Πρέπει να αντέξουμε

Όλα έχουν χειροτερέψει και χέρι κάπου να πιαστείς, να ακουμπήσεις, δεν βρίσκεις. Μέρα με τη μέρα τα πάντα δυσκολεύουν, δουλειά δεν υπάρχει, μεροκάματο όλο και λιγότερο μπαίνει στο σπίτι, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται σαν ριπές πολυβόλου, η απόγνωση και η απελπισία έχουν φωλιάσει μέσα μας, με τα αγωνιώδη ερωτήματα να ζητούν απάντηση: Πού πάμε; Υπάρχει σταματημός στον κατήφορο, υπάρχει αύριο; Μπορεί να αναστραφεί αυτή η καταστροφική πορεία, που στο διάβα της όλα τα γκρεμίζει; Όσα ο καθένας μας πάλεψε και έφτιαξε…

Κανένας δεν λέει, την ώρα που κουβεντιάζει με τον εαυτό του, ότι δεν έχει και το δικό του μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό που βιώνει η χώρα και όλοι μας. Ξεπεράσαμε τον πήχη. Ο ηγέτης όμως δεν κτύπησε το καμπανάκι. Αντίθετα επαιρόταν ότι η Ελλάδα είχε μπει στη χορεία των… G20! Πλαστή ήταν η εικόνα. Πολλά τα φάλτσα που γίνανε. Αλλά αν μια ορχήστρα δεν λειτουργεί σωστά, τότε φταίει ο μαέστρος της…

Όμως αυτά ανήκουν στο χθες. Ο μαέστρος απολύθηκε, νέος προσλήφθηκε, το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ο καθένας μας. Πολλά. Ένα και μόνο φθάνει: ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ. Άλλη επιλογή δεν έχουμε. Σε περιμένει μόνο ο… παππάς.

Πρέπει να αντέξουμε. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στην πατρίδα μας, σ’ εκείνους που μας την παρέδωσαν πλούσια σε ιστορία, και τη ζηλεύουν όλοι στην οικουμένη. Και πρέπει την ίδια ακριβώς σκυτάλη, αμόλυντη και ακέραιη, να παραδώσουμε στους επόμενους.

Το μπορούμε. Κλείνοντας την πόρτα στην κατάθλιψη και στην απελπισία, στην πίκρα και τη στενοχώρια για αυτά που χάθηκαν σ’ αυτά τα τριάμισι χρόνια. Στην ηττοπάθεια και στην παραίτηση. Γιατί με τέτοια… όπλα καμία μάχη δεν κερδίζεται. Την έχεις χάσει πριν καν ξεκινήσεις.

Όρθιοι λοιπόν και αποφασισμένοι να κάνουμε την αρχή, να ξαναπάρουμε τη χώρα μας και τη ζωή μας στα χέρια μας. Με μπροστάρη όποιον το λέει η καρδιά του και είναι έτοιμος να συγκρουστεί…