Αισιοδοξία… ότι στο τέλος του 2013 πιάνουμε πάτο…
Την άλλη εβδομάδα μάς κτυπάει την πόρτα το 2013 και να ευχηθούμε τα δύο τελευταία νούμερα να μην επιβεβαιώσουν την όχι καλή… φήμη τους… Και να βγει ο καινούργιος χρόνος χειρότερος από τους προηγούμενους…
Τι μπορεί να περιμένεις να φέρει το 2013; Το μόνο που αυτήν τη στιγμή μπορείς να πεις είναι ότι ξεκινάει με κάποια αχτίδα που φάνηκε με την απόφαση του Eurogroup για τη χορήγηση των 52,2 δισ. ευρώ και δημιούργησε μια ελπίδα ότι κάτι θα πάει καλύτερα. Υπάρχει όμως η άλλη άποψη και μάλιστα από στελέχη του συγκυβερνώντος κόμματος, της ΔΗΜΑΡ, που μιλούν ότι θα είναι κόλαση όλο το 2013!
Ποια από τις δύο προβλέψεις ισχύει; Κάποιο χαμόγελο, κάποια αισιοδοξία ή όλα μαύρα και άραχνα;
Έγκυρες πηγές που έχουν πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και είναι σε θέση να ερμηνεύουν το τι σήμα εκπέμπεται, τι σημαίνει όταν κάποια μεγάλα «σπίτια», από τα πρώτα ονόματα του κόσμου, έχουν πέσει και αγοράζουν φουλ ελληνικά ομόλογα ή τα ξεπουλάνε, η απάντηση είναι ότι έχουν πειστεί ότι για την Ελλάδα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η περιπέτεια τελείωσε και ξαναγυρίζουμε στις καλές εποχές…
Σύμφωνα με τις πηγές αυτές, που πρέπει να σημειώσουμε ότι πάντα οι εκτιμήσεις τους δικαιώθηκαν από όσα ακολούθησαν, το μήνυμα της αναστροφής δόθηκε τον Αύγουστο και αυτό σηματοδοτούσε ότι η Ελλάδα βγαίνει από το κάδρο, αφού ολοκλήρωσε την… αποστολή της και ο νομισματικός πόλεμος κατά της Ευρώπης, που είχε εξαπολυθεί από το 2009 από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, πέτυχε τον σκοπό του: Το δολάριο, που είχε υποστεί ρωγμές από το ευρώ, επανέκτησε τον πρώτο ρόλο και πλέον πέρασε σε ανακωχή, με ετοιμοπόλεμες τις δυνάμεις έτσι και ξανασηκώσει κεφάλι το ευρώ.
Τον Αύγουστο ξαφνικά το χρηματιστήριο εκτινάχθηκε προς τα πάνω από μια μαζική αγορά μετοχών από διεθνή funds, αμερικανικής ταυτότητας. Αυτό, κατά τους αναλυτές, σήμαινε ότι το ελληνικό χρηματιστήριο έπιασε πάτο και πλέον ξεκινούσε η ανάκαμψη. Και το επιβεβαίωσε η πορεία του χρηματιστηρίου στη συνέχεια.
Οι ίδιες πηγές υποστηρίζουν ότι ο πάτος για την ελληνική οικονομία τοποθετείται στον Μάρτιο με Απρίλιο και από εκεί και πέρα θα αρχίσει να ροδίζει κάποιο μικρό φως. Και αυτό δεν προέκυψε από… γαλαντομία της ΕΕ ή κάποιο κουβαρνταλίκι. Ήταν η πίεση που άσκησε η Ουάσινγκτον μέσω της Λαγκάρντ (ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών που προσφέραμε), η οποία έθεσε τον όρο ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απείλησε ότι αν δεν κατέβει στο 120% του ΑΕΠ, το ΔΝΤ δεν θα μετάσχει, ως προς το ποσοστό που του αναλογεί, στη χορήγηση της δόσης των 34,4 δισ. ευρώ, λες και τώρα που συμβιβάστηκαν στο 124,4% είναι βιώσιμο.
Για την κοινωνία οι προβλέψεις είναι ότι ο κατήφορος θα συνεχισθεί για κάποιους ακόμη μήνες. Εκτιμούν ότι ο πάτος θα είναι στο τέλος του 2013 και από το 2014 θα ξεκινήσει η νέα σελίδα. Που όμως δεν θα έχει καμία σχέση και ομοιότητα με το επίπεδο ζωής πριν από το 2009.
Ωμή είναι η περιγραφή, αποτέλεσμα του στόχου που είχαν τα Μνημόνια πριν ακόμη την εφαρμογή τους:
• Το 20% του ελληνικού λαού θα πεινάει κυριολεκτικά!
• Ένα άλλο 20% θα ζει στο όριο της φτώχειας…
• Γύρω στο 40% θα είναι στον μέσο όρο και το υπόλοιπο θα ζει πλουσιοπάροχα.
Αυτό είναι το πλαίσιο ζωής που μας έχουν προδιαγράψει…
Για εμάς, χωρίς εμάς…
Έτσι, για να μην έχει κανείς αυταπάτες για το πού πάμε.
Στο αυτονόητο ερώτημα «καλά, πώς θα αντέξει ο κόσμος, πώς θα αποδεχθεί μια τέτοια υποβάθμιση του επιπέδου της ζωής του, θα έχουμε σίγουρα κοινωνική έκρηξη» η απάντηση είναι:
– Άλλοι λαοί είναι ακόμη πιο κάτω, στην Τουρκία το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα είναι 7.900 ευρώ και στην Ελλάδα είναι διπλάσιο, 16.000 ευρώ.
Τι εννοούν; Προφανέστατα ότι υπάρχει δρόμος και για πιο κάτω, αν παραμείνουμε… αδιόρθωτοι…
Χαμένο το 1/3 του ΑΕΠ!
Μέσα στους 39 μήνες χάθηκε το ένα τρίτο του ΑΕΠ, που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ και δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας κατάρρευσης μιας οικονομίας. Συγκεκριμένα, από 240 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2009 το ΑΕΠ (το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) κατέβηκε στα 160 δισεκατομμύρια ευρώ, χάσαμε δηλαδή 80 δισ. ευρώ!
Το τραπεζικό σύστημα
ήταν το πρόβλημα
Και εδώ πρέπει επιτέλους να τονισθεί ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν ήταν το εξωτερικό χρέος. Το πρόβλημα ήταν η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος από τα θαλασσοδάνεια δισεκατομμυρίων που είχαν δώσει οι τράπεζες εντός και εκτός Ελλάδος, όπως και στους εαυτούς τους οι τραπεζίτες. Και επέλεξε η ΕΕ να στηρίξει τις τράπεζες, γιατί αν κατέρρεαν ο κόσμος θα έχανε τις καταθέσεις του και θα ακολουθούσε ντόμινο σε όλες τις τράπεζες της Ευρώπης.