Χαιρετίζουμε την έλευση του 2013 ή του 1813;

Οι κ. Σαμαράς και Στουρνάρας δηλώνουν ότι βλέπουν φως στο τούνελ. Ας ευχηθούμε σε όλο τον κόσμο να έχουν δίκιο και επιτέλους να υπάρξει έστω και αμυδρή βελτίωση της καθημερινότητας. Χαιρετίζουμε την έλευση του 2013, αν και η δική μας άποψη είναι ότι οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί και θα συνεχιστούν δριμύτερες με την καινούργια χρονιά είναι παρόμοιες με εκείνες που επικρατούσαν στην έλευση του 1813.

Και τότε όπως και τώρα οι εργάτες απασχολούνταν στη δουλειά τους από 12 έως 18 ώρες ημερησίως. Οι ανήλικοι εργαζόμενοι ξεκίναγαν τη «σταδιοδρομία» τους από 13 ετών. Οι αποδοχές ήταν κυμαινόμενες και στην αποκλειστική βούληση του εργοδότη. Δεν υπήρχαν τότε συντάξεις ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε δωρεάν παιδεία, ούτε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας εκ μέρους του κράτους. Σ’ αυτήν την κατάσταση μας έχουν φέρει και σήμερα. Οι ανίκανοι ηγέτες που έχουν ανατραφεί μέσα σε περιβάλλον χλιδής, που δεν εργάστηκαν ποτέ και δεν έχουν αισθανθεί την καθημερινότητα και τον αγώνα επιβίωσης των εργαζομένων. Και ο κ. Σαμαράς μαζί με τον εκπρόσωπο του μεγάλου κεφαλαίου, τον κ. Στουρνάρα, μας εμπαίζουν ότι δεν πρόκειται να ληφθούν άλλα μέτρα και ότι η καινούργια χρονιά θα μας φέρει βελτίωση. Αν ο κ. Σαμαράς είχε διαβάσει έστω και για λίγο την ιστορία του οικονομικού βίου του ανθρώπου, θα είχε επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Και θα είχε αντιληφθεί ότι για τον εργαζόμενο λαό, δηλαδή για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, οι δείκτες του ημερολογίου κάνουν λάθος, τουλάχιστον όσον αφορά τη χώρα μας. Πρέπει να δείχνουν ότι ο καινούργιος χρόνος δεν είναι το 2013 γιατί η κατάσταση που επικρατεί θυμίζει πολύ παρωχημένες εποχές, όταν επικρατούσε η γενική αδιαφορία του κράτους απέναντι στις ανάγκες των πολιτών.
Το 2012, που ανήκει πλέον στην Ιστορία, έγινε αφορμή να αναδυθούν στην επιφάνεια οι εγγενείς αδυναμίες της Ευρωζώνης και γενικότερα της ΕΕ. Οι εγγενείς αυτές αδυναμίες, τις οποίες θα απαριθμήσουμε στη συνέχεια, κρατάνε δέσμια την ΕΕ και την Ευρωζώνη, και κυρίως αυτή τη δεύτερη, και αν δεν θεραπευτούν δεν θα μπορέσει η Ευρώπη να καταστεί αυτοδύναμη και να πάρει ηγετική θέση στην παγκόσμια οικονομική σκηνή.
Θα είναι πάντα ουραγός της πολιτικής που θα καθορίζουν οι ΗΠΑ και η Κίνα, οι δύο υπερδυνάμεις. Η πρώτη αδυναμία είναι ότι απροκάλυπτα πλέον έπαυσε η Ευρωζώνη να αποτελεί ένωση κρατών, και έχει μετατραπεί σε ένωση συμφερόντων. Η ανοχή που δείχνει απέναντι στη διαφθορά που σκορπάνε οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης και οι τραπεζίτες οδηγεί ασφαλώς στο συμπέρασμα ότι σκοπός και επιδίωξη είναι η προώθηση των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ, με την κατάπνιξη των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων. Οι επιλογές της ΕΕ και της Ευρωζώνης οδηγούν τα φτωχά κράτη-μέλη στην πλήρη εξαθλίωση των λαών τους. Ειδικά στη χώρα μας παίζεται ένα παιχνίδι εμπαιγμού του λαού.
