Θα ζούσε ο Χριστόδουλος, αν…

Θα μπορούσε να ζούσε, το λιγότερο να είχε κερδίσει χρόνια ζωής. Αν παρακολουθείτο θα είχε νωρίτερα διαγνωσθεί η κίρρωση του ήπατος και το ζάχαρο που είχε χρόνια θα είχε ρυθμισθεί και δεν ήταν… σμπαράλια, όπως χαρακτηριστικά μας είπε ένας από τους γιατρούς που είχε πάρει μέρος στα δέκα συμβούλια που έγιναν κατά τη διάρκεια της παραμονής του Αρχιεπισκόπου στο «Αρεταίειο» Νοσοκομείο.

Να σημειώσουμε ότι το «Αρεταίειο» (κάποιοι έδιναν… μάχη -για ιδίους λόγους που καθένας μπορεί να υπονοήσει- να πάει στο «Αττικό» και άλλοι στο «Ερρίκος Ντυνάν») επελέγη από τους πολύ στενούς και έμπιστους συνεργάτες του και κυρίως από τον Κώστα Πυλαρινό και τον παπά Θωμά Συνοδινό, επειδή εκεί χειρουργούσε ο καθηγητής και διευθυντής της Β΄ Χειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Διονύσης Βώρος, που μετά από συζητήσεις με ειδικούς κρίθηκε ότι ήταν ο καταλληλότερος για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Αρχιεπίσκοπος.

Θυμίζουμε ότι δύο μέρες πριν επιστρέφοντας από την Έδεσσα όπου είχε παραστεί σε θρησκευτικές εκδηλώσεις, ο Αρχιεπίσκοπος ένιωσε ισχυρούς πόνους, που δεν υποχωρούσαν και κλήθηκαν γιατροί να τον εξετάσουν, μάλιστα την Παρασκευή έκανε αξονική τομογραφία στο διαγνωστικό κέντρο «Ιατρόπολις» και εκεί κρίθηκε ότι πρέπει επειγόντως να μπει σε νοσοκομείο, ακυρώνοντας την προγραμματισμένη επίσκεψή του στην Αίγυπτο.

Να σημειωθεί ότι επί 20 χρόνια ο γνωστός καθηγητής της Ιατρικής (παθολόγος) κ. Ράπτης ήταν ο προσωπικός γιατρός του αειμνήστου Χριστόδουλου.

Όταν εκείνο το μοιραίο Σάββατο στις 9 Ιουνίου ο Αρχιεπίσκοπος περνούσε την πόρτα του «Αρεταίειου», έσερνε ήδη στην πλάτη του δυο καρκίνους!

Συγκεκριμένα αντιμετώπιζε, σύμφωνα με έγκυρους ιατρικούς κύκλους, τα εξής σοβαρά προβλήματα υγείας:
= Καρκίνο του παχέος εντέρου με απόφραξη,
= Κίρρωση του ήπατος, εξ αιτίας της οποίας επαπειλείτο ασκίτης, που εκδηλώθηκε μετεγχειρητικά,
= Ξεχωριστό καρκίνωμα του ήπατος πρωτοπαθές,
= Αρρύθμιστο ζάχαρο και
= Αυξημένο βάρος που επιδείνωνε την κατάστασή του.

Σε πρώτη φάση έγινε εγχείρηση του εντέρου με σκοπό να γίνει αργότερα επέμβαση για τον καρκίνο ήπατος. Η εγχείρηση είχε μετεγχειρητικά προβλήματα, όχι σοβαρά, αντιμετωπίσιμα, από παρεπόμενες αρρώστιες, αυτά όμως παρέτειναν τη νοσηλεία του. Τόσο μετά την εγχείρηση αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του Αρχιεπισκόπου στο «Αρεταίειο» πραγματοποιήθηκαν τουλάχιστο δέκα ιατρικά συμβούλια στο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου, στα οποία παραβρέθηκαν περίπου 20 καθηγητές Ιατρικής (διαφόρων ειδικοτήτων) του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταξύ των οποίων ήταν και ο προσωπικός γιατρός κ. Ράπτης. Σε όλη την πορεία ακόμη και για την απόφαση για τη μεταμόσχευση υπήρχε πάντα απόλυτη συμφωνία όλων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Υγείας κλήθηκαν δύο γερμανοί καθηγητές της Ιατρικής και από τις ΗΠΑ ο διαπρεπής και διεθνούς φήμης καθηγητής κ. Τζάκης.

