Το Νομπέλ της ντροπής…

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη και διαστρέβλωση αξιών που έχουμε δει μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι αρμόδιοι αυτού του βραβείου ή είναι μέγιστοι υποκριτές ή δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω τους και συνεπώς θα ζήσουν εκ νέου το φρικτό παρελθόν της πτώσεως της Βαϊμάρης, με διαφορετικό μανδύα. Η φυσιογνωμία της σημερινής Ευρώπης δεν έχει καμιά σχέση με την παλιά. Η σύναξη των πρώτων Ευρωπαίων, που ο φόβος του Στάλιν τους έκοβε την ανάσα και η πίεση των Αμερικανών τους ανάγκαζε να εγκαταλείψουν τη ρουτίνα των παλαιών συνηθειών, είχε άλλα δράματα. Η ηθική έδινε πνοή εκείνη την εποχή. Το 1789 ο Σεν Ζιστ αναφωνούσε: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη». Σήμερα «καινούργια ιδέα» στην Ευρώπη είναι η δυστυχία των λαών. Παλιά, το μήνυμα της Ευρώπης είχε ολοκληρωθεί με τη γαλλική επανάσταση. Κάτι παραπάνω: Έγινε πολιτική συνείδηση, κήρυγμα, λαϊκή διεκδίκηση. Και, κάτω από την πίεση των νέων μαζών, έδινε την ώθηση προς τη δημιουργία νέων πολιτικών θεσμών. Ποιο ήταν το μεγάλο μήνυμα και το μεγάλο κίνητρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Ήταν το δικαίωμα –αν όχι το χρέος– για τον άνθρωπο, για όλους τους ανθρώπους νʼ αναζητήσουν την ευτυχία επί γης. Το δεύτερο σκέλος υπήρξε η ανάπτυξη των ιδεών της ελευθερίας και της ισότητας, η δημιουργία των πολιτικών και οικονομικών κινημάτων που επεδίωξαν τη συμμετοχή περισσότερων ανθρώπων στην καλύτερη ζωή, στην ευημερία, στην ευτυχία. Όλα αυτά κατέρρευσαν. «Ερείπια γύρω μου. Οι μεγάλες ιδέες συντριμμένες, πέφτουν χάμω», έγραφε σʼ έναν νεανικό του στίχο ο παλιός σοσιαλιστής ηγέτης Ιω. Πασαλίδης. Σήμερα δεν υπάρχει Ευρώπη, αλλά γερμανική Ευρώπη. Ξεπήδησε μέσα από το φρικιαστικό παρελθόν των ερειπίων του Ράιχσταγκ, το Δ΄ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Οι περασμένες γενιές, που έζησαν τον ναζισμό, έδωσαν το σύνθημα: «Ποτέ πια!». Εμείς ξεχάσαμε εκείνο το σύνθημα και γυρίσαμε πίσω τον τροχό της Ιστορίας. Δεν χρειάζονταν πλέον κανόνια, άρματα και βόμβες. Έφτανε ένα νόμισμα –το ευρώ– και μερικοί προσκυνημένοι «ευρωλάγνοι» ηγέτες σε διάφορες χώρες, για να υποδουλωθούν οι λαοί. Στοιχειώδη λογική εάν διαθέτει οποιοσδήποτε, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν χώρες με ξεχωριστές ιδιομορφίες να εντάξουν τις οικονομίες τους μέσα στο ίδιο νόμισμα. Ενστερνίσθηκαν όμως ανεγκέφαλοι ή πράκτορες των σκοτεινών κέντρων αυτήν τη μέθοδο και την υπέβαλαν στις χώρες τους. Η δικτατορία του ευρώ είναι πλέον γεγονός! Η ελευθερία καταργήθηκε. Οι εθνικές κυβερνήσεις εξουδετερώθηκαν. Κυβερνά ή αισχρή «τρόικα»! Οι λαοί του Νότου στενάζουν, βρίσκονται στους δρόμους, οι κοινωνίες καταρρέουν εξαιτίας της γερμανικής ευρωπαϊκής συμμορίας, αλλά της δίνουν… Νομπέλ «ειρήνης» οι δόλιοι της παγκοσμιοποίησης. Δεν πρόκειται για «Νομπέλ Ειρήνης», αλλά για Νομπέλ καταστροφής και δυστυχίας. Και ο πρωθυπουργός μας, ο κ. Σαμαράς, έσπευσε να παρευρεθεί στην τελετή και να χειροκροτήσει αυτήν τη φαρσοκωμωδία.

