To ντουέτο του μετρό

Με το ξεκίνημα του συρμού, η γυναίκα, με φωνή σταθερή και μελωδική, άρχισε να τραγουδάει. Μοναδικός της σκοπός να εξαργυρώσει το ταλέντο της με λίγα ταπεινά ευρώ.

Οι επιβάτες, αδιάφοροι στην αρχή, άρχισαν σιγά σιγά να στρέφουν το βλέμμα τους προς την περιστασιακή τραγουδίστρια, εντυπωσιασμένοι από τη μελωδικότητα της φωνής της. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έψαξαν τις τσέπες τους να βρουν κάποιο νόμισμα να ρίξουν στο πλαστικό κουτί με το οποίο το παιδάκι, με σκυμμένο το κεφάλι, συγκέντρωνε τη βοήθεια των επιβατών. Ψιθυρίζοντας ένα λυπημένο και αργόσυρτο «σας ευχαριστώ πολύ».

Το μετρό σταμάτησε στον επόμενο σταθμό. Το ρεύμα των επιβιβασθέντων ορμητικά απλώθηκε στο βαγόνι, εμποδίζοντας έτσι τη γυναίκα να κατέβει. Ανάμεσα σε αυτούς που επιβιβάστηκαν, ένας νεαρός, γύρω στα τριάντα, με μια φυσαρμόνικα στο χέρι. Συναγωνιστής και αυτός με τη γυναίκα, στη βιοπάλη της καθημερινότητας.

Η γυναίκα, που δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του «ανταγωνιστή» της στο ίδιο με αυτήν βαγόνι, συνέχισε το τραγούδι της, με κάποιον άλλο σκοπό. Πλησιάζοντας μάλιστα την πόρτα του βαγονιού, ώστε να είναι έτοιμη να κατέβει στην επόμενη στάση.

Ξαφνικά, ο νεαρός πιάνει την φυσαρμόνικα και αρχίζει αυθόρμητα να παίζει, συνοδεύοντας το μελαγχολικό τραγούδι της που δεν περιλαμβανόταν στο δικό του ρεπερτόριο. Στον ίδιο αρμονικό τόνο και με δεξιοτεχνία, που πρόδιδε ένα αναμφισβήτητα πηγαίο ταλέντο. Η γυναίκα έκπληκτη, κοιτάζοντας τον νεαρό με ένα βλέμμα απορίας και ικανοποίησης μαζί, συνέχισε το τραγούδι της. Οι επιβάτες δεν έμειναν ασυγκίνητοι στο άκουσμα του αρμονικού αυτού ντουέτου.

Οι δυο σολίστες συνέχιζαν την παράσταση ενώ το μετρό πλησίαζε τον επόμενο σταθμό. Κάποια στιγμή, άνοιξαν οι πόρτες και ο κόσμος άρχισε να αποβιβάζεται, σιγά σιγά και όχι με τη συνηθισμένη βιασύνη. Λες και ήθελε να παραμείνει ακόμη θεατής στην αυτοσχέδια αυτή παράσταση.

Μαζί αποβιβάστηκαν και οι δυο ερασιτέχνες μουσικοί… για μια επόμενη παράσταση, σε κάποιον άλλο συρμό…

Νοέμβρης του 2012, σε κεντρικό σταθμό του μετρό.