Δεν μας φτάνουν τα δεινά που έχουν επισωρευτεί και οι εξοντωτικές θυσίες, το σύστημα επιχειρεί την ενίσχυση και τη στήριξη του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, τον οποίο προβάλλει ως τον πολιτικό της χρονιάς. Και για το λόμπι της χλιδής και για τη διεθνή οικονομική ελίτ ο κ. Σαμαράς υπήρξε όντως ο πρωθυπουργός που εφάρμοσε πλήρως ό,τι εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Και οδηγεί αργά αλλά σταθερά στην απόγνωση τον ελληνικό λαό. Τον ελληνικό λαό τον γονάτισαν ο Σαμαράς και οι δύο αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνησή του.
Μια άλλη αδυναμία είναι ότι η σημερινή παγκόσμιας κλίμακας οικονομική κρίση, που, όπως κατ’ επανάληψη έχουμε γράψει, ξεκίνησε από το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ, βρήκε την Ευρωζώνη με κοινό νόμισμα, όχι όμως και με κοινή οικονομική πολιτική, που σημαίνει ότι είναι μια κουτσουρεμένη οικονομική και νομισματική ένωση. Είναι καθαρά και αποκλειστικά νομισματική ένωση κρατών-μελών που το καθένα ασκεί δική του οικονομική πολιτική. Το πόσο δική του όμως είναι έντονα αμφιλεγόμενο. Απλώς υποχρεώνεται το κάθε κράτος-μέλος ύστερα από αφόρητες πιέσεις να υλοποιεί μια οικονομική πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Οι ενώσεις κρατών που έχουν μόνο κοινό νόμισμα και κοινή νομισματική και πιστωτική πολιτική, χωρίς να έχουν και κοινή οικονομική πολιτική, συνήθως αποτυγχάνουν, καθώς τα κράτη-μέλη χωρίζονται συνήθως σε δύο κατηγορίες, στις ισχυρές, δεσπόζουσες οικονομίες και στις ανίσχυρες, δουλεύουσες οικονομίες.
Οι δεσπόζουσες γίνονται ακόμη ισχυρότερες και πλουσιότερες, ενώ οι δουλεύουσες γίνονται περισσότερο αδύναμες και φτωχότερες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αδυναμία που παρουσιάζει σήμερα η Ευρωζώνη.
Στις αδυναμίες θα πρέπει να προσθέσουμε και την έλλειψη δομών λήψης αποφάσεων και προγραμματισμού που πρέπει να τυγχάνουν εφαρμογής σε όλα τα κράτη-μέλη. Αυτό σημαίνει ότι οι δομές εξουσίας θα πρέπει να δημιουργούνται με την ψήφο των λαών, καθώς και τα πρόσωπα άσκησης της εξουσίας, και όχι να είναι όργανα διορισμού.
Και ο προγραμματισμός να αποβλέπει στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και στην εξυπηρέτηση όλων των ευρωπαίων πολιτών. Αυτές τις προϋποθέσεις δεν τις βλέπουμε ούτε στην ΕΕ ούτε στην Ευρωζώνη, παρά τη μακρόχρονη ιστορία τους.
Στις αδυναμίες θα πρέπει να συγκαταλέξουμε και τον «σεβασμό» που δείχνει κυρίως η Ευρωζώνη στις ανελέητες αγορές και στις διεθνείς δομές που δημιούργησε η κερδοσκοπία, που ανθεί σήμερα σε όλα τα κράτη του πλανήτη μας. Και η οποία έχει αναχθεί σε πολιτική, ενώ κάποτε ήταν έγκλημα. Κέρδος και κερδοσκοπία γίνανε θεοί και πολύ προνοητικά οι αρχαίοι Έλληνες είχαν χαρακτηρίσει τον Ερμή θεό του κέρδους και της κλοπής.
Η ΕΕ ανέχεται και την κερδοσκοπία και την κλοπή των εισοδημάτων από τους πλούσιους που γίνονται πλουσιότεροι. Αλήθεια, γιατί η ΕΕ απέρριψε την πρόταση του τέως γάλλου Προέδρου Σαρκοζί, για κατάργηση των οίκων αξιολόγησης και της ασύδοτης ελευθερίας της χρηματοπιστωτικής αγοράς; Δεν βλέπουν στην ΕΕ την εγκληματική δραστηριότητα της αγοράς (η οποία έχει δημιουργήσει trast και καρτέλ), που καταληστεύει το εισόδημα των καταναλωτών; Και η χρηματοπιστωτική αγορά εξοντώνει τις οικονομίες των κρατών, χωρίς να λογοδοτεί για τις πράξεις της.
