Ο αντιαποικιακός σύνδεσμος

Διότι ακριβώς η μοίρα των λαών του Νότου, εξαιτίας της γερμανικής αποικιοκρατίας του Δ’ Ράιχ, κατέστη δραματική. Οι πολίτες -αυτό το «ανθρώπινο κύμα εν δράσει»- ξεσπούν από αγανάκτηση και δεν τρέφουν πλέον αυταπάτες για την υποκρισία και τους πραγματικούς στόχους της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το «πείραμα» Κάιζερ και Χίτλερ συνεχίζεται με τη Μέρκελ. Οι κυβερνήσεις των χωρών του Νότου υποτάσσονται δουλικά στην Καγκελαρία, όχι όμως και οι λαοί. Ο κόσμος γνωρίζει καλά ότι η Ευρώπη σήμερα έχασε την ηθική, που άλλοτε της έδινε πνοή. Η ακτινοβολία της έσβησε. Για την ακρίβεια, την ακτινοβολία του ευρωπαϊκού πνεύματος επισκίασε το χρήμα, τα συμφέροντα των μαφιόζων τραπεζιτών-τοκογλύφων. Ο Κοραής έλεγε για τον Βολταίρο ότι δεν ήταν άθεος, αλλά, εάν έγραφε κατά της θρησκείας, έφταιγαν οι καλόγεροι: «Πώς είναι δυνατόν να ευλαβήται τις την θρησκείαν όταν βλέπει τους διδασκάλους και οδηγούς της θρησκείας πράττοντας όλα τα εναντία εις όσα διδάσκει;». Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σήμερα στην «ευρωπαϊκή ιδέα» όταν οι ίδιοι οι «οδηγοί» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως πράττουν «τα εναντία» των ιδεών της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δημοκρατίας, προκειμένου να μας μεταβάλουν σε προτεκτοράτο; Η Ευρώπη όχι μόνον δεν στάθηκε άξια να αντιμετωπίσει τη χειραφέτηση και την ανάπτυξη των καθυστερημένων χωρών, αλλά μέσω του ευρώ μετέτρεψε τις άλλοτε αναπτυγμένες χώρες σε καθυστερημένες. Γι’ αυτό, όλες οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας -δυναμικές και φραστικές- πρέπει να στοχοποιούν κατά κύριο λόγο τη Γερμανία. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις πρέπει να καταγγέλλουν ευθέως τον ρόλο του Βερολίνου και της Μέρκελ. Να ξεσηκωθεί ένα κύμα διαμαρτυρίας και αντίστασης κατά της πατρίδας του αλαζόνα Σόιμπλε. Η αντιπαράθεση να γίνεται ανοιχτά, χωρίς μισόλογα. Ο συγγραφέας Ανρί Μπαρμπίς, ο δημιουργός της περίφημης «Φωτιάς», είδε στον καιρό του την αγανάκτηση που γέννησε παντού ο πόλεμος – ένας βρώμικος πόλεμος και καθόλου αναγκαίος στους λαούς. Έναν τέτοιο βρώμικο πόλεμο βιώνουμε, καθόλου φυσικά αναγκαίο για τους πολίτες του κόσμου. Το 1932 ο Μπαρμπίς ήταν ένας από τους κύριους οργανωτές του αντιπολεμικού συνεδρίου του Άμστερνταμ. Λίγο πριν από τον θάνατό του πήρε μέρος στην προετοιμασία του παρισινού συνεδρίου «για την υπεράσπιση του πολιτισμού». Και το 1935 απευθύνθηκε προς τον γερμανικό λαό και τον κάλεσε σε αγώνα εναντίον του χιτλερισμού.

Τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα; Μην περιμένουμε θαύματα από κόμματα. Ο πνευματικός, καλλιτεχνικός και επιστημονικός κόσμος να παραμερίσει τελείως ιδεολογικές καταβολές και ενωμένος, να διοργανώσει ένα αντιμνημονιακό, αντιευρωπαϊκό συνέδριο. Να καταγγείλει τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, όπως ασκείται πλέον. Οι πνευματικοί άνθρωποι μπορούν να κινηθούν πιο άνετα από τους πολιτικούς φορείς, εννοείται τους αντιμνημονιακούς. Στο συνέδριο να πάρουν μέρος εκπρόσωποι από όλες τις χώρες που καταδυναστεύονται. Να ακουσθούν γνώμες, να αναζητηθούν λύσεις και να διατυπωθούν προτάσεις. Να γίνει θόρυβος. Να καλέσουν τους πολίτες σε αντίσταση και ανυπακοή στους οσφυοκάμπτες κυβερνήτες. Κι όπως το 1935, έτσι και τώρα, να απευθυνθούν στον γερμανικό λαό και να του πουν ότι και το Δ’ Ράιχ, όπως συνέβη και με το Γ’, στο τέλος θα επιφέρει τα ίδια δεινά στους συμπατριώτες της Μέρκελ. Αυτή η μορφή του αγώνα είναι βέβαιο ότι θα κερδίσει αμέσως συνειδήσεις και θα προσκαλεί σε αποφάσεις εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Τότε θα φανεί η δύναμη της αλλαγής. Το αίτημα θα αντιλαλήσει στα πέρατα: «Έξω οι Γερμανοί»! «Να σπάσουμε τη συνοχή της Ευρωζώνης»… Να καταγγείλουν οι πνευματικοί άνθρωποι εκείνους που δεν αισθάνονται μειωμένο τον εθνισμό τους, ενώ έχουν προσαρτήσει την οικονομία της Ελλάδος στην ουρά του ιμπεριαλιστικού ληστρικού κεφαλαίου, των ξένων τραπεζών και τοκογλύφων. Έχει κι άλλο καθήκον όμως ο πνευματικός κόσμος: Να πολεμήσει τους ευρωλάγνους που διαφημίζουν το κάλπικο «ευρωπαϊκό πνεύμα» και όχι το πραγματικό, με στόχο να σβήσουν, ή τουλάχιστον να υποβαθμίσουν, τον εθνικό μας πολιτισμό στο πλαίσιο της αισχράς παγκοσμιοποίησης. Οι ρίζες του πολιτισμού των ευρωπαϊκών λαών είναι βαθιά στο εθνικό χώμα τους και το φύλλωμά τους ρίχνει την ευεργετική του σκιά στους γειτονικούς πολιτισμούς. Ένα ζωογόνο και πολυδύναμο νάμα αρδεύει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, που έχει τις πηγές του σ’ όλες τις εθνικές κουλτούρες. Εάν υπάρξει μια τέτοια κίνηση από τους ανθρώπους του πνεύματος, των τεχνών και της επιστήμης, τότε και κάποιοι «δυσκίνητοι» από τον πολιτικό κόσμο θα ακολουθήσουν. Σκεφθείτε, π.χ., τι αντίκτυπος θα υπάρξει όταν τα ΜΜΕ θα μεταδώσουν ότι στην Αθήνα διοργανώνεται παγκόσμιο συνέδριο κατά της γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής. Κι αν τολμούν, ας το απαγορεύσουν οι κατοχικές κυβερνήσεις… Μπορεί να γίνει και κάτι ακόμη, κατά της δέσμευσής μας στο γκέτο της Ευρωζώνης: Να ιδρυθεί ένας «αντιαποικιακός σύνδεσμος», όπως τα παλιά χρόνια, από εκείνους που ήθελαν να κινηθούν έξω από τις επιρροές και τις δεσμεύσεις Ανατολής και Δύσεως. Ήσαν αυτοί που εντάχθηκαν στην πολιτική του «τρίτου κόσμου». Τον Σεπτέμβριο του 1961 είχε συνέλθει στο Βελιγράδι η πρώτη συνδιάσκεψη των αδέσμευτων χωρών. Σ’ εκείνη τη συνδιάσκεψη επήραν μέρος, με πολυπληθείς αντιπροσωπείες, 25 χώρες απ’ όλες τις ηπείρους. Πλείσται εξ αυτών είχαν επικεφαλής τους ίδιους τους αρχηγούς των κρατών, πρωθυπουργούς ή υπουργούς Εξωτερικών. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Μακάριος της Κύπρου. Η συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου, κατ’ ουσίαν αποτέλεσε συνέχεια της διασκέψεως κορυφής, αρχηγών κρατών, η οποία είχε πραγματοποιηθεί στην Μπαντούγκ το 1955, με Τίτο, Νάσερ, Νεχρού. Ψυχή του ελληνικού αντιαποικιακού συνδέσμου ήταν ο διαπρεπής νομικός Νίκος Πουλιόπουλος, παλιός σοσιαλιστής, ο οποίος είχε σημειώσει μεγάλη δράση σ’ αυτούς τους κύκλους, χωρίς να είναι ούτε καν βουλευτής. Θα μπορούσαν, λοιπόν, και τώρα διάφορες προσωπικότητες από ευρύ φάσμα να συγκροτήσουν έναν νέο αντιαποικιακό σύνδεσμο κατά της γερμανικής αποικιοκρατίας. Οι επαφές του Αλέξη Τσίπρα στη Βραζιλία και γενικά