Από πού να επιστρέψουμε; Από εκεί που διαχρονικά είμαστε και παραμένουμε;

Τα κυρίαρχα Μέσα πρόβαλαν την άποψη ότι το ΚΚΕ επιστρέφει σε δυναμικές μορφές κινητοποίησης (αγρότες, ναυτεργάτες) καθαρά για μικροπολιτικούς λόγους και στη δοσμένη συγκυρία επιθυμεί να εκμεταλλευτεί τη στροφή προς τον «ρεαλισμό» του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει στους αριστερούς ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν τον Ιούνιο ότι παραμένει το μόνο συνεπές φιλολαϊκό κόμμα.

Χαρακτηριστικό ήταν το πρωτοσέλιδο των «ΝΕΩΝ» με τίτλο «Η ολική επιστροφή της Αλέκας». Σχολιάζοντάς το σε συνέντευξή της στο ραδιόφωνο του Alpha 9,89, η Αλ. Παπαρήγα αναρωτήθηκε σκωπτικά: «Από πού επέστρεψα; Από τον τάφο; Πού ήμουν;».

Στο ΚΚΕ υπογραμμίζουν κατηγορηματικά ότι το κόμμα δεν έλειψε ποτέ από τις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος και ως εκ τούτου είναι εκτός τόπου και χρόνου τα όσα λέγονται για «επιστροφή» στις κινητοποιήσεις.

Η προβολή του θέματος, λένε τα στελέχη του, δεν ξέφυγε ούτε μοίρα από την πεπατημένη της διαστρέβλωσης, που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τον λαό. Για τα κανάλια και τις εφημερίδες των αστών, στο υπουργείο Εργασίας δεν υπήρξαν ποτέ πρόεδροι και στελέχη συνδικάτων και ομοσπονδιών, εκλεγμένοι από εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, τους οποίους εκπροσωπούν.

Σκόπιμα, τονίζουν, προσπαθούσαν να ταυτίσουν το ΠΑΜΕ με το ΚΚΕ και να παρουσιάσουν την παράσταση διαμαρτυρίας σαν ένα πολιτικό παιχνίδι ανάμεσα στο ΚΚΕ και την κυβέρνηση, παρουσιάζοντας την εργατική κινητοποίηση σαν πολιτικό ακτιβισμό προς άγραν ψήφων.

Κάπως έτσι, λένε, έφτασαν να μιλούν για «επιστροφή» του ΚΚΕ στο προσκήνιο των κινητοποιήσεων (!) αυτοί που δεν έχουν γράψει ούτε αράδα στις εφημερίδες τους για τις χιλιάδες κινητοποιήσεις όπου πρωτοστατούν οι κομμουνιστές, χωρίς ανάπαυλα, σε κλάδους και τόπους δουλειάς.

Άλλοι, τονίζουν στελέχη του κόμματος, είδαν ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθεια του ΚΚΕ να αποσπάσει εκλογικά οφέλη από τη «μνημονιακή» -όπως λένε- στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στο ίδιο πνεύμα, αλλά με περιεχόμενο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της δικής τους προπαγάνδας, άλλες εφημερίδες, προσκείμενες στον ΣΥΡΙΖΑ, έγραφαν πως η κυβέρνηση επιτίθεται στο ΚΚΕ αφού πρώτα επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, για να δημιουργήσουν σύγχυση στον λαό. Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι καραμπινάτες φωνές αστών που είτε καλούσαν σε ένταση της καταστολής για να εξαλειφθεί η «ανομία» είτε παρουσίαζαν το ΚΚΕ σαν «συστημικό» κόμμα, με το οποίο η κυβέρνηση δεν έχει λόγους να ανεβάζει τους τόνους.

Όλα αυτά, τονίζουν, γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο:

Για να κρυφτεί η μία και μοναδική πραγματικότητα που λέει ότι το ΠΑΜΕ συσπειρώνει συνδικάτα, επιτροπές αγώνα, συνδικαλιστές, όχι με κριτήριο το ποιο κόμμα ψηφίζουν τα μέλη τους, αλλά με βάση την κοινή πεποίθηση ότι για να είναι νικηφόρος ο αγώνας της εργατικής τάξης, ακόμα και για να εμποδίζει αντιλαϊκά μέτρα στο σήμερα, πρέπει να στοχεύει το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, να έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

Από αυτήν την άποψη, ξεκαθαρίζουν, το χτύπημα των συνδικαλιστών στο υπουργείο Εργασίας αφορά όλη την εργατική τάξη, όπως και κάθε επίθεση σε εργατική κινητοποίηση, ανεξάρτητα από το ποιος τη διοργανώνει, παρότι το χτύπημα στο ΠΑΜΕ πάντα συνοδεύεται από μεγαλύτερη λύσσα στην προπαγάνδα.

Το ΚΚΕ, λένε, αυτονόητα υπερασπίστηκε τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ξέροντας πού στοχεύει η επίθεση, όπως υπερασπίζεται κάθε ταξικό αγώνα, ενώ ανέδειξε ταυτόχρονα ότι με πολιτικά παιχνίδια, όπως αυτά που χυδαία υπονοεί ο αστικός Τύπος, κρίνοντας από τα κόμματα που στηρίζει, δεν ανεβαίνει η πρωτοβουλία του λαού.