Σε συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, ο Αντώνης Σαμαράς εδήλωσε: «Δεν θα ακολουθήσουμε την τύχη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης…». Παραδέχθηκε, όμως, ότι: «Η λιτότητα αποσταθεροποιεί τη Δημοκρατία και θα οδηγήσει σε εξτρεμισμούς». Ο πρωθυπουργός και τα θλιβερά πολιτικά «δεκανίκια» του αρνούνται να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Διότι με την πολιτική υποτέλειας και των παρανοϊκών βάρβαρων οικονομικών μέτρων που εφαρμόζουν, με μαθηματική ακρίβεια θα έχουμε την τύχη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αφού και η δικιά μας «δημοκρατία» είναι ανάπηρη. Και η λιτότητα δεν θα προκαλέσει μόνον εξτρεμισμούς. Θα κλονίσει σοβαρά όλο το πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που έχει σαπίσει από την πολιτική διαφθορά. Όταν ο πολιτικός κόσμος, με τον βίο και την πολιτεία του, έχει απολέσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του λαού, τότε η «Βαϊμάρη» καθίσταται αναπόφευκτη. Ο κ. Σαμαράς ασφαλώς γνωρίζει πολύ καλά ότι οι υπέρογκες πολεμικές και οικονομικές αποζημιώσεις, που επιδικάστηκαν στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έφεραν φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση στον γερμανικό λαό, αλλά και οπαδούς στον Χίτλερ. Το χρέος που μας φόρτωσαν οι ξένοι, εξαιτίας διεφθαρμένων πολιτικών που εξυπηρετούσαν τα σχέδια άλλων δυνάμεων, επέφεραν τα ίδια αποτελέσματα. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά αυτήν τη φορά εκείνο το φαινόμενο της Γερμανίας παρατηρείται στη χώρα μας: Μια κοινωνική πόλωση και μια εθνική διαίρεση, σε μια κοινωνία που βολεύτηκε απλώς να τηρεί τα δημοκρατικά προσχήματα. Το κραχ του 1929, οι θεαματικές καταρρεύσεις τραπεζών, ο πληθωρισμός που σώρευσε φτώχεια σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και πλούτο σε λίγους, αλλά και η ανεργία, το κλίμα συλλογικής ανασφάλειας, έστρωσαν το χαλί για να ανέλθει ο εθνικοσοσιαλισμός. Σʼ εμάς, η οικονομική κρίση και η πολιτική που ακολουθήθηκε σώρευσε σε κάποιες πολιτικές οικογένειες πλούτο, ενώ η ανεργία μας δεν είναι 26%, όπως την παρουσιάζουν τα επίσημα ανακοινωθέντα, αλλά τουλάχιστον 35-40%. Διότι στους υπολογισμούς αποκρύπτουν αυτούς που εργάζονται αλλά δεν πληρώνονται. Τότε, στο 1929, η κρίση εμπιστοσύνης έναντι του παλαιού πολιτικού κόσμου εντάθηκε όταν, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, οι κρατούντες δεν αντιτάχθηκαν στα σχέδια των νικητών να ρυθμίσουν κατά το δοκούν το πρόβλημα με τις επανορθώσεις. Σήμερα, η απαξίωση των πολιτών έναντι του πολιτικού κόσμου –κυρίως, φυσικά, των κυβερνώντων– εντάθηκε, διότι το τρικομματικό κυβερνητικό έκτρωμα δεν αντιτάχθηκε στις αξιώσεις του Βερολίνου και μας έφερε εδώ υπερκυβέρνηση την «τρόικα», ενώ Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης εκτελούν χρέη υπηρετικού προσωπικού των εκπροσώπων των Αρχών Κατοχής.