Έτσι όμως οδηγεί τις ασθενείς οικονομίες σε παραγωγικό και δημοσιονομικό γκρεμό. Δημιουργείται υψηλή ανεργία, τροφοδοτούνται τα δημοσιονομικά ελλείμματα, γιγαντώνεται το δημόσιο χρέος, και έχουμε όλες τις παρενέργειες με τη λήψη αντιλαϊκών και εν πολλοίς εξοντωτικών για τους λαούς μέτρων λιτότητας.
Τέλος, θα πρέπει να επισημάνουμε κι άλλη μία, ίσως τη σοβαρότερη αδυναμία. Είναι η έλλειψη δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ισότητας των κρατών-μελών. Άμεσες εκλογές για την επιλογή από τους λαούς των προσώπων που χειρίζονται τις τύχες της ΕΕ και της Ευρωζώνης δεν έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.
Όλοι τους είναι διορισμένοι με επιλογή και με κριτήριο την αφοσίωσή τους στο οικονομικοπολιτικό κατεστημένο. Το περίφημο Ευρωκοινοβούλιο, αφενός μεν είναι με περιορισμένες αρμοδιότητες, όχι αποφασιστικής εφαρμογής πολιτικής, και αφετέρου εκλέγεται κατά τρόπο μη δημοκρατικό. Δικαιοσύνη στη μεταχείριση των κρατών-μελών δεν υπάρχει, ούτε ισότητα.
Επιβάλλεται μόνο το δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή του γαλλογερμανικού άξονα. Αυτές τις αδυναμίες τις βιώνουν οι λαοί τώρα, χωρίς να έχουν αντιληφθεί από πού εκπορεύεται η σημερινή λιτότητα και η φτώχεια. Τις επισημαίνουμε γιατί πολλοί ίσως να θεωρήσουν ότι ασχολούμαστε με θεωρίες οικονομικής και πολιτικής, που δεν έχουν καμία αξία. Οι επιλογές όμως στην οικονομική πολιτική ειδικά είναι το αποτέλεσμα των αδυναμιών που παρουσιάζουν οι δομές και οι επιλογές των ασκούντων την εξουσία.
Αυτά ακριβώς άνοιξαν την όρεξη στο δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε για να ασκήσουν απροκάλυπτη πλέον αποικιοκρατική πολιτική και να ικανοποιήσουν τον γερμανικό επεκτατισμό στην Ευρώπη.
Αυτές οι αδυναμίες, που απαριθμήσαμε παραπάνω, είναι που οδήγησαν στη γιγάντωση της διαπλοκής με το τραπεζικό σύστημα και με τις αγορές, που τελικό τους αποτέλεσμα είναι η φτώχεια και ο ανάλγητος νεοφιλελευθερισμός. Σε ένα σύστημα που εμφανίζει τρομερές αδυναμίες, είναι επόμενο οι πολιτικοί που ασκούν την εξουσία στα διάφορα κράτη-μέλη να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες αυτές αποκλειστικά και μόνο για την εξυπηρέτηση του προσωπικού και οικογενειακού τους συμφέροντος.
Και η εκμετάλλευση αυτή είναι συνάρτηση του βαθμού αναστολής που παρουσιάζουν απέναντι στις ευκαιρίες που προσφέρει η εξουσία. Στη χώρα μας δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει και η απαραίτητη νομική πλατφόρμα την οποία δημιούργησαν οι πολιτικοί για να προστατεύονται από τις όποιες παραβάσεις τους και να κατασπαταλούν και να εκμεταλλεύονται ασύστολα τον ιδρώτα του λαού.
Έτσι δίνουν το δικαίωμα και στην οικονομική ελίτ να οργιάζει σε βάρος των φτωχών πολιτών και σε βάρος της οικονομίας. Και φτάνουμε στην ανάγκη λήψης μέτρων λιτότητας, εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και κατάργησης του κοινωνικού κράτους.
Τα σημερινά δεινά που υφίσταται η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχουν βαθιές ρίζες-αδυναμίες. Και δυστυχώς θα οδηγούμεθα σε συνεχή πακέτα μέτρων, εάν επιτέλους δεν αποκτήσουν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ των ευθυνών τους αυτοί που μας κυβερνούν.