Η γερμανική ηθική
= Η μακροχρόνια βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους επʼ ουδενί λόγω δεν μπορεί να θεωρείται εξασφαλισμένη. Το 2020 ο λόγος ΔΧ/ΑΕΠ (124,0%) υπολογίζεται ότι θα είναι διπλάσιος από τον προβλεπόμενο από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (60,0%).
Η σημασία της βιωσιμότητας του ΔΧ έχει τεράστια σημασία κατά την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας όταν πρόκειται να αναχρηματοδοτήσει μόνη τις ανάγκες της οικονομίας της. Δηλαδή όταν θα προσφύγει στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Έχει μεγάλη σημασία επίσης για τη δημιουργία κλίματος «εμπιστοσύνης» σε όσους ξένους επιθυμούν να επενδύσουν μακροχρόνια στη χώρα. Υπάρχει ακόμη η «δραχμική αμφιβολία», παρότι προσπάθησε να την ξορκίσει ο υπουργός Οικονομικών, όσο η οικονομική πολιτική υποστήριξης του ευρώ συνεχίζει να λειτουργεί με τον συγκεκριμένο τρόπο, όσο οι Ευρωπαίοι δεν διακηρύττουν ότι οι χώρες που έχουν εισέλθει σε αυτό το έχουν κάνει με αμετάκλητο τρόπο και ότι θα ισχύει το ex pluribus unum.
= Με την απόφαση του Eurogroup (26.11.2012) η Ελλάδα θα λάβει 34,4 δισ. ευρώ ως πρώτη δόση τον Δεκέμβριο του 2012, αν δεν προκύψουν ανατροπές στον σχεδιασμό και ιδιαίτερα στην επαναγορά των ελληνικών ομολόγων, και 9,3 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του 2013.
Το σημαντικότατο αυτό ποσό θα χρηματοδοτήσει ανάγκες της ελληνικής οικονομίας: τα 23,8 δισ. θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 3,4 δισ. για αποπληρωμή μηνιαίων εντόκων που εκδόθηκαν για την εξόφληση του ομολόγου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ (14.12.2012), την αποπληρωμή ομολόγου ύψους 0,25 δισ. που δεν συμμετείχε στο PSI, τη χρηματοδότηση πρωτογενούς ελλείμματος 2012 (5,3 δισ.). Το εναπομείναν ποσό 1,9 δισ. για την πληρωμή υποχρεώσεων του κράτους προς τους ιδιώτες (στον προϋπολογισμό υπήρχε πρόβλεψη 3,5 δισ. ευρώ).
= Οι μειώσεις επιτοκίων στα διακρατικά δάνεια, οι χρονικές μετατοπίσεις των ωριμάνσεων των ομολόγων, η περίοδος χάριτος στην καταβολή τόκων, η επιστροφή των κερδών από την ΕΚΤ και τις υπόλοιπες εθνικές ΚΤ των χωρών υπολογίζεται ότι θα μειώσουν το ελληνικό χρέος κατά 10-12 δισ. ευρώ, ενώ η επαναγορά των ομολόγων το υπόλοιπο 28-31 δισ. ευρώ, αναλόγως της τιμής επαναγοράς. Το σχέδιο του υπουργού Οικονομικών για την επαναγορά δεν βρίσκεται υπό την αίρεση των αποφάσεων των ξένων τραπεζών και των επιθετικών hedge funds. Θα ήταν αφελές να δεχτούμε κάτι τέτοιο.
Ο υπολογισμός ότι πρέπει να αγοραστεί περίπου το μισό (31,1 δισ. ευρώ) από το συνολικό μέγεθος (62,2 δισ.) των ελληνικών ομολόγων που διακρατεί ο ιδιωτικός τομέας είναι ακριβώς το ύψος που διακρατούν οι ελληνικοί θεσμικοί και φυσικοί φορείς. Άρα υπάρχει βεβαιότητα για την επίτευξη του σχεδίου. Παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, το ελληνικό κράτος είναι πολύ ισχυρό για να επιβάλει τη βούλησή του και στις ελληνικές τράπεζες όταν χρειάζεται, όπως την έχει επιβάλει σε ολόκληρη την κοινωνία.
= Το γερμανικό σχέδιο, με βάση το οποίο έγινε η συμφωνία, συνάδει απολύτως με το βασικό σχέδιο της Μέρκελ ότι ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να συμμετάσχει απαραιτήτως και μάλιστα πρώτος στο κόστος της συντεταγμένης πτώχευσης, εντός του ευρώ, της Ελλάδος. Η χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση συντεταγμένης πτώχευσης θα πρέπει να καταβάλει το κόστος πληρώνοντας με όλους τους τρόπους (πληρωμή του ιδιωτικού τομέα με απομείωση των ομολόγων, μείωση αποδοχών των εργαζομένων, μείωση λειτουργικών δαπανών του Δημοσίου, πώληση της δημόσιας περιουσίας κ.λπ.).
Οι άλλοι εμπλεκόμενοι φορείς στη συνέχεια θα μπορούσαν να απολέσουν τα κέρδη τους από αυτήν τη διαδικασία και μετά, αν υπάρξει λόγος, θα μπορούσαν οι δανειστές να υποστούν πραγματικές ζημιές. Η απομείωση και η αποστράγγιση σε τέτοιο βαθμό των πόρων της ελληνικής οικονομίας, με το συγκεκριμένο σχέδιο, δημιουργεί, εκτός όλων των άλλων, τρομακτικά προβλήματα στις προϋποθέσεις οι οποίες στοιχειωδώς θα πρέπει να υπάρχουν προκειμένου η οικονομία να αναπαραχθεί.
= Για τους Γερμανούς αυτό λέγει η ηθική τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι ηθικά, είναι πρωτίστως πολιτικά. Η πολιτική όταν μερικευτεί, περιοριζόμενη σε ταύτιση με οποιασδήποτε ηθικότητα, γίνεται δόγμα, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και τελικά προκαλεί περισσότερες καταστροφές από αυτές που επιχειρεί να διορθώσει.