Οι κίνδυνοι για τον ΣΥΡΙΖΑ…

Την ώρα, όμως, που η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση πρέπει να δείξει σθεναρά μαχητικότητα, το μεγαλύτερο κόμμα αυτής της πλευράς -ο ΣΥΡΙΖΑ- αυτοτραυματίζεται. Η προσπάθεια να δικαιολογήσει και να απενοχοποιήσει τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» για τις ασχημίες τους στην ΑΣΟΕΕ και τις καταλήψεις διαφόρων κτιρίων προκάλεσε απογοήτευση στις μάζες. Συγχρόνως, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, σαν νέος Βρούτος, μαχαίρωσε πισώπλατα τον αρχηγό του, δηλώνοντας απερίφραστα ότι ο ίδιος (ο Διαμαντόπουλος) ανήκει στον χώρο του αναρχισμού! Μ’ αυτόν τον τρόπο, έδωσε επιχειρήματα στους κυβερνώντες να τοποθετούν όλους όσοι ανήκουν στην αξιωματική αντιπολίτευση στην κατηγορία των ανερμάτιστων, περιθωριακών και επικίνδυνων στοιχείων. Κι έκανε και κάτι χειρότερο ο άπειρος νεαρός βουλευτής. Εχαρακτήρισε τους βανδαλισμούς των «Δεκεμβριανών» και το κάψιμο της Αθήνας το 2008 ως… επανάσταση και εξέγερση. Και ο μεν «επαναστάτης» βουλευτής είναι φανερό ότι δεν γνωρίζει την Ιστορία ούτε της Αριστεράς αλλά ούτε και του… αναρχισμού, και θα εξηγήσουμε γιατί. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως πληρώνει τις αψυχολόγητες και λαθεμένες κατά καιρούς τοποθετήσεις του απέναντι σε αναρχικούς και λαθρομετανάστες, την πληγή της κοινωνίας μας. Ο Λένιν εγκαίρως είχε προειδοποιήσει ότι «η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα δικά του λάθη είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και σίγουρους τρόπους για να κρίνει κανείς πόσο σοβαρό είναι το κόμμα και πώς εκπληρώνει στην πράξη τις υποχρεώσεις του απέναντι στην τάξη του και στον εργαζόμενο λαό…».

Ο κ. Τσίπρας και ικανότητες διαθέτει και ευφυής είναι. Γι’ αυτό επιχείρησε να τηρήσει αποστάσεις και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Πρέπει όμως, ακολουθώντας τη συμβουλή του… Λένιν, να διορθώσει ριζικά τη γραμμή του έναντι όλου αυτού του συρφετού που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα. Ισχυρίσθηκε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ότι με το θέμα της ΑΣΟΕΕ και των καταλήψεων η κυβέρνηση επεδίωκε να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από το θέμα του εξοντωτικού φορολογικού νομοσχεδίου. Μπορεί να συμβαίνει κι αυτό. Δεν θα μπορούσε όμως η συγκυβέρνηση να κάνει χρήση αυτού του τεχνάσματος εάν από καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταδικάσει ξεκάθαρα όλα αυτά τα αντικοινωνικά στοιχεία και είχε χαράξει διαφορετική πορεία πλεύσης… Η κομμουνιστική πλευρά, εμπνεόμενη από λανθασμένο τρόπο του σκέπτεσθαι κατά το παρελθόν, οδήγησε το μεγάλο, το θαυμάσιο ελληνικό κίνημα Εθνικής Αντιστάσεως στην καταστροφή. Τα μεγαλύτερα «λάθη» της ονομάζονται: Δεκέμβρης του 1944, ένοπλη ανταρσία του 1946-1949 και απόφαση Ε’ Ολομέλειας («Μακεδονικό»). Τώρα προστίθεται και το «αναρχομεταναστευτικό», εξίσου ολέθριο.

