Αριστερά και Εκκλησία…

Είναι ανάγκη, όμως, να ανοίξουμε μια παρένθεση, προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα που αφορούν την Αριστερά. Κάποιες άκριτες και ανιστόρητες τοποθετήσεις στελεχών της, που βλάπτουν το αντιμνημονιακό στρατόπεδο και απομακρύνουν ψηφοφόρους από την αντιμνημονιακή συσπείρωση. Διότι, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας αναγνωρίζεται απ’ όλους ως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ανατρέψει την ξενική κατοχή, ξεπετάγονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με μηδενική πολιτική σκέψη και ναρκοθετούν τον δρόμο του. Πρόσωπα ανεπαρκή και προβληματικά, διακατεχόμενα από τις «παιδικές ασθένειες του κομμουνισμού» του 1917, με όσα ξεφεύγουν από «το έρκος των οδόντων» τους αποδυναμώνουν την παράταξη. Ίσως ο κ. Τσίπρας, στην ομάδα των συμβούλων του επί διαφόρων θεμάτων, θα έπρεπε να έχει κι έναν ιστορικό σύμβουλο. Μια παλιά αδυναμία της Αριστεράς, που θέλει να εκφράζει την εργατική τάξη, είναι σε ορισμένα ζητήματα να μην αφουγκράζεται τη λαϊκή βούληση, αλλά να επιμένει να επιβάλλει λαθεμένες θέσεις της.

Αφορμή παίρνω από τις ανιστόρητες και μη σοβαρές απόψεις που διετύπωσε με αλαζονικό τρόπο ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Πρότεινε με πάσαν σοβαροφάνεια ο βουλευτής, να επιβληθεί ένα καινούργιο χαράτσι «σε όσους είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, για να πληρώνουν αυτοί τους ιερείς». Ο κ. Κουράκης μπορεί να είναι άθεος ή να πιστεύει σε όποιον θεό θέλει. Απόλυτο δικαίωμά του. Ο τόνος όμως της ομιλίας του έδινε την εντύπωση ανθρώπου που εκφράζει την πλειονότητα και ότι το 98% του ελληνικού λαού, που ακολουθούμε την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αποτελούμε… «μειονότητα». Μεταπολιτευτικά, επικράτησε μια τάση ατόμων που θεωρούν… «προοδευτισμό» να βάλλουν κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας, να κάνουν τα πάντα για να πλήξουν την επίσημη θρησκεία του ελληνικού κράτους, ενώ ο «προοδευτισμός» έφθασε μέχρι και την αμφισβήτηση των εθνικών συμβόλων και των εθνικών επετείων. Χαρακτηριστικό είναι ότι αυτοί οι «προοδευτικοί» κόπτονται για τα «δίκαια των μουσουλμάνων», αλλά μόνον γι’ αυτά, ώστε να αλλοιώσουν την εθνική μας φυσιογνωμία, αφού Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Επιτέλους, κάποιοι σουρεαλιστές «νεοαριστεροί», που εκφράζουν ένα θολό ιδεολογικό συνονθύλευμα, θα πρέπει να το χωνέψουν ότι η Ελλάδα είναι κράτος χριστιανικό. Επικρατούσα θρησκεία στην πατρίδα μας είναι «η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας», ήτοι μετά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των λοιπών ορθόδοξων Πατριαρχείων και Εκκλησιών. Σε καμία, ίσως, άλλη χώρα του κόσμου δεν επικρατεί τόση θρησκευτική και δογματική ομοιογένεια του πληθυσμού, όση στην Ελλάδα. Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σ’ ένα από τα πιο σημαντικά φιλοσοφικά έργα του, με τίτλο «Ο Χριστιανισμός και η εποχή μας», σημειώνει στον πρόλογο: «Το βιβλίο μου τούτο, δεν είναι μόνο για Χριστιανούς. Αλλά και ο ίδιος ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο για Χριστιανούς. Είναι για όλους τους ανθρώπους, όποια θρησκεία κι αν είναι η θρησκεία τους, ή κι αν η θρησκεία τους δεν είναι καμία. Ο Ιησούς δεν ανήκει μόνο σε όσους ανήκουν στον Ιησού. Ανήκει σε όλους και στεγάζει κι εκείνους ακόμα που δεν καταφεύγουν κοντά του…».

