Τρώγονται στο ΠΑΣΟΚ

Η κατάσταση φαίνεται να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο με την τροπή της υπόθεσης της ΕΛΣΤΑΤ (και της εμπλοκής του Γ. Παπανδρέου, βλέπε ρεπορτάζ σελ. 11) αλλά και με τις αιτιάσεις του Λοβέρδου για τον ρόλο του Γ. Παπανδρέου στην προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ.

Αρκετά στελέχη, και ιδιαίτερα πολλά γνωστά στελέχη που είχαν στηρίξει τον Γ. Παπανδρέου, αν και πιστεύουν ότι «με τον Βενιζέλο το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση», εκτιμούν ότι ο νυν πρόεδρος είναι αυτός που μπορεί καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο να απλώσει ένα δίκτυ πολιτικής κάλυψης στον πρώην πρωθυπουργό και την τότε κυβέρνησή του. Κι αυτό γιατί, μετέχοντας και ο ίδιος σε καίρια κυβερνητικά πόστα, μπορεί να γνωρίζει πράγματα και καταστάσεις αλλά και τα περιθώρια ελιγμών που υπάρχουν.

Ένα ακόμα θέμα είναι πως για την ώρα τουλάχιστον δεν υπάρχει κάποιο στέλεχος με μεγάλη εμπειρία και πολιτική βαρύτητα που θα μπορούσε να «υποκαταστήσει» τον Ευ. Βενιζέλο, με ταυτόχρονη διατήρηση των πιθανοτήτων για κοινοβουλευτική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές.

Πάντως, την ίδια ώρα η αμφισβήτηση των επιλογών του Βενιζέλου διευρύνεται. Πλέον πολλά στελέχη και βουλευτές δυσφορούν, καθώς εκτιμούν πως τον Βενιζέλο δεν τον ενδιαφέρει η προοπτική ενός συγκροτημένου και μεγάλου ΠΑΣΟΚ. Αυτό που τον ενδιαφέρει, λένε, είναι να δημιουργήσει ένα μικρό, προσωποκεντρικό και απόλυτα ελεγχόμενο κόμμα, με το οποίο ο ίδιος θα διαπραγματεύεται ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και εντός κυβερνήσεων συνεργασίας, όπως η σημερινή. Ορισμένα έμπειρα στελέχη, μάλιστα, εκτιμούν πως ο Βενιζέλος αποβλέπει ακόμα και στο να ηγηθεί ενός κυβερνητικού συνασπισμού στον οποίο θα συμμετέχει και η ΝΔ, αλλά για κάποιον λόγο δεν θα ηγείται ο Αντ. Σαμαράς. Λένε, μάλιστα, πως αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ο Βενιζέλος έχει μετατραπεί σε «κυβερνητικό εκπρόσωπο» του Σαμαρά, παρά τις μικρογκρίνιες, και έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ «συνιστώσα της ΝΔ». Είναι, όπως λένε, ένας τρόπος για να επιβιώσει ο ίδιος ο Βενιζέλος και το μικρό, προσωποκεντρικό του κόμμα, μέσα από μια «ώσμωση» με ψηφοφόρους της συντηρητικής παράταξης και ελάχιστους παραδοσιακούς κεντρώους, γιατί έτσι κι αλλιώς τους κεντροαριστερούς και τους αριστερούς ψηφοφόρους τούς χάρισε με την πολιτική του κατά πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και κατά ένα πολύ μικρό ποσοστό στη ΔΗΜΑΡ.

Είναι ενδεικτική, όπως λένε, η «προσκόλλησή» του στον Σαμαρά, καθώς φρόντισε με τη στάση που τήρησε στην επίταξη των απεργών του Μετρό να δώσει πλήρη και απόλυτη κάλυψη στον πρωθυπουργό (σε μια δύσκολη και γεμάτη ρίσκο απόφαση που πήρε). Επίσης, επεσήμαιναν πως η κίνηση αυτή του Βενιζέλου ήρθε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την έμπρακτη στήριξη του Σαμαρά και της ΝΔ στο πρόσωπό του για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και την κρίσιμη ψηφοφορία για την Προανακριτική.

Ο Βενιζέλος μάλιστα έστρεψε τα πυρά του και κατά της ΔΗΜΑΡ, εγκαλώντας την ότι δεν στηρίζει στα δύσκολα την κυβέρνηση, όπως κάνει ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ.

