H αυτοπροστασία του συστήματος
Ακούγονται διάφορα περί «ανωριμότητας της Βουλής» και άλλα ημιαθωωτικά των επιλογών που έκαναν κόμματα και βουλευτές. Αρκετοί σχολιαστές, αναλυτές και δημοσιογράφοι χαρακτηρίζουν με ανάλογους τρόπους και ανάλογες εκφράσεις τη συμπεριφορά των βουλευτών, επειδή ακριβώς δεν θέλουν να μιλήσουν για την ουσία του πράγματος. Που δεν είναι άλλη από την απόφαση των κομμάτων και των στελεχών τους, κοινοβουλευτικών και μη, να παραμείνουν κομμάτια του συστήματος, όπως αυτό έχει -και, στη χειρότερη (ή την καλύτερη, όπως το δει κανείς…) περίπτωση, να το μεταβάλλουν αν χρειαστεί, αλλά με τρόπο άμεσα ελεγχόμενο από τους ίδιους. Όχι να αναγκαστούν μια μέρα από τις εξελίξεις, την πίεση του κόσμου, να αλλάξουν οι ίδιοι (δεν γίνεται, αλλά το λέμε ως υποθετική δυνατότητά τους) τα κόμματα και οι λειτουργίες τους. Τι έκαναν το βράδυ της Πέμπτης, ξημερώματα Παρασκευής, οι βουλευτές ψηφίζοντας; Πρώτον, παρέδωσαν «στον όχλο», έστειλαν στην αρένα ένα τελειωμένο πολιτικά πρόσωπο, τον Γ. Παπακωνσταντίνου, στενό συνεργάτη του Γιώργου Παπανδρέου και πανίσχυρο υπουργό Οικονομικών. Διάλεξαν να δώσουν έναν πιθανό ένοχο, ένα πρόσωπο προς διερεύνηση από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής, τέτοιο που δεν αποσταθεροποιεί το σημερινό σύστημα εξουσίας. Είναι προφανές ότι, στο βαθμό που «οι κοινωνίες θέλουν ενόχους και αίμα», κάποιος πρέπει να πληρώσει για την αθλιότητα της πρόσδεσης στην «τρόικα» και τους δανειστές, για την υποθήκευση της χώρας και τη βύθιση του κόσμου στη φτώχεια και την ανεργία. Επέλεξαν τον «φυσικό αυτουργό» του Μνημονίου, των περικοπών, των στερήσεων, έναν αλαζονικό τότε υπουργό που δεν είχε πολλούς κομματικούς φίλους, αλλά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε ούτε τη στήριξη του ανθρώπου που τον διάλεξε για «τσάρο της Οικονομίας». Είναι εντυπωσιακή εδώ η απουσία του Γ.Α. Παπανδρέου, που ακόμα και για ηθικούς λόγους θα έπρεπε να στηρίξει δημόσια τον υπουργό του λέγοντας κάτι. Όχι να τον αθωώσει δημόσια επιτιθέμενος σε όσους τον παραπέμπουν (αυτό θα διέλυε και πρακτικά το πολιτικά διαλυμένο ΠΑΣΟΚ), αλλά να πει κάτι ανθρώπινο, να ανοίξει μια ομπρέλα πάνω από τον άνθρωπο που εκείνος διάλεξε και σήμερα κατηγορείται μέσω της λίστας Λαγκάρντ για όλα τα δεινά του τόπου. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ηγετών είναι η γενναιοδωρία, ψυχική και υλική, είναι το θάρρος να αναλαμβάνουν ευθύνες ακόμα κι αν δεν τους ανήκουν καθ’ ολοκληρίαν, είναι η δύναμη ψυχής να στηρίζουν ανθρώπους που οι ίδιοι επέλεξαν. Αυτά τα στοιχεία δεν εμφανίστηκαν στον ΓΑΠ. Να θυμίσουμε ότι ο πατέρας του, φυσικός ηγέτης και ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, δεν δίστασε να στηρίξει με μια απλή φράση δημόσια τον Γιώργο Λούβαρη όταν όλο το σύστημα τον κατηγορούσε για απατεώνα: «Ο Γιώργος Λούβαρης είναι φίλος μου», είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου και η μικρή αυτή πρόταση περιείχε τόσα πολλά που δεν χρειάστηκε καμιά διευκρίνιση ή ανάλυση. Περιείχε, εκτός από το ανθρώπινο στοιχείο, και την προσωπική και πολιτική ευθύνη ενός ηγέτη, με το κόστος που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Αλλά, προφανώς, ο χαρακτήρας, οι ιδιότητες, τα χαρίσματα δεν μεταβιβάζονται αυτομάτως, δεν είναι κληρονομικά.
Τι άλλο έκαναν οι βουλευτές τα ξημερώματα της Παρασκευής ψηφίζοντας; Προστάτευσαν την τρικομματική κυβέρνηση. Παρά την από πολλούς προβαλλόμενη αφελή αθωότητα του ερωτήματος «μα γιατί να κινδύνευε η κυβέρνηση αν παρέπεμπαν τον Βενιζέλο;», είναι αυτονόητο ότι το τρικομματικό σχήμα θα διαλυόταν την άλλη μέρα.
= Πρώτον, διότι ο Βαγγ. Βενιζέλος θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «μέχρις ότου διαλευκανθεί η υπόθεση» και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα εξέλεγε άλλον αρχηγό. Αυτό, από μόνο του, θα έφερνε αναταράξεις στο ταλαιπωρημένο κόμμα, αλλά πιθανότατα και αλλαγή στάσης ως προς τη συμμετοχή ή όχι σε κυβερνητικό σχήμα.
= Δεύτερον, διότι η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορούσε να μείνει στην κυβέρνηση μόνο με τη ΝΔ ή μόνο με τη στήριξη ψήφου ανοχής από το προβληματικό ΠΑΣΟΚ.
= Τρίτον, διότι η δυναμική της παραπομπής του προέδρου του ΠΑΣΟΚ θα δημιουργούσε άλλο ρόλο στην κοινή γνώμη, που θα απαιτούσε άλλη κυβέρνηση και, επί τη ευκαιρία, και άλλη πολιτική.
Αυτοί οι τρεις (αλλά και αρκετοί άλλοι) ήταν αρκετοί λόγοι για να παραπεμφθεί μόνο ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Δεν ήταν ανώριμοι λοιπόν οι βουλευτές. Πολύ ώριμοι ήταν. Και ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν. Όπως και τα κόμματά τους.