Σε απόγνωση ο αγροτικός κόσμος
Χρόνια τώρα όλοι αναφέρονται σʼ αυτές, όταν μιλούν για την ανασυγκρότηση της ελληνικής περιφέρειας και την προσφορά του αγροτικού χώρου στην επιβίωση του ελληνικού λαού. Δυστυχώς όμως για τη χώρα μας, όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν συνειδητοποίησαν αυτές τις ιδιαιτερότητες και οδήγησαν τον χώρο σε τραγική κατάσταση.
Οι αριθμοί είναι χαρακτηριστικοί:
Την τελευταία δεκαετία το ακαθάριστο γεωργικό προϊόν από 13% του ΑΕΠ έχει πέσει κάτω από το 3% και η απασχόληση από 16% στο 6%, το σημερινό έλλειμμα του ισοζυγίου αγροτικών προϊόντων (κυρίως διατροφικών) ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή περισσότερα από 5 εκατομμύρια στρέμματα παραγωγικής γης οδηγούνται σε ερημοποίηση. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι η σημερινή κρίση βρίσκει τη χώρα μας να απειλείται και από πείνα.
Επόμενο είναι λοιπόν, ιδιαίτερα τη φετινή χρονιά που ο αγρότης βλέπει τον προϋπολογισμό τού 2013 να μειώνει τις δαπάνες του για τον αγροτικό χώρο κατά 21%, ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί περί τα 2 δισ. ευρώ (δηλαδή τα 2/3 των ενισχύσεων) από το εισόδημά του, τη γη και την περιουσία του –μετά τη διάλυση και το ξεπούλημα της ΑΤΕ– να παραδίδονται στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς και του εκκαθαριστή και την παραγωγή του να γίνεται εργαλείο πλουτισμού των κυκλωμάτων του χώρου, σε βάρος τόσο του ίδιου όσο και του καταναλωτή, να αντιδρά και να κινητοποιείται.
Για να υπηρετηθούν οι προοπτικές του χώρου χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο που θα στοχεύει στην εφαρμογή κλαδικών πολιτικών, με ιδιαίτερη προσοχή στην επάρκεια του διατροφικού τομέα και στην επαναφορά της παραγωγής παραδοσιακών αγαθών και προϊόντων.
Αυτές οι πολιτικές προϋποθέτουν τη σύνταξη και υλοποίηση ενός ρεαλιστικού αγροτικού χωροταξικού σχεδίου κατά περιφέρεια και περιφερειακή ενότητα. Όλοι οι έλληνες παραγωγοί ξέρουν τι μπορούν να καλλιεργήσουν και σε ποια προϊόντα υπερτερεί η περιοχή τους, αυτό που τους λείπει είναι η εξειδικευμένη στήριξη.
Βασικές παράμετροι για να προχωρήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι η επίλυση δύο βασικών προβλημάτων του χώρου, του πιστωτικού και του συνεργατικού.
Η ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται την αξία του αγροτικού χώρου και γιʼ αυτό στηρίζει τις κινητοποιήσεις των αγροτών.
Όμως η κυβέρνηση δεν έχει κατανοήσει αυτήν την αξία και αντιμετωπίζει με επικοινωνιακό τρόπο τα αγροτικά προβλήματα, πράγμα που έχει προκαλέσει την οργή του αγροτικού κόσμου.
Ταυτόχρονα, βέβαια, γίνεται ολοένα περισσότερο αποδεκτό ότι, όντας δέσμια των μνημονιακών πολιτικών που εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί και να τα καταφέρει.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να ανατρέψουν την κατάσταση. Το έχει ανάγκη ο αγροτικός χώρος για να επιβιώσει. Το έχουμε ανάγκη όλοι μας για να ζήσουμε.