Το σύστημα προστατεύει τα μέλη του
= Η κυβέρνηση του ΓΑΠ, είτε από ανωριμότητα είτε για άλλους λόγους, αποφάσισε τη σύνδεση με το ΔΝΤ, την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές, την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, τη λογική της μη (ή, στην καλύτερη περίπτωση, της ήπιας και ήσσονος, της μη ενοχλητικής) διαπραγμάτευσης.
= Η κυβέρνηση του ΓΑΠ επέβαλε τα άθλια κατάπτυστα αντιλαϊκά μέτρα, τσακίζοντας μισθωτούς και συνταξιούχους, μη τολμώντας να φορολογήσει και να καταδιώξει το μεγάλο κεφάλαιο, αν και ακόμα και η «τρόικα» ζητούσε κάτι τέτοιο.
= Η κυβέρνηση ΓΑΠ επέβαλε το άθλιο κλεπτικό τέλος-χάρατσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, διά του τότε αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλου.
Σήμερα, το διαλυμένο από τη λαϊκή οργή ΠΑΣΟΚ του 6%-7% προσπαθεί να διασωθεί μέσω καταδίωξης του ασφαλώς αλαζονικού και αντιπαθούς φίλου τού ΓΑΠ, Γ. Παπακωνσταντίνου. Διώκεται ηθικά και πολιτικά (αύριο ίσως και νομικά) ο Παπακωνσταντίνου, επειδή πιθανώς αφαίρεσε από την περίφημη λίστα Λαγκάρντ ονόματα συγγενών του. Η τρικομματική κυβέρνηση που έχει κάθε λόγο να διασώσει το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, δεν θεωρεί αναγκαίο ή απαραίτητο να διωχθεί και ο διάδοχός του στο υπουργείο Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλος (αρχηγός σήμερα του ΠΑΣΟΚ), αν και ο ίδιος παρακράτησε την περίφημη λίστα για πολύ καιρό χωρίς να κάνει τίποτα. Βέβαια, έχει το ελαφρυντικό ότι δεν αφαιρέθηκαν ονόματα συγγενών του, άρα δεν στρέφονται ευθέως υποψίες εναντίον του. Αλλά, αναρωτιούνται πολλοί ήδη, υπάρχει τόσο βλαξ υπουργός -ή μη- που να αφαιρέσει από κατάλογο που έχουν κι άλλοι στα χέρια τους (και καταρχήν αυτοί που τον παρέδωσαν, δηλαδή οι Γάλλοι) μόνο ονόματα συγγενών του;
Δεν θα προχωρούσε σε ευρύτερη αλλοίωση που να τον απενοχοποιεί, ή τουλάχιστον να μην ενοχοποιεί μόνον αυτόν; Το πιο πιθανό είναι αυτό.
Αλλά συχνά η εξουσία δημιουργεί υπέρμετρη αλαζονεία, με αποτέλεσμα ο «στριμωγμένος» υπουργός-εξουσιαστής να προβαίνει σε μια ακατανόητη και επιπόλαιη πράξη που περιέχει την εκδοχή τού «ποιος θα βρει τι έγινε, εμείς θα ‘μαστε πάλι στα πράγματα». Κι αυτό έχει βάση, μια και τις περισσότερες φορές έτσι συμβαίνει. Πιθανόν, λοιπόν, ο αλαζονικός φίλος του ΓΑΠ, με το μηδενικό πολιτικό παρελθόν και μόνο πολιτικό προσόν την εξ αίματος συγγένειά του με τον βουλευτή και υπουργό προερχόμενο από την Ένωση Κέντρου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, να προχώρησε σε αλλοίωση της λίστας ώστε να προστατεύσει τις πρώτες του ξαδέλφες και τον εαυτό του από το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε.
Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν υπάρχουν ευθύνες άλλων; Του επόμενου υπουργού, που καταχώνιασε την ίδια λίστα όχι για να προστατεύσει συγγενείς του αλλά για άλλους λόγους; Του πρωθυπουργού Γ.Α. Παπανδρέου πού όρισε και τους δύο σε αυτήν τη θέση; Ή μήπως δεν ήξερε ο ΓΑΠ, όπως είθισται να λέγεται για πρωθυπουργούς;
Αν δεν ήξερε είναι προφανές ότι δεν έκανε γι’ αυτήν τη θέση, άρα οι αποφάσεις του να βυθίσει την Ελλάδα στην εξάρτηση, τη φτώχεια και την απελπισία είναι άκυρες και πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν τέτοιες.
Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ ανοίγει κι άλλα ζητήματα, που άπτονται της διακυβέρνησης της χώρας από την ακατάλληλη κυβέρνηση Παπανδρέου. Είναι κατανοητό ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν θέλει να συμβάλει στην περαιτέρω διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αφού έτσι θα υπονόμευε και την ύπαρξη της κυβέρνησής του. Ούτε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης θα ήθελε να φέρει το ΠΑΣΟΚ σε δυσκολότερη θέση απ’ ό,τι ήδη είναι, μια και η ΔΗΜΑΡ μετέχει στην ίδια κυβέρνηση.
Υπάρχει όμως ο σοβαρός κίνδυνος της επέκταση των ευθυνών του ΠΑΣΟΚ για το χάλι της χώρας και πέραν του αλαζονικού Παπακωνσταντίνου, κάτι που έχουν κάνει οι ψηφοφόροι όταν συνέτριψαν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η επέκταση των ευθυνών θα κάνει μεν ακόμα περισσότερη ζημιά στο ΠΑΣΟΚ, αλλά παράλληλα θα αγγίξει και όσους σήμερα (ήδη από τον Ιούνιο του 2012) συνεργάζονται μαζί του.
Κι αυτό θα έχει απρόβλεπτες εξελίξεις για περισσότερα του ενός κόμματα.