Το δάκρυ μιας προτομής…
Ακούγονται μάλιστα και θεωρίες που επιχειρούν να ταυτίσουν τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» με καθαρούς προβοκάτορες. Και δη ενός ευρέος φάσματος, που ενδεχομένως αρχίζει από την Άκρα Αριστερά, αλλά φθάνει έως την Άκρα Δεξιά… Πόσο γόνιμη όμως μπορεί να αποβεί η διεξαγόμενη συζήτηση, όταν κάποια στοιχεία, οφθαλομοφανή κατά τη γνώμη μας, δεν επισημαίνονται όπως πρέπει, για να βγουν σοβαρά συμπεράσματα;
Θα φέρω ένα παράδειγμα: Άκουσα σε ραδιοφωνική συνέντευξη μιαν ερίτιμη ελληνίδα καθηγήτρια ανώτατης σχολής να υπερασπίζεται θορυβωδώς και απνευστί την κατάληψη της παλιάς ΑΣΟΕΕ (νυν Οικονομικού Πανεπιστημίου) επί της οδού Πατησίων από «αντιεξουσιαστές» και διεθνείς λαθρέμπορους, καθώς και του γνωστού ως Βίλα Αμαλίας παλιού γυμνασίου αρρένων επί της οδού Αχαρνών. Η επιχειρηματολογία της ρητορεύουσας καθηγήτριας ήταν μία και μόνη: Τα «παιδιά των καταλήψεων» επιτελούν… «οικουμενικές πολιτισμικές δράσεις» που αποβλέπουν στην κατοχύρωση «διεθνών πολιτικών ελευθεριών»!
Δεν θα σχολιάσω εδώ το σύνολο των ως άνω εξυπακουόμενων «πολιτισμικών δράσεων» των «παιδιών», που εξυμνούσε η σοφή καθηγήτρια. Ικανές, άλλωστε, ανακοινώσεις έκαναν σχετικώς οι Αρχές, καθώς και όσοι εκ των πανεπιστημιακών καθηγητών έχουν διαφορετική εικόνα των «παιδιών» και των έργων τους από αυτήν που έχει η εν λόγω κυρία. Παρακαλώ μόνο να μου επιτρέψει ο αναγνώστης μιαν επιτροχάδην αναφορά σε ένα και μόνον από τα «πολιτισμικά» έργα και τις ημέρες των καταληψιών: Την ολοσχερή καταστροφή της προτομής του αείμνηστου ευεργέτη της ΑΣΟΕΕ Γρηγόρη Μαρασλή.
Οι πρωταγωνιστές των ως άνω «πολιτισμικών δράσεων» δεν υποψιάζονται ότι ακόμη και ένα καταστρεφόμενο άγαλμα μπορεί, υπό κάποιους όρους, μέχρι και να δακρύσει! Έτσι δεν περιγράφεται στο πασίγνωστο λαϊκό τραγούδι; Εντάξει, αλλά διερωτώμαι αν είχαν ακούσει, άραγε, έστω επιγραμματικά, έστω ακροθιγώς, από τους σοφούς καθηγητές τους τα «παιδιά», ποιος ήταν ο μακαρίτης Μαρασλής ουσιωδώς. Θα προσπαθήσω να απαριθμήσω κάποια ιστορικά δεδομένα:
Ήταν δήμαρχος της Οδησσού της Ρωσίας επί δεκαέξι χρόνια (1878 – 1894). Περιγράφεται στα ιστορικά εγχειρίδια ως ανακαινιστής ολόκληρης της πόλης: Την εξύψωσε σε βαθμό ανάλογο προς τις μεγαλουπόλεις της Δυτικής Ευρώπης. Ισόβιος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Οδησσού, υπήρξε ιδρυτής μεγαλοπρεπών ελληνικών εκπαιδευτηρίων στην Κωνσταντινούπολη, στη Φιλιππούπολη, στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα. Συγχρόνως, καθίδρυε και διδασκαλεία διδασκάλων (σχολές εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης των ελλήνων διδασκάλων) που συνέβαλαν καθοριστικά στην πνευματική, εκπαιδευτική και ηθική εξύψωση του υπόδουλου Ελληνισμού. Το αντίστοιχο Διδασκαλείο των Αθηνών, που ιδρύθηκε ευθύς από το πρώτο έτος της δημαρχίας του στην Οδησσό (1878) και του οποίου η μεγαλοπρεπής οικοδόμηση ολοκληρώθηκε το 1905 (Μαράσλειον Διδασκαλείον και αργότερα Μαράσλειος Παιδαγωγική Ακαδημία), υπήρξε επί δεκαετίες η μοναδική παραγωγός σχολή του στελεχιακού δυναμικού της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως στην Ελλάδα. Ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη τη Μαράσλειο Εμπορική Σχολή. Έχτισε με δαπάνες του το κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, με αρχικό, όμως, σκοπό να στεγάσει εκεί Εμπορική και Βιομηχανική Ακαδημία. Όνειρο το οποίο στη συνέχεια υλοποιήθηκε στο κτίριο της οδού Πατησίων… Με προτροπή του διευθυντή της Ελληνικής Σχολής Οδησσού, Λύσσανδρου Γ. Χατζηκώνστα, ίδρυσε στην Αθήνα εκδοτικό οργανισμό με τον τίτλο «Βιβλιοθήκη Μαρασλή». Ο οργανισμός προέβη στην έκδοση σπουδαιότατων πρωτότυπων (ή μεταφρασμένων) επιστημονικών, φιλολογικών και ιστορικών έργων, που πολύ συνέβαλαν στην προώθηση της παιδείας του Νέου Ελληνισμού…
Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο μακαρίτης ευεργέτης του υπόδουλου Γένους δεν ήταν «οικουμενικός αναρχοαυτόνομος» όπως, προφανώς, θα προτιμούσαν «τα παιδιά των καταλήψεων» και όσοι διεθνείς εγκέφαλοι τα πατρονάρουν. Ήταν «οικουμενικός Νεοέλληνας». Ό,τι μισούν και αποστρέφονται περισσότερο από καθετί άλλο οι γνωστοί διεθνείς εγκέφαλοι. Μόλις προσφάτως, στη θριαμβική προσλαλιά του κατά τη δεύτερη ορκωμοσία του, ο σημερινός αμερικανός Πρόεδρος το ξεφούρνισε πανηγυρικώς και αφόβως: «Αποβλέπουμε, ακόμη και με τούς πολέμους μας, σε έναν καινούργιο κόσμο χωρίς σύνορα»! Μια ιδέα που και πλείστοι δικοί μας –Έλληνες βεβαίως το γένος, Αγγλοαμερικανοί, όμως, κατά το πνεύμα– ασμένως αποδέχονται. Πολιτικοί ή διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί ή μη, δεξιοί ή αριστεροί, θα σας γελάσω!