Υπάρχει άραγε κυβέρνηση;

Το ερώτημα του σημερινού άρθρου δεν αφορά τους κυρίους Ράιχενμπαχ, Φούχτελ και λοιπούς εξουσιαστές μας του «4ου Ράιχ» ούτε την «τρόικα» εξωτερικού (που λύνει και δένει κατʼ εντολήν των τοκογλύφων δανειστών της χώρας μας). Αφορά απλούστατα την ελληνική κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση, για την ακρίβεια ένα Υπουργικό Συμβούλιο το οποίο ΔΕΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΙ. Όταν σπανίως συνέρχεται, ακούει πρωθυπουργικούς μονολόγους. Αντʼ αυτού συνεδριάζουν οι αρχηγοί του τρικομματικού συνεταιρισμού, και μάλιστα συχνότατα! Γεγονός που αποτελεί μέγιστη πρόκληση. Πρόκληση που παραβαίνει τα όρια της θεσμικής νομιμότητας και ΟΥΔΕΙΣ διαμαρτύρεται ή έστω ενοχλείται εξ αυτού…

Η σχέση των συνεδριαζόντων τριών κάθε άλλο παρά ανέφελη είναι. Βενιζέλος και Κουβέλης αλληλοϋποβλέπονται, διεκδικώντας την εύνοια του Σαμαρά, τον οποίο ταυτοχρόνως υποβλέπουν. Όσο για τον Σαμαρά, πρωθυπουργός γαρ, χρησιμοποιεί αμφοτέρους ως προσωρινά υποζύγια, ελπίζοντας να απαλλαγεί σύντομα από τις μέχρι τούδε υπηρεσίες τους. Γνωρίζει, άλλωστε, ότι τους έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα στα μάτια των σφαγιαζόμενων οικονομικά ελλήνων πολιτών, πράγμα που του προκαλεί αγαλλίαση. («Δεν είμαι μόνο εγώ και το κόμμα μου», θα σκέπτεται με ικανοποίηση, «που απεχθάνονται οι πλείστοι συμπατριώτες μου».)

Η διαγραφή του Λοβέρδου από τον Βενιζέλο, λόγω της δημιουργίας δικού του πολιτικού φορέα, τον ενθουσιάζει, καθώς υπολογίζει –αφελώς, κατά τη γνώμη μου– ότι θα απορροφήσει το παραπαίον και ήδη άκρως απισχνασμένο ΠΑΣΟΚ. Εάν, πάλι, αποβλέπει σε φθαρμένες «προσωπικότητες», όπως της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Διαμαντοπούλου, για να… εμπλουτίσει το κόμμα του, ας γνωρίζει ότι τα φθαρμένα υλικά είναι ακατάλληλα ακόμα και για μπαλώματα.

Στο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα μεταξύ άλλων: «Ο μονίμως μπουρδολογών Βενιζέλος οραματίζεται υψηλότατο κυβερνητικό αξίωμα, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη χαντακώσει το κόμμα του, ο δε ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ Κουβέλης –ο δημοφιλέστερος πολιτικός αρχηγός, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις (εύγε σʼ εκείνους που τον ψήφισαν στη σχετική ερώτηση!)– δεν επιθυμεί κυβερνητικό αξίωμα, νίπτοντας τας χείρας του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος. (Την Προεδρία της Δημοκρατίας έχει βάλει στο στόχαστρο, όπως έχω γράψει προ αρκετών μηνών)».

Μία ημέρα αργότερα, τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, ο Γιώργος Ρούσης έγραψε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ τα ακόλουθα: Η «κορύφωση μιας κυβερνητολαγνείας δίχως αρχές αποτελεί πολιτική και ηθική κατάπτωση και συνιστά απροκάλυπτο εμπαιγμό απέναντι στον ελληνικό λαό, τέτοιο που ακόμη και τη ΝΔ και το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, παρʼ όλη την πασίδηλη αφερεγγυότητά τους, τα καθιστούν σχετικά πιο συνεπή. Ταυτόχρονα αποτελούν πρόβα τζενεράλε για την ανάδειξη του Φώτη Κουβέλη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, οπότε και θα διαφωνεί μεν σε ορισμένα, θα υπογράφει δε τα πάντα».