στη Λατινική Αμερική ήταν μια σωστή πολιτική κίνηση. Μπορούν προς την κατεύθυνση που προαναφέραμε να δραστηριοποιηθούν πολλοί παράγοντες, χωρίς να είναι απαραιτήτως επαγγελματίες πολιτικοί. Κι ένας τέτοιος σύνδεσμος θα μπορούσε να αναπτύξει σημαντική δράση με επαφές σε Ρωσία και Κίνα. Το 1956, όταν εθεωρείτο πρόκληση προς ΝΑΤΟ και ΗΠΑ να κάνει οποιοσδήποτε «Δυτικός» ανοίγματα προς αυτές τις μεγάλες χώρες, η Λαϊκή Κίνα άνοιξε τις πύλες της και προσεκάλεσε πολιτικούς ηγέτες από διάφορες χώρες. Έτσι, από την Ελλάδα ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκληση πολιτικές προσωπικότητες όπως οι Ηλίας Τσιριμώκος, Στέλιος Αλλαμανής, Δημ. Παπασπύρου, Νίκος Κιτσίκης, ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος και δημοσιογράφοι. Όλοι οι προαναφερόμενοι είχαν σημαντικές συνομιλίες με τον Τσου Εν Λάι και άλλους αξιωματούχους και έγραψαν σε συνέχειες τις εντυπώσεις τους στον αθηναϊκό Τύπο, που διαβάστηκαν με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Σήμερα οι επαφές με Κίνα και Ρωσία είναι επιβεβλημένες για να χαράξουμε άλλη πολιτική, εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως, και να αξιοποιηθούν καινούργιες δυνάμεις. Οι αντιμνημονιακοί φορείς μπορούν ακόμη να ξεκινήσουν μια εκστρατεία και να καλέσουν τους πολίτες σε συστηματικό μποϊκοτάρισμα των γερμανικών προϊόντων. «Αγοράζετε ελληνικά» πρέπει να είναι το σύνθημα. Ένας αντιαποικιακός σύνδεσμος θα μπορούσε ακόμη να δώσει άμβωνα σε διακεκριμένους οικονομολόγους (Καζάκη, Κόλμερ, κ.ά.), που έχουν αποκλειστεί από τα ελεγχόμενα από το σύστημα ΜΜΕ, για να εξηγήσουν στον λαό άλλη οικονομική στρατηγική και να διαλύσουν τον μύθο ότι είναι δήθεν καταστροφή εάν φύγουμε από το ευρώ. Μην περιμένουμε σωτηρία αποκλειστικά από τα κόμματα. Μπορούμε όλοι να δραστηριοποιηθούμε. Με την προπαγάνδα τους τα μνημονιακά φερέφωνα μας έχουν κάνει μοιρολάτρες. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτε δεν γίνεται εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Πρόκειται για άτιμο ψεύδος εκείνων που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Δεν πρέπει να αφήσουμε τον ανάλγητο Στουρνάρα να παίζει τον ρόλο του Προκρούστη των Ταμείων και των ήδη πενιχρών αποδοχών μας. Μωρός είναι όποιος πιστεύει ότι θα βαδίσουμε σε ανάπτυξη με την περίφημη δόση. Αλλά είναι αφελής όποιος αναπαυθεί μακάρια πάνω στην κατευθυνόμενη έξωθεν απειλή και πιστέψει ότι είναι υποχρεωμένος ο λαός να τηρήσει τις «δεσμεύσεις» του προς τους ξένους τραπεζίτες τοκογλύφους. Καμία τέτοια «δέσμευση» δεν έχει υπογράψει ο λαός. Τις «δεσμεύσεις» αυτές τις υπέγραψε η κατοχική συγκυβέρνηση. Και μεταφράζονται σε νέα «χαράτσια», σε νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, σε απολύσεις. Και μας προειδοποιούν Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης πως, εάν αντιδράσουμε και δεν αποδεχθούμε μοιρολατρικά τους σφαγιασμούς, τότε θα μας φορτώσουν ακόμα πιο επώδυνα μέτρα. Ένας λοιπόν «αντιαποικιακός σύνδεσμος», όπως τον περιγράψαμε προηγουμένως, ο οποίος δεν θα έχει εξάρτηση από τις σκοπιμότητες οιουδήποτε κόμματος, θα μπορούσε να μεθοδεύσει, σε συνεργασία με συνδικαλιστικές οργανώσεις, άλλου είδους αντίσταση. Όχι τετριμμένες πορείες σε κάποιους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά απεργία με γενική παράλυση σε όλους τους τομείς, καλώντας τη θολή, νόθα συγκυβέρνηση να παραιτηθεί. Γιατί δεν θέλουμε πλέον εντολές, απειλές και απαγορεύσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εκφράζει τώρα πια καμία από τις αξίες του παρελθόντος. Αποτελεί «παραβάν» πίσω από το οποίο καλύπτεται η γερμανική αποικιοκρατία. Βρισκόμαστε στην πιο σκοτεινή περίοδο. Στη δύσκολη τούτη ώρα, θυμόμαστε την παλιά αγγλική παροιμία: «Η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν φέξει…»!