Άλλη μια νέα μεταρρύθμιση
Είχα γράψει παλαιότερα ότι η παιδεία έχει τρεις περιόδους αυτοκαταστροφικές.
Η πρώτη το ’76, με τον σχεδόν διπλασιασμό των εισαγομένων στα πανεπιστήμια χωρίς αντίστοιχη βελτίωση της υποδομής.
Η δεύτερη το ’82, με τον πολλαπλασιασμό των διδασκόντων άκριτα, χωρίς η αγορά εργασίας να μπορεί να προσφέρει τόσους πολλούς και κατά συνέπεια παρεισέφρησαν πολλοί «άχρηστοι», οι οποίοι έγιναν μέχρι και πρυτάνεις.
Η τρίτη το ’97, η κατά 50% αύξηση των τμημάτων χωρίς κανέναν σχεδιασμό.
Η σημερινή πρόταση του υπουργού Παιδείας έρχεται να διορθώσει και τα τρία αυτά κακά με τη μία.
Σωστή ως σκέψη. Έπρεπε κατ’ αρχήν να μην είχαν συμβεί, αλλά αφού υπάρχουν πρέπει να διορθωθούν.
Το λάθος είναι ο τρόπος και ο χρόνος. Ο τρόπος διότι βάζει απέναντί του τις τοπικές κοινωνίες, τους φοιτητές, τους διδάσκοντες, τους εργαζόμενους, διοικητικούς και μη, τους γονείς και πολλά τοπικά συμφέροντα συγχρόνως.
Ο χρόνος είναι ακατάλληλος, διότι όλοι αυτοί που προαναφέρθηκαν έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμη και προβλήματα επιβίωσης. Καταφέρνει να ενώσει παραδοσιακά αντίπαλες ομάδες εναντίον ενός μέτρου το οποίο πρέπει να παρθεί. Είναι σωστό, με όλες τις βελτιώσεις που θα χρειαστεί να γίνουν στην πορεία. Πάντως κανένας λογικά σκεπτόμενος δεν θα το έκανε αυτό. Τι συμβαίνει άραγε με τους μυστικοσυμβούλους και εισηγητές τέτοιων σχεδίων στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Ζουν σε άλλη χώρα; Η πολιτική ηγεσία έχει γνώση της πανεπιστημιακής πραγματικότητας, γιατί δεν τη χρησιμοποιεί και να πετάξει κατάμουτρα τέτοιες προτάσεις; Άγνοια δεν μπορώ να δεχθώ, άγνωστη σε μένα σκοπιμότητα θα τη δεχόμουνα.
Επαναλαμβάνω, η σωστή αυτή σκέψη και η αναγκαία αυτή ενέργεια θα πάει χαμένη, γιατί γίνεται σε κακό χρόνο και με λάθος τρόπο. Γιατί, κύριοι υπουργέ και υφυπουργέ Παιδείας, το επιτρέπετε και το προτείνετε, αφού υπάρχουν και άλλοι τρόποι να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα;
Προφήτης δεν είμαι, αλλά πετάτε το σπίρτο στη βενζίνη των αμφιθεάτρων και κλείνετε τ’ αυτιά και τα μάτια, με την ευχή κι ελπίδα να μη δείτε και να μην ακούσετε την έκρηξη. Θα είστε πολύ τυχεροί να μη γίνει. Ζηλέψατε τη δόξα προηγούμενων μεταρρυθμιστών υπουργών Παιδείας, τις μεταρρυθμίσεις των οποίων πέταξαν στα σκουπίδια οι ίδιες οι συνθήκες που επικράτησαν μέσα στα πανεπιστήμια;
Ξεχνάτε ότι κρατήθηκαν μόνον όσα συνέφεραν το σύστημα και πέταξαν όσα τους ενόχλησαν (καλά ή κακά) και αλλοίωσαν στην εφαρμογή τους όσα δεν μπορούσαν να αποφύγουν;
Ο χώρος δεν επιτρέπει λεπτομερή ανάλυση, όχι όμως ότι δεν υπάρχει λύση με βέβαιο αποτέλεσμα. Απλή λογική θέλει. Γιατί την αποφεύγετε;
Πολύ πιο εύκολα μπορούσε να επιτευχθεί το ίδιο αναγκαίο αποτέλεσμα με άλλον τρόπο. Όπως θρονιάστηκε με τον χρόνο, μόνον έτσι μπορεί να εκθρονιστεί. Μην υπολογίζετε στις χειρουργικές μεθόδους. Στην περίπτωση αυτή ο μεγάλος ασθενής, η παιδεία, πεθαίνει.