Και το εξαιρετικό περιεχόμενο της γραφίδας του Γιώργου Ρούση –σύμπτωση, άραγε, η δική του και η δική μου απέχθεια για τον Κουβέλη και το κόμμα του;– συνεχίζεται ως εξής: «Αν όμως με όλα αυτά είναι βέβαιο ότι τα λεξικά του μέλλοντος στα λήμματα ασυνέπεια, διπλοπροσωπία, κοροϊδία, απάτη, και άλλα παρεμφερή, θα παραπέμπουν στη ΔΗΜΑΡ, απαιτείται μια ξεκάθαρη απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ερώτημα αν, στο όνομα της κατάκτησης της εξουσίας, σκοπεύει να συγκυβερνήσει με τη ΔΗΜΑΡ (…), η οποία είναι η πλέον αφερέγγυα δύναμη του πολιτικού φάσματος που γνώρισε ποτέ ο τόπος».

Θεωρώ θεμιτότατο το ερώτημα, αποκλείω όμως εντελώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να συγκυβερνήσει με τη ΔΗΜΑΡ. Ταυτόχρονα συμφωνώ με τη σκληρή κριτική που ασκεί ο Γιώργος Ρούσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω και εγώ ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως «ρεφορμιστική» και εξανίσταμαι με την ανέφικτη άποψη ότι «με τους δυνάστες μας θα τα βρούμε μέσα από έναν συμβιβασμό για το κοινό συμφέρον». Ευελπιστώ, ωστόσο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεσμευτεί να επεξεργαστεί ένα δεύτερο πλάνο αντιμετώπισης της κρίσης, που θα είναι ΚΑΘΑΡΑ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ. Κάτι που θα το προκαλέσουν, ούτως ή άλλως, οι αναμενόμενες ραγδαίες εξελίξεις.

Προς το παρόν ΕΞΑΓΡΙΩΝΕΙ η εμφυλιοπολεμική στάση της ΝΔ – και δίνει πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωσή της χαρακτηρίζει την αξιωματική αντιπολίτευση ως… «πέμπτη φάλαγγα» (!) και ως… «άλλους δωσίλογους κουκουλοφόρους της Κατοχής»! Και σαν να μην έφταναν αυτά, αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ εγκληματικές ενέργειες, όπως η… λεηλασία περιουσιών (!) και η… στοχοποίηση αστυνομικών και των οικογενειών τους! Το άκρον άωτον όμως της ιταμότητας της ΝΔ –ιταμότητας που συνδυάζεται με καντάρια κατατρομοκράτησης του λαού– υπήρξε η συνειδητή υπόμνηση της εν ψυχρώ δολοφονίας διά πυρπολισμού τριών υπαλλήλων της Marfin, ανάμεσα στους οποίους ήταν και μία έγκυος γυναίκα! Ας τους χαίρεται τους άθλιους και αδίστακτους συμβούλους του ο Σαμαράς, ο οποίος, μολονότι το εν ψυχρώ έγκλημα της Marfin έλαβε χώρα επί διακυβερνήσεως της ΝΔ, ουδόλως ενδιαφέρθηκε για την ανακάλυψη και σύλληψη των ειδεχθών δραστών μέσω των αρμόδιων αρχών του κράτους, με πρώτη την ΕΥΠ.

Η αποτρόπαιη ανακοίνωση της ΝΔ εκδόθηκε την παραμονή της συμπλήρωσης τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου –πράξη απροκάλυπτης βίας που είχε συγκινήσει το πανελλήνιο–, χωρίς να αναφερθεί καν στο όνομα του άφταιγου νεαρού αγοριού. Τυχαία ήταν τάχα η ημερομηνία της ανακοίνωσης; Όχι βέβαια. Όπως δεν ήταν καθόλου τυχαία και η υπόμνηση του εγκλήματος της Marfin. Ο Σαμαράς κλονίζεται, επαφιέμενος στις… φαεινές ιδέες των κουκουλοφόρων του Μαξίμου. Γνωρίζει ότι στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ είναι τρίτο κόμμα και γνωρίζει επίσης ότι του είναι αδύνατον να επαναπατρίσει ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Γιʼ αυτό έχει χάσει την ψυχραιμία του. Πολύ περισσότερο αφού η κίβδηλη θεωρία του περί δύο άκρων λειτουργεί πλέον ως μπούμερανγκ.