Στις επόμενες εκλογές με νέα δεδομένα
Θα ήταν αναμενόμενο για το ΠΑΣΟΚ να αναζητήσει άλλες διεξόδους και εναλλακτικές λύσεις στην προσπάθεια επιβίωσης και νέας ανάπτυξής του (η οποία έχει σταματήσει ήδη από την εποχή Σημίτη και της υιοθέτησης σκληρής νεοφιλελεύθερης ταυτότητας), και όντως αναζητεί. Είναι πολύ φυσικό ένα κόμμα που βρισκόταν κατά μέσο όρο στο 40% για πάνω από είκοσι χρόνια, όταν πέφτει στο 12% (εκλογές Ιουνίου 2012) κι από εκεί δημοσκοπικά στο 8,7% και το 5%, να ψάχνει τρόπους πολιτικής επιβίωσης.
Να όμως που αναζητεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και ακολούθησε την αντίστροφη πορεία από το ΠΑΣΟΚ: Από εκεί που ήταν στο όριο να μπει ή να μην μπει στη Βουλή (εκινείτο περί το 4-5%), βρέθηκε (λόγω εξελίξεων και συγκυριών αλλά και ευφυούς κάλυψης ενός σαφούς πολιτικού κενού που άφηνε το κατ’ επάγγελμα πλέον κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ) στο 27% εκλογικά και ήδη στο 31% δημοσκοπικά. Κάτι που σημαίνει ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία και εξακολουθήσει να επιλέγεται ως λύση από τους πολίτες, μπορεί άνετα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, και μάλιστα με μεγάλη απόσταση από το δεύτερο κόμμα, κάτι που παραπέμπει σε αυτοδυναμία. Διαλέγει όμως να αλλάξει τώρα που ανεβαίνει. Να μετασχηματιστεί σε ενιαίο (όσο γίνεται) κόμμα πριν από τις εκλογές, έτσι ώστε να έχει απορροφήσει τους όποιους κραδασμούς μέχρι τότε και να μην εμφανιστούν αυτοί την περίοδο των εκλογών, κάτι που θα δημιουργούσε προβλήματα συσπείρωσης από πολιτικές και προσωπικές δυσαρέσκειες και δυσαρμονίες.
Προσπαθώντας να περάσει από το σχήμα των συνιστωσών στο σχήμα των τάσεων (διότι αυτές δεν μπορεί να καταργηθούν σε κανένα κόμμα, πόσω μάλλον σε σχήμα της πολυσυλλεκτικής Αριστεράς), καλείται να αποδείξει ότι έχει ξεπεράσει (ή έχει βάλει στην άκρη) την εγγενή νόσο της Αριστεράς, που είναι η ιδιότυπη πολυδιάσπαση και πολυφωνία. Θέλοντας καθένα από τα μικρά σχήματα να διατηρήσει είτε την ιδεολογική και πολιτική του καθαρότητα είτε την αυτονομία του σε σχέση με το κεντρικό σχήμα, προσπαθεί να επιβάλει όρους συνύπαρξης, που εν τέλει αποδυναμώνουν το κεντρικό σχήμα, άρα και τον στόχο. Θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματιστεί σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα; Και αν ναι, θα πείσει ότι είναι σε θέση να προβάλει, να στηρίξει και να εφαρμόσει κυβερνητική πρόταση-απάντηση στη μονοδιάστατη και επίμονη πολιτική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ παλιότερα και της κυβέρνησης των τριών σήμερα; Μένει να αποδειχθεί.
Από την άλλη πλευρά, διάφορα μικρά σχήματα πρωτοβουλίας, προερχόμενα κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και την ανανεωτική Αριστερά, προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα σχήμα που θα διαδεχθεί το ΠΑΣΟΚ (το οποίο είναι πλέον όχι αντιπαθές, αλλά απεχθές στο εκλογικό σώμα) κάτω από μια «ευρωπαϊκή σημαία», έτσι ώστε να διαφοροποιούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ (τον οποίο τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα θέλουν οπωσδήποτε να εντάξουν στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις) και να συγκροτούν ένα οριακά σοσιαλιστικό (περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό) σχήμα, που θα περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ηγετική του σύνθεση δεν θα θυμίζει και πολύ ΠΑΣΟΚ. Ένα από τα προβλήματα αυτού του εγχειρήματος είναι ότι πρωταγωνιστούν στελέχη που συνδέθηκαν με την αγριότερη νεοφιλελεύθερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ (πρωθυπουργία Σημίτη) αλλά και στενοί συνεργάτες του Γ. Α. Παπανδρέου, ασχέτως αν σήμερα προσπαθούν να καταγραφούν ως αποστασιοποιημένοι από τον αρχηγό τους.
Τα στελέχη αυτά, όταν μιλούν για Κεντροαριστερά, δεν γίνονται πιστευτά, μια και οι πολιτικές που εφάρμοσαν ήταν πολύ πιο κοντά στις απόψεις της κ. Μπακογιάννη, π.χ., και του κ. Μάνου, που είναι ακραιφνώς δεξιές/φιλελεύθερες. Επίσης η κυβερνητική τους θητεία συνδέθηκε με ανάλγητες και ευθέως αντιλαϊκές αποφάσεις. Για να ξεπεραστούν αυτά, πρέπει να περάσει πολύς χρόνος και συγχρόνως να υπάρξουν στο όποιο εγχείρημα νέα στελέχη που θα καλύψουν, θα βάλουν στο παρασκήνιο τους εκπροσώπους του σημιτισμού και των μνημονιακών επιλογών των κυβερνήσεων ΓΑΠ.
Όλο αυτό μοιάζει δυσκολότερο κι από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιο σημαντικό είναι ότι, όπως και το προηγούμενο εγχείρημα, πρέπει και αυτό να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί πριν από τις επόμενες εκλογές. Στο μεταξύ, η δήθεν ανακούφιση του λαού από τα 44 (;) δισ., τα νέα μνημονιακά μέτρα, ο φορολογικός Ηρώδης, οι συνεχείς περικοπές θα ερμηνεύονται από την κυβέρνηση και το σύστημα ως εκσυγχρονισμός, θρίαμβος παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ, σωτηρία της χώρας και άλλα γραφικά, που θα αποτελέσουν ενδεχομένως υλικό για νέο ηγετικό διαφημιστικό βιντεοκλίπ…