Υπαρκτός κίνδυνος ακρωτηριασμού της εθνικής κυριαρχίας

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ κατά μέρος τις ρητορικές πομφόλυγες και τις περιστασιακές διαβεβαιώσεις ενίων αρμοδίων, πρέπει και να δούμε και να πούμε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι το λιγότερο επώδυνη, όσον αφορά τις στρατηγικές δυνατότητες της χώρας. Οι οποίες πρέπει αυτονοήτως να διαλαμβάνουν, αφενός, την επαρκή προάσπιση της εθνικής ακεραιότητος και, αφετέρου, την υποστήριξη ασκήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων. Όπως για παράδειγμα την ανακήρυξη ΑΟΖ σε κρίσιμες ζώνες της εθνικής επικράτειας. Πριν βρεθούμε προ αδηρίτων. Γιατί; Διότι όσο οικονομικά η χώρα διολισθαίνει προς καταστάσεις οιονεί χρεοκοπίας, τόσο και οι εθνικές δυνατότητες απομειώνονται. Οι πατριωτικές προθέσεις και διαθέσεις αντιστάσεων δεν επαρκούν. Δεν προσφέρουν αυτό που οι συνθήκες απαιτούν και που οι κίνδυνοι επιβάλλουν. Διότι «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων…». Τόσο απλό. Κατ’ ακρίβειαν αδυσώπητο. Στυγνό. Που αν δεν συνειδητοποιηθεί, μπορεί να μας οδηγήσει σε ακόμη πιο επώδυνους αιφνιδιασμούς σε ό,τι αφορά εθνικά θέματα. Τα οποία, παρεμπιπτόντως, περνούν σε δεύτερη (και μάλλον σε τρίτη) μοίρα. Επικαλυπτόμενα από τη στυγνή καθημερινότητα και τις βάναυσες υποτροπές που αυτή αναπαράγει για τους πολίτες. Που σκαιώς ταπεινώνονται. Και των οποίων η προσοχή έτσι περισπάται. Ιεραρχώντας με άλλα μέτρα τις προτεραιότητες. Και βασικά με αυτά της φυσικής αυτοσυντηρήσεως. Αλλά την ίδια ώρα, μη νομισθεί ότι εκείνοι που είτε ορέγονται είτε διατηρούν έωλους σχεδιασμούς σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας μένουν με σταυρωμένα χέρια. Γιατί ως προς αυτήν τη διάσταση των εξελίξεων, διαμορφώνονται κρίσιμες καταστάσεις. Που αφενός διαφοροποιούν περιφερειακά ισοζύγια και αφετέρου δημιουργούν συνθήκες οι οποίες ευνοούν επεκτατικούς πειρασμούς κι επιλιπαίνουν κακόβουλες προθέσεις. Τις οποίες και θα βρούμε οσονούπω μπροστά μας. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Να μην το αμφιβάλλουμε. Όταν μάλιστα κάποια γεγονότα και διαθέσεις επενεργούν δραστικά προς αυτήν την κατεύθυνση. Και όταν, από την άλλη, κάποιες διαπλοκές συμφερόντων δημιουργούν αρνητικές δυναμικές.

Ενώ λοιπόν δεν πρέπει ούτε να κατατρυχόμαστε από σύνδρομα κινδυνολογιών και πλέγματα προκαταλήψεων, εντούτοις το ασοφότερο θα ήτο είτε ν’ αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη αδιαφορώντας, είτε ν’ αφεθούμε οι ίδιοι σε κατάσταση διλημματικής απραξίας και παθητικής αναδιπλώσεως. Γιατί ασφαλώς ισχύει πάντοτε το πολυδιατυπωμένο σκεπτικό που υπερτονίσθηκε σ’ αυτές τις στήλες. Ότι δηλαδή: Αυτά που σήμερα βιώνουμε ως χρεοκοπική κατάρρευση και κυριολεκτικώς ταπεινωτική αδυναμία, σε κάποια στιγμή -αργά ή γρήγορα- θα παρέλθουν. Αλλά τυχόν απευκταίες απώλειες στο άλλο πεδίο -αυτό των εθνικών θεμάτων- θα είναι μη αναστρέψιμες! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ότι τυχόν τετελεσμένα θα μας μείνουν. Είτε ως εδαφικοί ακρωτηριασμοί (σ’ επίπεδό ενδεχομένως αμφισβητήσεως εθνικής κυριαρχίας – όρα Ύμια) είτε ως περιστολή ασκήσεως φυσικών δικαιωμάτων. Δεν κασσανδρολογούμε. Δεν υπάρχει άλλωστε λόγος. Απλώς, επισημαίνοντας τα προδήλως αυτονόητα, διαβιβάζουμε αναγκαία κι ευκρινή σήματα κινδύνου. Που μόνον ασόφως θα υποτιμηθούν. Γιατί, αντιθέτως, πρέπει να ευαισθητοποιήσουν τα εθνικά μας αντανακλαστικά. Όχι με την έννοια της εθνικιστικής ανατάξεως. Αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο από την αδράνεια. Μακριά οι εθνικισμοί. Απεταξάμην. Αλλά με την έννοια της πατριωτικής ανησυχίας, η οποία ν’ αναπαράγει αντισώματα έναντι της κακοήθους παθογένειας που ταλανίζει τον εθνικό οργανισμό και τραυματίζει τις δυνατότητες. Αποδομώντας στρατηγικές και καθηλώνοντας αντιστάσεις. Την ώρα που αυτές είναι όσο ποτέ αναγκαίες, αν πρόκειται να μη διακυβευθούν οι ευάλωτες εθνικές προοπτικές.