Να ενεργοποιηθούν επαρκείς αντιστάσεις έναντι καταρρεύσεων
Γιατί ούτε το πρώτο συμβαίνει ούτε και το δεύτερο αποτελεί σωστή ερμηνεία των γεγονότων. Τέτοιες ευχερολόγες απλουστεύσεις δεν βοηθούν. Και κυρίως δεν βοηθούν οι αφορισμοί, που εκκινούν συνήθως από δογματικές τοποθετήσεις, στα πλαίσια κομματικών παιγνίων ή παραταξιακών προσεγγίσεων.
Πρωταρχικά λοιπόν: Εάν η δόση δεν απεφασίζετο, αυτομάτως η χώρα θα είχε οδηγηθεί ευθέως (και ταχέως) σε μοιραία κατολίσθηση. Με την οριστική χρεοκοπία να επισημοποιείται και τα καταστροφικά της συνεπόμενα να επελαύνουν σε όλα τα επίπεδα. Είναι δε καλύτερα ούτε καν να σκεπτόμεθα τα τραγικά παράγωγα μιας τέτοιας απευκταίας εξελίξεως. Παρόλο που εάν τυχόν επήρχετο, θα έπρεπε να την είχαμε αναλόγως διαχειρισθεί με τον καλύτερο υπό τις περιστάσεις τρόπο.
Από την άλλη όμως: Πρώτο, να μη νομισθεί ότι ο κίνδυνος παρήλθε. Και δεύτερο, να συνειδητοποιηθεί ότι τα πράγματα ούτε ασφαλώς εύκολα θα είναι, ούτε και ανώδυνα. Οδυνηρότερη αντιθέτως θα είναι η καθημερινότητα των Ελλήνων. Και ιδιαίτερα εκείνων που συγκροτούν τη μεγάλη μάζα των μικρομεσαίων, είτε μισθοσυντήρητων πολιτών είτε και μικροεπιχειρηματιών. Έρχονται δηλαδή καταθλιπτικότερες μέρες, ως αποτέλεσμα της επιτεινόμενης υφέσεως και της αναπαραγόμενης ανεργίας. Η οποία θα οδηγήσει περισσότερους στην πτωχευτική κατιούσα. Και άλλους (τους «τυχερότερους») απλώς στα όρια της πενίας. Την οποία πολύ δύσκολα θʼ αποφύγουν οι πιο πολλοί.
Πέραν αυτών: Με μαθηματική βεβαιότητα, και πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι του νέου Μνημονίου, θα εμφανισθεί αφενός η αναγκαιότητα για νέα δόση! Κι επομένως (κι αναποδράστως) μια παρεπόμενη συμπληρωματική δέσμη μέτρων. Ακόμη πιο επώδυνων και κυρίως πιο αποσυνθετικών κοινωνικά. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά και οι θεσμικοί διαχειριστές της ζοφερής εθνικής παθογένειας και οι κοινωνικοί εταίροι. Μάρτυρες δραματικής ρήξεως του κοινωνικού ιστού. Και καταλυτικής αποσυναρτήσεως ως συνακόλουθης μετεξελίξεως της τραγωδίας. Εάν σημειώνονται αυτά, δεν είναι για να επιτείνουν την τραυματική κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Είναι για να διαβιβασθούν εκείνα τα σήματα κινδύνου που θα επενεργήσουν αναλόγως στην αντίληψη όλων, οδηγώντας σε ανάλογους προβληματισμούς ως προς το δέον γενέσθαι. Και το δέον γενέσθαι περνά από τη συνείδηση των εθνικών αντιστάσεων.
Πρωταρχικά της υπευθυνότητος που απαιτείται, προκειμένου νʼ αποσοβηθούν αποσυνθετικότερες τάσεις. Να προληφθούν καταρρεύσεις. Και να δρομολογηθούν αντιθέτως εκείνες οι δυναμικές, που θα οδηγήσουν αφενός σε κοινωνική ανάταξη και αφετέρου σε παλινορθώσεις, εκεί όπου απαιτούνται. Αργά μεν, αλλά σταθερά. Με όραμα και υπομονή. Φτάνει να μην επικυριαρχήσει ο πανικός και να μην επιτραπεί σε κοινωνικούς δολιοφθορείς να επενεργήσουν. Είτε μέσα από τη διαπλοκή και τον αδίστακτο μαυραγοριτισμό είτε μέσα από εκποιητικές πρακτικές για λογαριασμό ξένων (αρκούντως ευδιάκριτων) συμφερόντων, τα οποία συνωθούνται ως γύπες που έχουν μυριστεί πτώμα! Εν ολίγοις: Να δούμε, νʼ αξιολογήσουμε λογικά και νʼ αξιοποιήσουμε συνετά ό,τι προσφέρεται, προκειμένου να στηριχθούμε σʼ αυτήν την κρίσιμη συγκυρία για τον τόπο. Ταυτόχρονα να ενεργοποιήσουμε αντιστάσεις και να στοιχηθούμε συντεταγμένοι και με υπευθυνότητα απέναντι στην επέλαση των προβλημάτων και την ανάταξη των κακοδαιμονιών. Ο μόνος τρόπος. Για να μην επιτρέψουμε άναρχη φυγή και άτακτη υποχώρηση, της οποίας με μαθηματική βεβαιότητα τα παράγωγα θα είναι όχι απλώς πικρά. Θα είναι καταστροφικά και μάλιστα δυνάμει μη αναστρέψιμα. Αυτό ακριβώς είναι που δεν πρέπει να συμβεί. Γιατί θύματα του θα είμεθα τελικά όλοι. Γιʼ αυτό και η αποτροπή του αφορά όλους.