Σχετικά με τα μετεγχειρητικά προβλήματα ο ένας από τους δύο γερμανούς γιατρούς, ο κ. Buchlez, είπε ότι ο συγκεκριμένος ασθενής στην κατάσταση που ήταν, υπήρχε μια πιθανότητα τουλάχιστον 20% να πεθάνει κατά την εγχείρηση, προσθέτοντας όμως ότι η εγχείρηση ήταν επιβεβλημένη. Και οι δύο καθηγητές κατέγραψαν τις διαπιστώσεις σε τρισέλιδη έκθεση που υπέβαλαν.

Η πορεία προς την Αμερική…

Ο ελληνοαμερικανός καθηγητής κ. Τζάκης κατέβαλε κάθε προσπάθεια να γίνει η μεταμόσχευση σε εύλογο χρόνο, έπρεπε όμως να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα, με την αυστηρή τήρηση της σειράς προτεραιότητας του καταλόγου των ασθενών που περιμένουν να μεταμοσχευτούν, όπως επιβάλλει ο αμερικανικός νόμος. Όταν βρέθηκε το μόσχευμα, που προερχόταν από έναν μαύρο που είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, την επομένη το πρωί μπήκε στο χειρουργείο ο Αρχιεπίσκοπος. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο δότης ήταν μουσουλμάνος, ειπώθηκε στον Χριστόδουλο μήπως υπήρχε πρόβλημα θρησκείας. Και η απάντησή του ήταν ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, προχωρήσετε…

Δυστυχώς ο καρκίνος του ήπατος είχε κάνει τη δουλειά του… Είχε επεκταθεί και δεν επέτρεπε να γίνει η εγχείρηση… Και από εκείνη τη στιγμή άρχιζε η ανεπίστρεπτη αντίστροφη μέτρηση. Με το τέλος να μην είναι πολύ μακριά… Μια από τις επόμενες μέρες, πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής προς την Ελλάδα του, λειτούργησε σε Εκκλησία στο Μαϊάμι. Και εκεί λύγισε… Έκλαψε.. Και είπε εκείνο το «Γιατί εγώ, Θεέ μου…».

Γιατί δεν μίλησε ο Βώρος

Δέχθηκε πάρα πολλές, υποβολιμαίες επιθέσεις ο θεράπων γιατρός του Αρχιεπισκόπου, καθηγητής Διονύσης Βώρος, ο οποίος πριν τον καλέσουν να αναλάβει την ευθύνη της αντιμετώπισης της κατάστασης της υγείας του Χριστόδουλου δεν είχε καμία προσωπική σχέση ή γνωριμία μαζί του. Ρωτήθηκε ο κ. Βώρος γιατί δεν απάντησε στην κριτική που του έκαναν συνάδελφοί του από τις τηλεοράσεις. Η απάντησή του ήταν: «Το έκανα συνειδητά» και εξηγήσε το γιατί:

– Πρώτον, θεώρησα ότι δεν χρειαζόταν από τη στιγμή που όλα συζητούνταν δημόσια στο Αμφιθέατρο του Νοσοκομείου παρουσία και των επικριτών μου, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν διατυπώσει άλλη γνώμη, και

– Δεύτερον, γιατί αυτό θα ήταν προσβολή για τον ασθενή που έδινε μάχη για να επιβιώσει.

Να σημειωθεί ότι όλος ο φάκελος του ασθενή «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος» με όλα τα στοιχεία τεκμηριωμένα από εξετάσεις, εκθέσεις και τα πρακτικά για το τι ειπώθηκε στα 10 ιατρικά συμβούλια φυλάσσεται στα αρχεία του «Αρεταίειου» Νοσοκομείου.