Ανέφερα προηγουμένως, ότι ο «αναρχικός» νεαρός Διαμαντόπουλος θα πρέπει μάλλον να αγνοεί την Ιστορία της Αριστεράς αλλά και του αναρχισμού. Με τους κομμουνιστές μπορεί κανείς να διαφωνεί, να τους κατανοεί απλώς ή να συμφωνεί. Όλοι όμως αναγνωρίζουν ότι τους αγώνες τούς έκαναν πάντα με ψηλά το μέτωπο, χωρίς κουκούλες. Ο βετεράνος παλιός ηγέτης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ζακ Ντικλό συχνά υπενθύμιζε την περίπτωση της συμμορίας του Μπονό, που για να επιτύχουν οι ληστείες της καλυπτόταν κάτω από έναν ψευδοεπαναστατικό μανδύα, με τη σημαία του αναρχισμού. Και τόνιζε ο Ντικλό ότι «ο αναρχισμός, ξεκινώντας από τη θεωρία της ”γενικευμένης ανατροπής”, καταλήγει στην εξιδανίκευση του πλιατσικολογήματος και παίζει το παιχνίδι της αντίδρασης». Αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει κι εδώ; Αυτοί οι θλιβεροί «αντιεξουσιαστές»-καταληψίες, στερημένοι από κάθε ιδεολογία, με όποια συνθήματα κι αν λανσάρουν, δεν τολμούν να αντιταχθούν στους υπαιτίους του ελληνικού δράματος. Καταστρέφουν μόνον εκ του ασφαλούς μαγαζιά και περιουσίες φτωχών βιοπαλαιστών και προβαίνουν σε βανδαλισμούς. Αυτό, όμως, δεν λέγεται «επανάσταση» ούτε «εξέγερση», αλλά τραμπουκισμός, πλιατσικολόγημα και δειλία. Πίσω πάντα από αυτές τις ομάδες των… «εκδικητών» έχουν την ευχέρεια να δραστηριοποιούνται και να συνωμοτούν, κάθε είδους πράκτορες. Στα μεταπολεμικά χρόνια, η ευρεία Αριστερά, με τη μορφή της ΕΔΑ, κατόρθωσε να γίνει το 1958 αξιωματική αντιπολίτευση (με σκληρή πολεμική εναντίον της) χάρις στη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα προσωπικοτήτων με αναγνωρισμένο απ’ όλους κύρος, όπως ο Ιω. Πασαλίδης, ο Στ. Ηλιόπουλος, ο Ηλιού και άλλοι. Ούτε κουκουλοφόροι υπήρχαν τότε ούτε αλλοδαποί ούτε καταληψίες. «Θα σας ρέψουμε στην ομαλότητα» έλεγε ο Ηλιού στον υπουργό Ασφαλείας της ΕΡΕ Ευ. Καλαντζή, που προσπαθούσε να ανακαλύψει «παρανομίες». Μόνιμο πρόβλημα ήσαν οι παράνομοι μηχανισμοί και ασύρματοι του ΚΚΕ που έφθαναν απ’ έξω και έβαζαν σε κίνδυνο τη νομιμότητα της ΕΔΑ, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Αρέσκονται κάποιοι να αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Αλλά ο αναρχισμός πριν και μετά τον Μπακούνιν διέφερε από χώρα σε χώρα. Ο Μπαμπερισμός ή ο Μπλανκισμός δεν είχαν σχέση μ’ αυτά που βλέπουμε τώρα. Και στην Ισπανία, η Φεντερίκα Μοντσένι, που την αποκαλούσαν… «Λένιν με φουστάνι», είχε απήχηση στις μάζες, όπως και η Έμα Γκόλντμαν, που θεωρούσε δίκαιο πόλεμο μόνον τον ταξικό – κοινωνικό αγώνα εναντίον των εκμεταλλευτών και καταπιεστών. Η «Κόκκινη Έμα» συνέλαβε «προφητικά» τις ρωσικές εξελίξεις, πολύ πριν από την επανάσταση. Όλοι αυτοί λοιπόν που σήμερα παριστάνουν τους… «επαναστάτες» με ρόπαλα και γκαζάκια, που επιδίδονται σε καταλήψεις, και μερικοί γίνονται και βουλευτές, εκθέτοντας το κόμμα που κακώς τους στεγάζει, ας διαβάσουν πρώτα λίγη Ιστορία να μάθουν για τον αναρχισμό και κατόπιν να ασχοληθούν με τα κοινά.