Ορισμένοι όμως σήμερα, «ριζοσπαστικοί αριστεροί», δεν γνωρίζουν ούτε την Ιστορία τους και φυσικά δεν διδάσκονται απ’ αυτήν. Καμιά από τις παλαιές προσωπικότητες της Αριστεράς δεν αναφέρθηκε υποτιμητικά για την ορθόδοξη θρησκεία και την Εκκλησία. Το ΕΑΜ έδωσε προεξέχουσα θέση σε ιερείς, όπως ήσαν ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, ο Ηλείας Αντώνιος και πολλοί άλλοι. Ο Κλήρος στην Αντίσταση διαδραμάτισε καίριο ρόλο. Ο Άρης Βελουχιώτης, θέλετε υποκριτικά, θέλετε για λόγους σκοπιμότητος -ας δώσουμε όποια ερμηνεία θέλουμε-, όποτε έμπαινε σ’ ένα χωριό, πρώτα χαιρετούσε τον παπά και εφρόντιζε να τον φωτογραφήσουν δίπλα στους ιερείς. Ο περίφημος παπα-Ανυπόμονος ήταν ακόλουθός του. Σίγουρα, ο… «καινοτόμος» κ. Κουράκης αγνοεί τι έλεγε ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης για την Εκκλησία. Σε άρθρο του στη «Λαϊκή Φωνή» της Θεσσαλονίκης, που αναδημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης», ο αρχηγός του ΚΚΕ τόνιζε, μεταξύ άλλων: «Το ξάπλωμα και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες και στους λαούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης, καθώς και στη Μικρασία και τη Μέση Ανατολή, ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και του καθολικισμού-παπισμού. Μα, η επικράτηση αυτή, δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια. Έχει και θετικά βάθρα, γιατί, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις εθνικές και τοπικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία ιδεολογικά-πνευματικά, ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό, που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει ”ανατολίτικο πνεύμα”, και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα, άσχετα αν στα χρόνια εκείνα της μεσαιωνικής κατάστασης και του ασιατικού δεσποτισμού του Βυζαντίου, κάνουν την εμφάνισή τους με μορφή θρησκευτικοεκκλησιαστική. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, παίξαν όχι μόνο στη Ρωσία, μα και στα Βαλκάνια, έναν προοδευτικό ρόλο, τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επετάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντάς της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία, συνέτεινε ουσιαστικά και σημαντικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα…». Και προσθέτει ο Ζαχαριάδης: «Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα που δείχνουν, ότι ταγοί και απλοί στρατευόμενοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, πάλεψαν και με το ντουφέκι στο χέρι στο πλευρό του λαού, και ότι μοναστήρια είχαν μεταβληθεί σε μπαρουταποθήκες και λαϊκά φρούρια…». Και ο ιστορικός συγγραφέας και φλογερός δημοσιογράφος, ο Τάσος Βουρνάς, επεσήμαινε τις μηχανορραφίες των Παπικών να διαλύσουν την Ορθοδοξία, και τονίζει (στον τόμο από την επανάσταση του 1821 ως το Κίνημα στο Γουδί): «Το Βατικανό, έχοντας χαμένη τη μισή Ευρώπη εξαιτίας της θρησκευτικής μεταρρύθμισης και του Τριακονταετούς πολέμου, εξαντλούσε όλες τις μηχανορραφίες του κατά της Ορθοδοξίας, στέλνοντας στην Ανατολή στρατιές καπουτσίνων, ιησουιτών και άλλων ρασοφόρων πρακτόρων του, ενώ όλο το χρυσάφι του είχε τεθεί στη διάθεση της διαλυτικής του προπαγάνδας…». Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης, ένα από τα πιο ωραία ποιήματά του, το έχει αφιερώσει στη «Μάνα του Χριστού»:

«Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη…
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και να ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου και φίλοι…».

