Θέλουμε άξιους στη διακυβέρνηση;

Ακόμα και το νομοθετικό έργο δεν υφίσταται πλέον, μιας και ό,τι ψηφίζεται αφορά εφαρμογές των Μνημονίων και των απαιτήσεων των δανειστών. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε γενικά τους κυβερνώντες ως διαφθαρμένους και ανάξιους. Όχι ότι η πλειονότητά τους δεν είναι – το έχει αποδείξει μάλιστα.

Το ερώτημα που γέννησε αυτή η κρίση, που δυστυχώς ελάχιστοι πολιτικοί προβάλλουν, είναι: Θέλουμε άξιους στη διακυβέρνηση;

Το τι πολιτικά προτάγματα θέτουμε είναι χαοτική κουβέντα σε μια χώρα όπου το εκλογικό πρόγραμμα ενός κόμματος δεν είναι γνωστό ούτε στα στελέχη του, πόσω μάλλον στο εκλογικό σώμα. Η απουσία συγκεκριμένων προτάσεων, ακόμα και τώρα, είναι χαρακτηριστική, ειδικά από τους κυβερνώντες, οι οποίοι έχουν αναγάγει σε τυφλοσούρτη τις επιταγές της «τρόικας».

Γιατί, λοιπόν, είναι απαραίτητο να υπάρχουν άξιοι στη διακυβέρνηση και -εννοείται- όχι μόνον βουλευτές και υπουργοί, αλλά και στελέχη του κρατικού μηχανισμού;

Είναι πολύ απλή η απάντηση: Γιατί αυτοί ξέρουν, νοιάζονται και μπορούν. Και γιατί δεν βρίσκονται σε θέσεις τέτοιες; Γιατί εμείς, ως πλειονότητα της κοινωνίας, δεν θέλουμε. Ακόμα και στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, ποια είναι τα κριτήρια σταυροδοσίας των ψηφοφόρων; Μήπως είναι η πολιτική αντίληψη, το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, η συγκροτημένη παρουσία και κατάθεση προτάσεων;

Σαφώς και όχι. Είναι όμως ο χαβαλές, η επίκληση στο συναίσθημα, αλλά κυρίως η αίσθηση ότι αν άξιοι βρεθούν σε θέσεις ευθύνης, πιθανόν δεν θα μπορούν να ελεγχθούν και τα κάθε λογής ρουσφέτια, παρατυπίες και κυρίως δομημένα συμφέροντα (ΜΜΕ – τραπεζίτες – μεγαλοεπιχειρηματίες) θα βρουν τον μάστορά τους. Οι τελευταίοι το γνωρίζουν αυτό καλά και φροντίζουν, διά των ΜΜΕ, για την προβολή εκείνων από όλα τα κόμματα που είναι οι πιο ακίνδυνοι.

Σήμερα, που επαναλαμβάνεται με πραγματικά χειρότερους όρους και δεδομένα (βρισκόμαστε, αν όχι υπό κατοχή, σίγουρα υπό την εξάρτηση των δανειστών μας) το σκηνικό του φθινοπώρου του 2009, υπάρχει ελπίδα για ένα ουσιαστικό πρόγραμμα δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και ανθρωποκεντρικών στην οικονομία και εργασία; Και αν ναι, θέλουμε πραγματικά να υπάρξουν άνθρωποι με αξίες και ιδανικά για να το εφαρμόσουν; Ο κλήρος έλαχε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, χρονικά και ιστορικά, να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα (ως κόμμα που διατείνεται την προοδευτική αλλαγή στη διακυβέρνηση) και μαζί με το κόμμα αυτό και στα υπόλοιπα κόμματα. Αν δεν το πράξουν, η κατάσταση θα χειροτερεύσει κι άλλο, όμως ακόμα και τότε δεν έρχεται η καταστροφή. Αυτή θα έρθει μόνον όταν χαθεί τελείως η αξίωση για άξιους στη διακυβέρνηση. Τότε η μοίρα θα μας βάλει στην άκρη.