Με αφορμή τη διάλυση (και) των Ανεξάρτητων Ελλήνων
Δεν θα πόνταρε εύκολα κανείς σε αυτήν την πιθανότητα, μια και οι δύο πρώτες ενέργειες ανήκουν στη σφαίρα της δημιουργίας και της καταστροφής (που κι αυτή περιέχει δημιουργικά στοιχεία), ενώ η τρίτη, η ανάσταση, ανήκει στη σφαίρα των θαυμάτων και της μεταφυσικής. Πολλά μπορεί να κάνει το σύστημα με τους μηχανισμούς που διαθέτει. Το πλέγμα εξουσίας τραπεζών, βιομηχανίας, εμπόρων χρήματος και Μέσων Ενημέρωσης, όταν καταφέρνει να ξεπερνά τους κινδύνους που απειλούν την επιβίωσή του, επιστρέφει και ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του. Για παράδειγμα, μπορεί να ξανακάνει τη ΝΔ μεγάλο κόμμα, να εξαφανίσει τους Ανεξάρτητους Έλληνες, όπως έκανε με τον ΛΑΟΣ, αλλά δύσκολα θα αναστήσει το ΠΑΣΟΚ. Αυτό βέβαια δεν είναι μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα: χάνει έναν εταίρο, αλλά το ίδιο, καλά εκπαιδευμένο στο παιχνίδι της επιβίωσης, αποδέχεται την πραγματικότητα και προχωρεί παρακάτω, αναζητώντας (και δημιουργώντας) έναν άλλο εταίρο που θα καλύψει το κενό του απολύτως ένοχου ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα, από την ώρα που το ΠΑΣΟΚ από το 2009 και μετά εκχώρησε την εθνική κυριαρχία στα ξένα κεφαλαιακά συμφέροντα, κατέστη άχρηστο για το σύστημα. Κάηκε είτε από ανικανότητα είτε από τις συνθήκες, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Δεν μπορεί να καλύψει τις προδιαγραφές ενός κόμματος εξουσίας, που επιπλέον κουβαλούσε ως βαριά παπανδρεϊκή κληρονομιά φιλολαϊκή διάσταση και κοινωνική πολιτική. Ο διάδοχος του νεοφιλελεύθερου γερμανοτραφούς κ. Σημίτη ήταν ένας ημιαμερικανός liberal πρόσκοπος με παράξενες, καινοτόμες ιδέες, που είχαν θέση (αν είχαν…) μόνο σε περιθωριακή ΜΚΟ. Πάντως, όχι σε κυβέρνηση.
Το σύστημα κατάλαβε αρκετά γρήγορα ότι το ΠΑΣΟΚ τελείωνε και δυνατότητες αναβίωσής του δεν υπήρχαν. Επιτράπηκε στον πληθωρικό, φιλόδοξο καθηγητή Βενιζέλο να παίξει τον ηγέτη σε ένα πεθαμένο κόμμα, επειδή αυτό δεν ήταν σημαντικά βλαπτικό. Ποιος, άλλωστε, από το 2011 και μετά ασχολιόταν με το ΠΑΣΟΚ;
Το θέμα από εκεί και πέρα ήταν η ανοικοδόμηση του άλλου πόλου, που δεν είχε τρωθεί τόσο καθοριστικά όσο το ΠΑΣΟΚ. Της ΝΔ. Ένας δοκιμασμένος τρόπος ήταν και είναι η εξόντωση των πολιτικών σχημάτων που γεννήθηκαν από αυτήν και η απαρχή μιας βερμπαλιστικής συνθηματολογίας περί επανένωσης της μεγάλης δεξιάς παράταξης. Εκεί ήταν ελεύθερος ο καθείς μπροστά από το «δεξιάς» να βάλει, αν θέλει, το «κεντρο-», ώστε να ηχεί καλύτερα και λιγότερο αποτρεπτικά για τον πολύ κόσμο η λέξη Δεξιά. Το ίδιο έκαναν και κάνουν και με την Αριστερά, αλλά αυτό δεν είναι προτεραιότητα του συστήματος.
Αν γεννηθεί κι εκεί κάτι κεντρο-αριστερό (λέμε τώρα…) από διάφορες οσμώσεις εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ με διαγραμμένους, αμφισβητίες, προοδευτικούς φιλελεύθερους, σοσιαλφιλελεύθερους κ.λπ., έχει καλώς.
Προτεραιότητα όμως είναι η Δεξιά, που αφενός πρέπει να προστατευθεί από τη διαρροή προς τα δεξιά της και αφετέρου να ανασυσταθεί για να κυβερνήσει σε συνεργασία με άλλα ημιθανή σχήματα, που στο μεταξύ έχουν βάλει στην άκρη τις ιδεολογικές τους αναφορές, καταγωγές και ανησυχίες. Σε αυτήν τη φάση βρισκόμαστε τώρα με την έναρξη της επιχείρησης διάλυσης των έτσι κι αλλιώς ετερόκλητων Ανεξάρτητων Ελλήνων. Σε ένα σχήμα που δεν διακρίνεται για την ιδεολογική του συνοχή και ενότητα, εκεί όπου συνυπάρχουν ο κ. Καπερνάρος με τον κ. Χαϊκάλη και ο κ. Δημαράς με τον κ. Μελά, σε ένα σχήμα όπου ηγείται ο ευρηματικός αλλά και ευάλωτος Π. Καμμένος είναι εύκολο να παρέμβει κανείς διαλυτικά. Πολύ περισσότερο όταν ισχυροποιείται η κυβερνητική συμμαχία των τριών, στην οποία πρωταγωνιστεί η μητέρα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, η Νέα Δημοκρατία, και στηρίζεται από ξένα και ντόπια συμφέροντα (που θα ‘λεγε και το ΚΚΕ) με κάθε τρόπο. Έρχεται και η δόση από τους δανειστές -33, 44, 50 δισ., ποιος ξέρει ακριβώς, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία-, πανηγυρίζουν όλοι λες και είναι τζάμπα λεφτά, πάρε να ‘χεις, όλα χαρμόσυνα για το κυβερνητικό στρατόπεδο, κι απέναντι το παράξενο δεξιό/αντιμνημονιακό σχήμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που δεν ξέρει τι πολιτική να ακολουθήσει και πώς να κρατήσει τον κόσμο που το ψήφισε. Δύσκολα πράγματα.
Λίγο πριν, αυτά τα δύσκολα πράγματα τα είχε περάσει, με κατάληξη τη διάλυσή του, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Γ. Καρατζαφέρη, άρα συνταγή και «οδικός χάρτης» υπήρχαν για το σύστημα. Τώρα έχει ενδιαφέρον να δούμε τη συνέχεια της (ανα)σύνθεσης στη μεγάλη Δεξιά και πότε παίρνει σειρά η (Κεντρο…)Αριστερά!