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι κορυφαίες προσωπικότητες της Αριστεράς, με παιδεία και μυαλό, εγνώριζαν ότι το θρησκευτικό συναίσθημα και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη είναι βαθιά ριζωμένα στην ψυχή του λαού μας και σεβάστηκαν αυτό το γεγονός. Οι σημερινοί απαίδευτοι «αριστεροί», κάπου μπλέκουν την ανιστόρητη ισοπέδωση των θρησκειών με τον διαστρεβλωμένο «διεθνισμό». Να ξεκαθαρίσουμε, επομένως, ποιες στοιχειώδεις έννοιες; Ο διεθνισμός βαδίζει πέρα από το έθνος. Δεν αποτελεί υποχώρηση από την ιδέα του έθνους προς πρωτόγονες μορφές μετακίνησης συνόρων και λαών, ανάλογα με τις δυνατότητες των αφεντάδων της στιγμής. Ούτε σημαίνει περιφρόνηση προς τα έθνη. Κυρίως διεθνισμός δεν σημαίνει εξυπηρέτηση του εθνικισμού του άλλου. Όπως το 1925 μια ανάξια ηγεσία του ΚΚΕ δέχθηκε να λανσάρει το σύνθημα της «ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», προκειμένου να εξυπηρετήσει το βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα (πράγμα που ομολογήθηκε εκ των υστέρων), έτσι και το 1949 δέχθηκε πάλι να «ωριμάσει» και να λανσάρει το σύνθημα της αυτοδιάθεσης του «σλαβομακεδονικού λαού», για να εξυπηρετήσει τον αγώνα της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ εναντίον του Τίτο και το βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα στην εσωτερική του σωβινιστική επεκτατική προπαγάνδα. Και στις δύο περιπτώσεις, το ελληνικό λαϊκό κίνημα θυσιάστηκε ωμά, πρόστυχα για ξένους σκοπούς, με την ευθύνη μιας ανεγκέφαλης ηγεσίας, που δεν μπόρεσε να αντισταθεί σε τέτοιες συμφορές. Η κομμουνιστική ηγεσία θεωρούσε ιδιοκτησία της το λαϊκό κίνημα και παρίστανε τον τιμητή των άλλων. Στις μέρες μας, πάλι, πολλοί «νεοαριστεροί» με θολούς σκοπούς θεωρούν εκ νέου ιδιοκτησία τους το λαϊκό κίνημα και προσθέτουν στο παλαιό «λάθος» του «Μακεδονικού», το «μεταναστευτικό». Αυτήν την πληγή της εποχής μας, την αντιμετωπίζουν με την ίδια εγκληματική νοοτροπία του 1925 και του 1949. Δεν ακούνε τη φωνή αγωνίας των πολιτών, αλλά επιμένουν να επιβάλλουν τη δική τους τελείως λαθεμένη «πολιτική», εξυπηρετώντας την έξωθεν κατευθυνόμενη διάλυση και νόθευση των εθνών. Κατασκεύασαν μάλιστα και διάφορες… «αντιρατσιστικές» οργανώσεις, λες και όλοι εμείς είμαστε… «ρατσιστές»! Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο τοποθετούν και την κατάργηση της επίσημης θρησκείας των Ελλήνων με μηδενιστική ισοπέδωση θρησκειών, αιρέσεων και αθεΐας. Κόπτονται για τις «θρησκευτικές ανάγκες» των μουσουλμάνων, αλλά μισούν την Ορθοδοξία και αδιαφορούν για το ακλόνητο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων πολιτών, διότι έχουν και μειωμένη ή καθόλου εθνική συνείδηση. Φτάσαμε στο σημείο να καθορίζεται η ίδια η ζωή μας από την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα και τους στόχους αλλοδαπών, χάριν ενός παραμορφωμένου «διεθνισμού». Τι καταφέρανε; Μα αυτό που έλεγε ο αριστερός έξοχος συγγραφέας Κοσμάς Πολίτης: «Καταφέρανε να έχω στην πατρίδα μου, το αίσθημα του ραγιά…».