Έχει την αφέλεια (ή το θράσος;) ο κ. Σαμαράς να ισχυρίζεται ότι «θα κάνει την Ελλάδα… πρότυπο οικονομικού μοντέλου», όταν έχει καταστρέψει τη μεσαία τάξη –τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας– όταν στόχος του, κατά διαταγήν της Καγκελαρίας, είναι να φτάσουν οι συντάξεις στα 500 ευρώ; Κι όταν ο ανάλγητος κομπογιαννίτης της οικονομίας Στουρνάρας (που επινοεί τα πλέον παράλογα και εξοντωτικά μέτρα) δηλώνει κυνικότατα ότι θα συνεχίσει να παίρνει τα χαράτσια μέσω της ΔΕΗ (παρά την αντίθετη δικαστική απόφαση), τότε για ποιο «μοντέλο» κάνει λόγο ο πρωθυπουργός; Δεν πρόκειται για «μοντέλο», αλλά για άλλη λέξη χυδαία, με την ίδια κατάληξη… Τα αφεντικά της τρικομματικής κυβέρνησης, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η συμμορία τους, έχουν το ίδιο παλιό όραμα προκατόχων τους. Ένα Ράιχ, που θα αντιπροσωπεύει μια Ευρώπη στην οποία η Γερμανία θα καθορίζει την «τάξη». Θεωρούν ότι πρέπει να ηγούνται της Ευρώπης, διότι μόνον αυτοί διαθέτουν την… «οικουμενική εντολή», η οποία τους ανυψώνει πάνω από τα υπόλοιπα έθνη και τα εθνικά κράτη! Κρυφός στόχος τους είναι να τεμαχίσουν, να ληστέψουν, να διαλύσουν την Ελλάδα και να νοθεύσουν τον πληθυσμό της. Κάτι που και άλλοι ονειρεύονται. Όλη αυτή η κατάσταση, η απαξίωση και δικαιολογημένη απέχθεια προς το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κόσμου έχει και μιαν άλλη επίπτωση, που τραυματίζει θανάσιμα τη δημοκρατία. Θα παρέλθει πολύς χρόνος για να αποκατασταθεί η λαϊκή εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς. Γιʼ αυτόν τον στόχο απαιτείται παραμερισμός εκείνων που αποτελούν το «κατεστημένο» και ανάδειξη νέων ανθρώπων, πράγμα εξαιρετικά δυσχερές. Διότι κανένας νέος άνθρωπος δεν τολμά να μπει στον χώρο της πολιτικής με τις αναθυμιάσεις της σήψης. Αλλά η μνημονιακή πολιτική γεννά Ροβεσπιέρους. Διότι μοιραίως θα έλθει η ώρα που οι αγανακτισμένοι θα διαλύσουν αυτόν τον χάρτινο ευρωπαϊκό (γερμανικό) διάκοσμο, που ανέβασε στον αφρό ολόκληρη κάστα τυχοδιωκτών και συνθηκολόγων πολιτικάντηδων. Αυτοί οι Ροβεσπιέροι θα φέρουν στην επιφάνεια και στην ιστορική μνήμη της Ευρώπης τα μεγάλα ονόματα που σφυρηλάτησαν τον πολιτισμό της – και πρώτο και καλύτερο ανάμεσά τους το όνομα του Ροβεσπιέρου, του Αδιάφθορου, όπως τον χαρακτήρισε η εποχή του, προορίζοντάς τον για την αιωνιότητα, πριν το θάψει στα τάρταρα η αντεπανάσταση. Θα βρεθούν και σήμερα κάποιοι Ροβεσπιέροι που θα κλωτσήσουν αυτά τα «Νομπέλ», που θα γκρεμίσουν τους οσφυοκάμπτες μνημονιακούς και θα πυργώσουν μια καινούργια πολιτεία με λαϊκή κυριαρχία, παραμερίζοντας για πάντα τους συνθηκολόγους με την «τρόικα» και τους ηττοπαθείς. Ελευθερία και ισότητα είναι τα συνθήματα που περιμένουμε να γίνουν πράξη. Μιλώντας στη Λέσχη των Γιακωβίνων, ο Ροβεσπιέρος έλεγε: «Εξωτερικά, όλοι οι τύραννοι μας πολεμούν. Εσωτερικά, όλοι οι φίλοι της τυραννίας ενεργούν συνωμοτικά. Πρέπει, λοιπόν, να καταβάλουμε τους εσωτερικούς εχθρούς της δημοκρατίας ή να χαθούμε μαζί της…». Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα. Ο μεγάλος άγγλος Εργατικός ηγέτης, ο Ανιούριν Μπέβαν, διεκήρυσσε: «Πρέπει να αρνηθούμε να παραδώσουμε την ικανότητά μας να ενεργούμε ανεξάρτητα». Η κυβέρνηση Σαμαρά παρέδωσε αυτήν την ικανότητα προ πολλού…