Πάντως, ένα σημαντικό τμήμα στελεχών και βουλευτών εξακολουθεί να επιμένει πως το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να μετέχει στην κυβέρνηση, αλλά να στηρίζει ορισμένες βασικές επιλογές της και να χαράξει μια αυτόνομη πορεία για την ανάκαμψή του. Θεωρούν, μάλιστα, μείζον αυτό το ζήτημα και θα επιχειρήσουν, μέσω μιας ευρύτερης πολιτικής πλατφόρμας, να το θέσουν στο συνέδριο και να ζητήσουν ακόμα και ψηφοφορία επ’ αυτού.

Ακόμα και τώρα, και ενώ έχει ήδη δρομολογηθεί η πορεία προς το συνέδριο, δεν έχει καταλαγιάσει η εσωτερική αντιπαράθεση για το θέμα της συμμετοχής ή μη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το τελευταίο, μάλιστα, διάστημα η αντιπαράθεση πήρε νέες διαστάσεις, καθώς με βάση τις εξελίξεις αρκετά στελέχη που στήριζαν την πλήρη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση επισήμαιναν στον Βενιζέλο ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα είχε μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη προς τον Σαμαρά και ισχυρίζονταν πως ίσως θα ήταν καλύτερα πριν από το συνέδριο να αποφασιζόταν ενισχυμένη παρουσία του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, «με έμπειρα στελέχη του σε κρίσιμα υπουργεία».

Τόνιζαν, μάλιστα, πως μια τέτοια κίνηση θα λειτουργούσε ανασχετικά, ώστε να μην τεθεί στο συνέδριο θέμα συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, κάτι που ίσως να έκρυβε και δυσάρεστες εκπλήξεις για την ηγεσία. Μάλιστα, επισήμαιναν πως «αν τεθεί (που θα τεθεί) θέμα ψηφοφορίας στο συνέδριο για τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και θα έλθουν τα πάνω κάτω», ενώ εκτιμούσαν πως «είναι πολύ πιθανό μέσα από μια τέτοια ψηφοφορία στο συνέδριο να προκριθεί η λύση της ψήφου ανοχής».

Στο μεταξύ, φαίνεται πως ένα σημαντικό κομμάτι της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ (ό,τι, δηλαδή, έχει απομείνει από αυτήν), σε συνεννόηση και με μια σειρά επώνυμων στελεχών, προσανατολίζεται στο να δώσει αμιγώς πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα στο συνέδριο και να ανοίξει ακόμα και θέματα-ταμπού.

Ήδη, πολλές μεγάλες Νομαρχιακές Οργανώσεις από τη Βόρεια Ελλάδα, τα νησιά και την Πελοπόννησο (π.χ., Θεσσαλονίκης, Σερρών, Τρικάλων, Λάρισας, Νησιών του Β. και του Ν. Αιγαίου κ.ά.) θέτουν επί τάπητος κάποια σοβαρά ζητήματα και κατά κάποιον τρόπο δημιουργούν ένα Πολιτικό – Ιδεολογικό Μανιφέστο, που είναι αποφασισμένες να το θέσουν στο συνέδριο ακόμα και σε ψηφοφορία, με τέσσερις βασικούς άξονες:

– Αλλαγή πολιτικής, με επαναπροσδιορισμό των σχέσεων στον χώρο της Κεντροαριστεράς

– Επαναπροσδιορισμός των σχέσεων του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση

– Αλλαγή ηγετικής ομάδας

– Όροι διαφάνειας για το συνέδριο, κάτι που σημαίνει κατ’ αρχάς μη διορισμένους συνέδρους, κανένα αριστίνδην μέλος, καθώς σε μια τόσο δύσκολη εποχή τη λύση μπορεί να τη δώσει η οργανωμένη βάση, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, και όχι οι συσχετισμοί κορυφής.

Σύμφωνα με πληροφορίες, κοντά σε αυτές τις θέσεις και με αντίστοιχο προβληματισμό, αν και με διαφορετικές διατυπώσεις, κινούνται και αρκετά επώνυμα στελέχη, όπως ο Κ. Σκανδαλίδης, ο Δ. Ρέππας, ο Χρ. Παπουτσής, ο Γ. Παναγιωτακόπουλος, ο Μ. Καρχιμάκης, ο Γρ. Νιώτης κ.ά.