επί του πιεστηρίου

Ενός καλού δέντρου η τιμή είναι 50 ευρώ, όταν πέρυσι ήταν πάνω από 120 ευρώ. Λίγα και τα στολισμένα μπαλκόνια. Εικόνα κατάθλιψης σε κάθε περιοχή. Με τη σκέψη ότι έρχονται χειρότερα, διάθεση δεν υπάρχει. Λάθος στάση είναι. Σε τέτοιες στιγμές πρέπει να κλείνεις την πόρτα στην κατηφόρα για ν’ αντέξεις στην ανηφόρα. Προχωράμε…

Την κρίση την πληρώνουν και τα δένδρα! Με την αφραγκιά που υπάρχει στο κάθε σπίτι και καθώς λεφτά δεν υπάρχουν -να το έχει άραγε επιτέλους καταλάβει ο Γιωργάκης ή θα χρειαστεί ιδιαίτερα μαθήματα εκεί στο Χάρβαρντ που τον μαζέψανε;- για να αγοράσουν πετρέλαιο, πάρα πολλοί έχουν πάρει ένα πριόνι και όποιο δένδρο βρουν, το κόβουν για την ξυλόσομπα για να ζεσταθούν. Έτσι όμως δεν θα μείνει δένδρο. Μήπως εκεί, στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, πρέπει να δουν το πρόβλημα, υποδεικνύοντας σε κάθε περιοχή αν επιτρέπεται η κοπή δένδρων;

Φθάσαμε να μην μπορείς ούτε να… πεθάνεις… Πάνω από 6 μήνες περιμένουν οι συγγενείς νεκρών, που ήταν ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ, το οποίο μεταφέρθηκε στο ΙΚΑ, να εισπράξουν τα έξοδα της κηδείας, με τη δικαιολογία ότι ο αρμόδιος υπουργός δεν έχει υπογράψει τη σχετική απόφαση! Είναι έτσι κ. Βρούτση; Και αν ναι, βάλτε αύριο κιόλας μια υπογραφή.

Μια συμβουλή στην κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου: Μη ζητάτε και τα ρέστα. Αρκετά τόσα χρόνια προκαλείτε. Από την Ελλάδα έχετε κερδίσει πάρα πολλά. Και δεν προστατεύσατε ποτέ τον Ανδρέα. Θέλατε κι εσείς μερίδιο εξουσίας. Και το είχατε πάρει. Κυβερνούσατε κι εσείς χωρίς να έχετε καμία νομιμοποίηση. Μην προκαλείτε, λοιπόν, τον κόσμο.

***

wΠρόεδρε Δημήτρη Χριστόφια,
Είδαμε το δάκρυ σου για την υπαγωγή της Κύπρου στο καταστροφικό καθεστώς του Μνημονίου. Δίχως να υποτιμούμε ούτε την ειλικρίνειά σου ούτε την προσπάθεια που έκανες ν’ αποφύγεις το Μνημόνιο και τις συνέπειές του για τον κυπριακό λαό, σου επισημαίνουμε τούτο για την Ιστορία: Το δάκρυ των ηγετών, όταν απευθύνονται στον λαό τους, έχει αξία όταν αυτό τον εμπνέει για ν’ αποφύγει την καταστροφή. Και όχι για να τη δικαιολογήσει. Ας ερμηνεύσεις έτσι, ακόμη και την ύστατη ώρα, το δάκρυ του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Αν αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τις ως τώρα πράξεις σου, σίγουρα μπορεί να σε καθοδηγήσει για το μέλλον. Και μην ξεχνάς ότι αυτό αφορά όχι μόνο την Κύπρο, αλλά και την Ελλάδα, αφού ο Ελληνισμός είναι και θα παραμείνει ενιαίος. Όπως, δυστυχώς, ενιαία και διαχρονική παραμένει η γερμανική «μπότα».