Το πολιτικό σύστημα μαζί με τον εαυτό του καταστρέφει και την κοινωνία
Μια τεράστια απογοήτευση, μαζί με ανασφάλεια, κενό, αβεβαιότητα.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν τον χειρότερο συνδυασμό για την καθημερινότητα, τη διάθεση και τις προοπτικές των Ελλήνων που είδαν (και) μέσα στο 2012 να ακολουθείται η ίδια πολιτική που μας οδήγησε στο σημερινό χάλι, διανθισμένη με την επιβαλλόμενη απάνθρωπη σκληρότητα των δανειστών και του άκρατου καπιταλισμού. Περικοπές μισθών, συντάξεων (ήδη πείνας), απολύσεις, ανεργία στο 30%, κλείσιμο καταστημάτων, νέκρωση της αγοράς, εξόντωση της καταναλωτικής και αγοραστικής δύναμης των ανθρώπων. Σε αντάλλαγμα, ούτε μια υπόσχεση για «καλύτερες μέρες», έτσι που κανείς να μη γνωρίζει γιατί γίνονται όλα αυτά τα άθλια και βασανιστικά, αλλά απλώς να υποτάσσεται σε αυτά φοβούμενος μην έρθουν τα (ακόμα) χειρότερα. Το περιεχόμενο του «χειρότερου» είναι άγνωστο μεν, από μόνο του τρομακτικό δε. Έτσι, η εξουσία των δανειστών και των ντόπιων εκπροσώπων τους δεν χρειάζεται να κάνει πολλά πράγματα για να εξασφαλίσει τη μη αντίδραση, το ανενεργό των πολιτών: Ποντάρει, τζογάρει πάνω στον φόβο, και αυτός αποδίδει τα αναμενόμενα. Είναι μακρύς ο δρόμος της συνειδητοποίησης και της αποδοχής από τους ανθρώπους ότι τα έχουν χάσει σχεδόν όλα και κάθε μέρα που περνάει θα χάνουν ένα ακόμα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μην το αποδέχεται και να προσπαθεί να διαφυλάξει όσα μένουν, να περισώσει ό,τι και όσα μπορεί.
Αυτός ο χρόνος είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις δυνάμεις του καπιταλιστικού και ασύμφορου, όπως αποδεικνύεται, κοινού νομίσματος, που επιβάλλουν όλο και σκληρότερα μέτρα, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ισορροπία του ευρώ στις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης (και όχι μόνο σε αυτές), αλλά και να μην αλλάξει από εξωγενείς παράγοντες (λαός, ανάγκες ανθρώπων, φτώχεια, ανεργία κ.ά.) κανένα δεδομένο που οι δυνάμεις της εξουσίας δεν έχουν προβλέψει και σχεδιάσει.
Οι κυβερνήσεις τού «με κάθε τρόπο και θυσία ευρώ» οδηγούν συνειδητά την ελληνική οικονομία στην εκποίηση και τον κόσμο στην εξαθλίωση. Δεν μπορούν να χαράξουν και να εφαρμόσουν άλλη πολιτική, τόσο επειδή τα κόμματα που σχηματίζουν τις κυβερνήσεις είναι δομικά κομμάτια του συστήματος και ακολουθούν όσα εκείνο αποφασίζει, όσο και επειδή έχουν εξαρτήσει τη βιωσιμότητά τους από τα αφεντικά των δανειστών, από τη Γερμανία δηλαδή και τους δορυφόρους της. Αν αυτό το σύστημα εξουσίας, για δικούς του λόγους, επέτρεπε την εφαρμογή άλλων λύσεων στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, τότε πανηγυρίζοντας οι κυβερνήσεις θα προχωρούσαν σε καταγγελία «του άθλιου ευρώ που μας φτωχαίνει χωρίς προοπτική ανάκαμψης» και ο κ. Σαμαράς, π.χ., θα θύμιζε τον (όχι πολύ) παλιό αντιμνημονιακό του εαυτό. Αλλά αυτό ακόμα δεν επιτρέπεται από το σύστημα και η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανεργία, τις μειώσεις αμοιβών και την απελπισία.
Ο χρόνος που φεύγει αφήνει αυτά τα άσχημα συναισθήματα και κυρίως την αβεβαιότητα γι’ αυτό που έρχεται. Ο νέος χρόνος δεν μοιάζει να είναι καλύτερος ούτε καν σε επίπεδο συμβολισμών.
Και το γεγονός, ή πιο σωστά η αίσθηση αυτή, δεν αφήνει παράθυρα ελπίδας στον κόσμο που καλείται, στην καλύτερη περίπτωση, να ανακυκλώσει τη μιζέρια στην οποία τον βύθισαν οι υποταγμένες στα διεθνή οικονομικά κέντρα κυβερνήσεις της χώρας.
Είναι σχεδόν αστείο να εκπλήσσονται οι αναλυτές και τα καθεστωτικά κανάλια για την απαξίωση της πολιτικής, των κομμάτων και των πολιτικών, στοιχεία που αποκαλύπτουν όλο και με μεγαλύτερη σαφήνεια οι δημοσκοπήσεις. Η σχέση ανθρώπων και κομμάτων ανατράπηκε όταν τα κόμματα εξαπάτησαν κατ’ εξακολούθηση τον λαό που τα εμπιστεύτηκε. Η εκδίκηση του κόσμου είναι απόλυτη και σκληρή. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, το κόμμα αυτό ουσιαστικά εξαφανίστηκε όταν ταυτίστηκε με τον ακραίο φιλελευθερισμό, τους δανειστές και τις πιο απάνθρωπες και ανάλγητες πολιτικές. Η πολιτική του εξαφάνιση είχε και έχει άμεση αντανάκλαση σε όλο το πολιτικό σύστημα, που έχει τεθεί εν αμφιβόλω από τους πολίτες, μια και δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τα συμφέροντά τους, την οικονομική και κοινωνική ισορροπία και γαλήνη.
Το 2013 η αμφισβήτηση αυτή θα επεκταθεί, παρά τις προσπάθειες του συστήματος να επεκτείνει και να εδραιώσει φόβο και τρομοκρατία. Μπαίνουμε σε μια μακρά περίοδο απρόβλεπτων εξελίξεων και συνεπειών. Που, όμως, ίσως είναι αναγκαία για την κοινωνική αναδιάταξη και αναγέννηση. Καλή (λέμε τώρα…) χρονιά!