Ας έλθουμε όμως και στα τρέχοντα. Η συγκυβέρνηση της εθνικής υποτέλειας χλευάζει την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο και τη συνάντησή του με τον στυγνό Σόιμπλε. Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ο κ. Τσίπρας θα μίλησε σε διαφορετικό τόνο από εκείνον των θιασωτών της Μέρκελ. Αλλά είναι σίγουρο και το ότι το Βερολίνο δεν αλλάζει την αποικιοκρατική του γραμμή. Δεν πρόκειται να τροποποιήσει τους όρους της δανειακής σύμβασης, αφού στόχος του είναι να καταληστέψει την Ελλάδα. Είχε, επομένως, κανένα ουσιαστικό νόημα αυτή η επίσκεψη; Ο Σόιμπλε θέλει να διατάζει οσφυοκάμπτες. Δεν θέλει συζητητές. Κι άξιζε εκείνος ο λυρικός οίστρος που κατέλαβε τον κ. Τσίπρα περί… «απαράμιλλης γερμανικής λογικής»; Τι… παραλογισμός περί… «λογικής» των κατακτητών ήταν αυτός; Την αρρωστημένη «γερμανική λογική» τη βιώνουμε. Αλλά και η υπενθύμιση από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ των μεγάλων του γερμανικού πνεύματος τι νόημα είχε; Ο κ. Τσίπρας μνημόνευσε και τον Μπετόβεν. Το μόνο κοινό που έχει με τον κορυφαίο μουσουργό ο Σόιμπλε είναι η… βαρηκοΐα, που τον εμποδίζει να αφουγκράζεται τις φωνές απόγνωσης των λαών του Νότου! Να θυμίσουμε όμως στον κ. Τσίπρα ότι εκείνος ο γίγας της μουσικής, που θαύμαζε τον Ναπολέοντα, όταν ο Βοναπάρτης ανέβηκε στον θρόνο, τα αισθήματά του απέναντι στον Κορσικανό άλλαξαν. Ο Μπετόβεν θεώρησε την άνοδο του Ναπολέοντα στον θρόνο ως «εσχάτη προδοσία των ηθικών και πολιτικών αρχών της δημοκρατίας». Να προσέξει ο κ. Τσίπρας, διότι όλοι όσοι δικαίως του αναγνωρίζουν προτερήματα έχουν απ’ αυτόν και απαιτήσεις. Διότι, εάν προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία, υποκύψει σε «πολιτικές αβαρίες», τότε είναι σίγουρο ότι τα αισθήματα των πολιτών απέναντί του θα αλλάξουν, όπως συνέβη με τον Μπετόβεν. Συμβιβασμός με τους γερμανούς κατακτητές θα θεωρηθεί «εσχάτη προδοσία των ηθικών και πολιτικών αρχών της δημοκρατίας»… Αλλά τίποτε τέτοιο δεν θα συμβεί. Δεν πιστεύουμε ότι θα κάνει «στροφή» ο κ. Τσίπρας. Έχει δεσμευτεί απέναντι σε όλους τους Έλληνες ότι θα καταργήσει τα Μνημόνια και τα «χαράτσια» και θα ανακουφίσει τον λαό. Η ανάγκη της πραγματικής αλλαγής γαλβανίζει τους Έλληνες. Και ο πολιτικός που θέλει να είναι ξεκάθαρος απέναντι στις μάζες δεν μπορεί να εφαρμόζει τον αφορισμό του αμερικανού συγγραφέα του 19ου αιώνος Γουέντελ Χολμς. Έλεγε ο Χολμς ότι: «Σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν τρεις Γιάννηδες: Ο Γιάννης όπως είναι. Ο Γιάννης όπως νομίζει τον εαυτό του και ο Γιάννης όπως τον νομίζουν οι άλλοι»! Αλλά ο αφορισμός αυτός είναι ό,τι χειρότερο για έναν πολιτικό. Και, μεταπολιτευτικά, δυστυχώς, είδαμε πολλούς τέτοιους «Γιάννηδες»! Ο έλληνας πολίτης αυτήν τη στιγμή ζει την αγωνία και την απογοήτευση που περιγράφει ο Σάμουελ Μπέκετ στο έργο του «Περιμένοντας τον Γκοντό». Στο δράμα του ο Μπέκετ θέλει να πει ότι οι άνθρωποι διατηρούν μια (μάταιη έστω) ελπίδα κάποιου σωτήριου ερχομού. Ο Μπέκετ φωνάζει σε όλους τους τόνους: «Δεν θα έρθει ποτέ ο Μεσσίας, μην περιμένετε, μην ελπίζετε. Μεσσίας δεν υπάρχει…». Ο λαός μας τώρα δεν περιμένει Μεσσίες, διότι δεν υπάρχουν. Μέσα σ’ ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, με τη διαφθορά που ανεδείχθη σε τρόπο εξουσίας, οι μάζες πρέπει να αφυπνισθούν και να εξεγερθούν. Να δείξουν σε Γερμανούς και σε κατοχικές κυβερνήσεις ότι δεν υποτάσσονται μοιρολατρικά. Και ελπίζουμε, τουλάχιστον, ότι κάποιοι από όλο το αντιμνημονιακό φάσμα θα φανούν συνεπείς προς τις υποσχέσεις τους. Προσοχή! Η εξουσία φθείρει και διαφθείρει. Ο κυνισμός υπερισχύει πάνω από κάθε άλλο συναίσθημα. Οι ξένοι πάτρωνες το γνωρίζουν καλά αυτό και δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Επιτέλους, θέλουμε υπερήφανους άνδρες, πατριώτες, και όχι ανδράποδα. Οι επαφές με τους κατακτητές κρύβουν παγίδες και κινδύνους. Και όπως έλεγε ο μεγάλος Λεόν Μπλουμ, «Στην πολιτική όλες οι αρετές δεν αμείβονται. Αλλά όλα τα λάθη πληρώνονται…».