Ο κόσμος σε απόγνωση και βαθιά φτώχεια
Τίποτα θεσμικό, ελπιδοφόρο και φωτεινό στο βάθος ενός -έστω δύσκολου- μονοπατιού, δεν συμβαίνει στη χώρα: Η θλιβερή κυβέρνηση του ανύπαρκτου ΠΑΣΟΚ και της σώφρονος συντηρητικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μνημονιακές εχθρικές προς τον λαό αποφάσεις, θεωρώντας ότι πρέπει να μείνει η χώρα πάση θυσία στο ευρώ. Ή τουλάχιστον «να μην πτωχεύσει επί των ημερών της», προσποιούμενη ότι δεν ξέρει πως έχει ήδη πτωχεύσει. Και πως με την παραμονή στο ακριβό, ασύμφορο, σκληρό και νεοφιλελεύθερο ευρώ η δυστυχία των ανθρώπων θα γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Τα χρέη θα ανεβαίνουν σαν το νερό σε κλειστό χώρο, πνίγοντας όλον τον πληθυσμό που ήδη αδυνατεί να πληρώνει εφορία, κάρτες, δάνεια, λογαριασμούς ηλεκτρικού, νερού, τηλεφώνου. Οι συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε συνδυασμό με τα αυξανόμενα χαράτσια, ειδικούς φόρους και ακρίβεια στους λογαριασμούς, δημιουργούν προφανή αναντιστοιχία στην καθημερινή ισορροπία των ανθρώπων και δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια οικογενειακού ισολογισμού.
Μέσα σε αυτόν τον ζόφο, μοιάζουν σχεδόν γραφικά τα ρεπορτάζ με τη λίστα Λαγκάρντ και ποιος την (πρωτο)αλλοίωσε, πόσα usb-στικάκια έχουν αντιγραφεί, τι λέει ο Διώτης, ο Βαξεβάνης, ο Παπακωνσταντίνου, οι ξαδέλφες του κ.λπ. Καθόλου γραφικές δεν είναι οι προσπάθειες καναλιών και άλλων ΜΜΕ να αναδείξουν και να επιβάλουν την υπόθεση της λίστας σε πρώτο θέμα, προβάλλοντας και τις αστυνομικές-κατασκοπικές-ντετεκτιβικές διαστάσεις του θέματος, προκειμένου να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου. Δεν είναι γραφικές, είναι άθλιες και επικίνδυνες.
Αυτά τα ΜΜΕ προσπαθούν να καταργήσουν τη ζοφερή πραγματικότητα της φτώχειας, της ανεργίας, της πείνας, της απογοήτευσης και της έλλειψης κάθε προοπτικής για τη χώρα, προβάλλοντας πότε λίστες, πότε φοροφυγάδες της Ύδρας, πότε τυφλούς της Ζακύνθου που δεν ήταν τυφλοί, πότε ανάπηρους που έπαιρναν σύνταξη ενώ δεν δικαιούνταν. Όλα αυτά κατατείνουν σε έναν στόχο: Να πεισθεί ο κόσμος ότι όλοι είμαστε κάπως έτσι. Ψιλοαπατεώνες, άρα πρέπει να ενταχθούμε με σώμα και ψυχή στις εντολές και τις κατευθύνσεις του Μνημονίου για να ξαναγίνουμε υγιείς ως πολίτες και κράτος. Να φτάσουμε να παίρνουμε 300 ευρώ τον μήνα, κι αφού δεν θα τα καταφέρνουμε να ζούμε με αυτά, να αδειάζουμε τη γωνιά στο εκχωρημένο στους δανειστές κράτος, πεθαίνοντας, μεταναστεύοντας ή αποσυρόμενοι σε βουνά και λαγκάδια, σαν τους αντάρτες που κρύβονταν σε βουνά της Κρήτης και αλλού 30 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, μη γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει.
Αυτά τα ΜΜΕ, ως οργανικό μέρος του συστήματος, νοιάζονται μόνο για την προστασία του συστήματος, άρα πολεμούν κάθε πιθανή αλλαγή, είτε αποκρύπτοντας από τον κόσμο την αλήθεια για το τι συμβαίνεις τη χώρα, είτε σπέρνοντας φόβο και πανικό για το αύριο που θα είναι χειρότερο, όπως λένε, αν φύγει αυτό το σύστημα εξουσίας.
Οι μέρες περνούν, η χώρα κυβερνάται από συνένωση εκλεγμένων στη Βουλή κομμάτων, που όμως υπηρετούν τις εντολές της «τρόικας» και των δανειστών, αρνούμενα να δουν και να χαράξουν άλλη προοπτική για τη χώρα που σταθερά βυθίζεται. Τα εισοδήματα εξανεμίζονται, η ανεργία ανέβηκε στο 28% (στους νέους έχει περάσει το 50%), η κατάθλιψη γίνεται κυρίαρχο συναίσθημα, η παραγωγικότητα εξαφανίζεται μαζί με την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων.
Η ανεπάρκεια των κομμάτων που συγκυβερνούν να αντιληφθούν και να παραδεχθούν ότι η πολιτική αυτή δεν πάει πουθενά αλλού παρά στην καταστροφή της χώρας, οδηγεί σε δύο λύσεις.
Η μία είναι να οδηγηθεί σύντομα η χώρα σε εκλογές, έτσι ώστε άλλες δυνάμεις να κυβερνήσουν, με άλλο πρόγραμμα και άλλους στόχους.
Η άλλη είναι να λειτουργήσει ο κόσμος ως πρωτοπορία, καθοδηγώντας αναγκαστικά τα κόμματα σε αποφάσεις που θα οδηγούν σε έξοδο από τον δρόμο της καταστροφής και της εκχώρησης κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Μέχρι τότε η λίστα, οι τυφλοί, η Ζήμενς, ο ΟΠΑΠ, οι συνταξιούχοι που δεν απογράφηκαν, θα αποτελούν τη σημαία κυβέρνησης και ΜΜΕ στην επιχείρηση παραπληροφόρησης του κόσμου. Θλιβερό και επικίνδυνο.