Να ανασχεθούν πάση θυσία και έγκαιρα ολέθριες υποτροπές!
Έπονται όσων έχουν προκύψει, αφενός ως παράγωγα εθνικών παραλείψεων και κρατικών ανεπαρκειών και ανομημάτων. Και αφετέρου ως αποτέλεσμα προμεθοδευμένης υποθηκεύσεως σε αδυσώπητες δανειακές πρακτικές και ανομολόγητες σκοπιμότητες ενδοελληνικών και αλλοδαπών συμφερόντων. Συμμαχικών υποτίθεται. Με βάναυσες συμπεριφορές εταίρων προς δεινοπαθούντα εταίρον. Τον οποίον και «διασώζουν» διά τοκογλυφικού στραγγαλισμού! Οι συνέπειες του οποίου και αποβαίνουν τελικά βρόχος στον τράχηλο της ελληνικής καθημερινότητος κι εξουθενωτική αποσάθρωση της ζωής των πολιτών.
Το θέμα όμως, εδώ που έχουμε οδηγηθεί, δεν είναι η αναψηλάφηση και η ομφαλοσκοπική απογραφή των τραυματικών συνεπειών. Το θέμα είναι: Πρωταρχικά ν’ ανασχεθεί επιτέλους η μεμψίμοιρη κι εν πολλοίς απελπιστική εσωστρέφεια. Και ταυτόχρονα να ενεργοποιηθούν λανθάνουσες δυνατότητες κι εγγενείς εθνικές αντιστάσεις. Προκειμένου, αφενός ν’ ανασχεθούν οι έωλες δυναμικές αυτής της κατολισθήσεως και ν’ αποσοβηθούν τα μοιραιότερα. Και αφετέρου να επιχειρηθεί με κάθε τρόπο η αναστροφή της κατιούσας, ώστε να υπάρξουν προοπτικές παλινορθώσεων.
Αντί δηλαδή ευθυνολογιών κι επιμερισμού ευθυνών (που ξέρουμε σε ποιους πρέπει να καταλογισθούν), πρέπει επιτέλους να διατυπωθεί με σαφήνεια και αποφασιστικότητα το δέον. Τι μέλλει δηλαδή γενέσθαι. Διαφορετικά θα μείνουμε στο επίπεδο των αλληλοκατηγοριών και αλληλοαναιρέσεων.
Αυτά όμως μπορεί να περιμένουν. Προέχει να προληφθούν τα χειρότερα. Που θ’ αποβούν εξάπαντος ολέθρια, εάν δεν ανασχεθούν.
Εύκολα μεν διατυπώνονται αυτά. Αλλά δύσκολο να μεταποιηθούν σε πρακτικές. Όταν μάλιστα μεταξύ αυτών που συμβαίνουν και ημών που τα υφιστάμεθα, παρεμβάλλονται άλλα και πολύ χειρότερα: Εκείνα δηλαδή, που αντί να δίδουν στήριξη αντιστάσεων, ακυρώνουν ελπίδες και αποσαθρώνουν προοπτικές. Αποδομώντας δυνατότητες και μεγεθύνοντας αγκυλώσεις. Όπως αυτά τα δυνάμει εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που αναδύονται και περισπούν.
Και όπως η εμπάθεια που διέπει σε όλα τα επίπεδα τον πολιτικό λόγο. Που παράγει οτιδήποτε άλλο, εκτός από πολιτική! Οδηγώντας σε ακόμη βαθύτερο κερματισμό τον κοινωνικό ιστό και σε κρεούργηση των ελπίδων γι’ ανάκαμψη. Η άλλη και πικρότερη αλήθεια. Να τη δούμε κατά πρόσωπο και να την πούμε χωρίς περιστροφές και ψιμυθιώσεις.
Υπό το φως αυτών που απαξιώνουν τις δυνατότητες και υπονομεύουν τις ελπίδες, ό,τι προβάλλει με αμεσότητα μπροστά στους σκεπτόμενους πολίτες, δεν είναι οι μεμψίμοιρες διαπιστώσεις (και οι διατυπώσεις τραυματικών αφορισμών που πλεονάζουν), αλλά η αναγκαιότητα στρατηγικής επιτέλους διαχειρίσεως των κινδύνων που αναδύονται ως δραστικές δυναμικές χρεοκοπίας και διαδικασίες υποτέλειας. Διότι εάν δεν αποσοβηθούν οι καταρρεύσεις και αν δεν ανασχεθούν εκδηλωμένα διχαστικά σύνδρομα και τάσεις αποδομήσεως του κοινωνικού ιστού, η καταστροφική κατιούσα δεν θα είναι αναστρέψιμη. Οπόταν -όπως το έχουμε από αυτές τις στήλες επανεπισημάνει- τι θα έχει απομείνει προς διάσωσιν; Στυγνό ερώτημα και καθόλου ρητορικό. Αντιθέτως, διερμηνεύει την αυτονόητη καταθλιπτική αγωνία του μέσου Έλληνα, που γονατίζει κάτω από το βάρος των επαχθών παραγώγων της κρίσεως.
Εδώ βεβαίως που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα και καθώς έχει εμφιλοχωρήσει καταλυτικό μένος και υπερβάλλον πάθος μεταξύ των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών και ομάδων, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν συγκλίσεις. Οι οποίες όμως αποτελούν τη μόνη εναπομένουσα οδό κι ελπίδα υπερβάσεως. Οπόταν και απαιτούνται καθαυτό γενναιόφρονες αποφάσεις, προκειμένου να μη συνέλθομεν επί εθνικών ερειπίων. Όταν δηλαδή θα είναι αργά. Και όταν οι οδυρμοί και η οργή δεν θα έχουν ουσιαστικό νόημα. Γιατί το ζήτημα είναι να προληφθεί το κακό και όχι να στηλιτευθεί. Το ζήτημα είναι να παλινορθωθεί κατά τεκμήριον κάποια ελπίδα και όχι να εκτονωθεί με πάθος η αδήριτη απελπισία.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ασήκωτη ευθύνη όλων. Πέραν των ευθυνών εκείνων που είτε κακουργηματικώς αυτούργησαν, είτε αδιαφόρησαν όταν έπρεπε να παρέμβουν, είτε και συνέπραξαν αντί να προβάλουν αποτρεπτικές αντιστάσεις, ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Ο φόβος του οποίου και αποτελεί θεμελιώδες ενοχικό σύνδρομο για πολλούς…