συμμάχων της απέναντι στην ενιαία επίθεση που δέχονται.

Τα έμπειρα από κινητοποιήσεις στελέχη του κόμματος αναγνωρίζουν ότι η πορεία αυτή είναι δύσκολη και επίπονη, αλλά μόνο μέσα από αυτήν μπορούν να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπάσουν κατακτήσεις και να δημιουργηθούν οι όροι για το οριστικό ξερίζωμα των πολιτικών αυτών. Δεν είναι, λένε, ένα ζήτημα που αφορά κάποιους άλλους, αλλά κάτι στο οποίο θα αναμετρηθούμε όλοι, γιατί μας αφορά όλους. Για παράδειγμα, υπογραμμίζουν, αν οι ναυτεργάτες δουλεύουν με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ανοίγει ο δρόμος και για άλλους κλάδους να πετύχουν κάτι αντίστοιχο. Αφορά όλο τον λαό το τι παράγεται από τους αγρότες, αφού αυτός θα είναι ο τελικός αποδέκτης ως καταναλωτής, και άρα είναι προς το συμφέρον όλων να έχουν φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα και να απολαμβάνουν οι αγρότες ικανοποιητικό εισόδημα.

Το ίδιο, λένε, ισχύει και για τον αγώνα των ναυτεργατών και των εργαζομένων στις συγκοινωνίες, αφού ο αγώνας τους δεν αφορά μόνο κάποια στενά συνδικαλιστικά αιτήματα, αλλά τις ασφαλείς και φθηνές συγκοινωνίες που έχει ανάγκη ο λαός.

Συνεπώς, καταλήγουν, η έκφραση ταξικής αλληλεγγύης, όταν παίρνει σάρκα και οστά, δεν αποτελεί μια απλή χειρονομία «καλής θέλησης» προς όσους κλάδους κινητοποιούνται, αλλά ένα ταξικό όπλο, που μπορεί να συμβάλει στον αφοπλισμό του κυβερνητικού αυταρχισμού και να ανοίξει δρόμους για τους αυριανούς αγώνες.