Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Γιώργου Ρωμαίου από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Προσδοκίες και πολιτικές ευθύνες»:
Καιρός να ενηλικιωθεί
«Η τρικομματική κυβέρνηση, παγιδευμένη στην εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, δεν μπορεί να παίξει έστω και έναν μικρό ρόλο για τη δημοκρατική διακυβέρνηση της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Προϋπόθεση όμως να αλλάξει ο κ. Τσίπρας “παρέες”, πορεία και τακτική. Η συμμετοχή του σε διαδηλώσεις περιθωριακών ομάδων της Αριστεράς υπονομεύει τη σοβαρότητά του και ακυρώνει την ισχυρή λαϊκή δύναμή του. Η ευρωπαϊκή κομματική “παρέα” του έχει μόνο 34 στις 754 έδρες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Καιρός για πολιτική ενηλικίωση…».
***
…τριών στελεχών της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, Hannes Swoboda, Ivailo Kalfin, Goran Farme, και του αντιπροέδρου της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης Γιώργου Σταυρακάκη, ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η σύγκρουση για τον προϋπολογισμό της ΕΕ»:
Οι φτωχοί θα πληγούν…
«Ο προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, όπου κάποιος πρέπει να χάσει για να κερδίσει κάποιος άλλος. Για παράδειγμα, ένα μεγάλο μέρος των κεφαλαίων που επενδύονται μέσω της πολιτικής συνοχής (ΕΣΠΑ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιστρέφει στους τομείς της μεταποίησης, των κατασκευών ή της παροχής συμβουλών στα πλουσιότερα κράτη-μέλη. Ως εκ τούτου, όλοι επωφελούνται από τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, εάν αυτός περικοπεί, τότε τα φτωχότερα κράτη-μέλη θα πληγούν περισσότερο».
***
…του Θέμου Αναστασιάδη από το άρθρο του «Τελευταίο τσα-τσα στην Ευρώπη», στο «Πρώτο Θέμα» του:
Ε, όχι και να δουλεύεις
για τον κάθε Γερμανό…
«Να βγουν και να πουν στον κόσμο ανοικτά ποιες είναι οι αληθινές προοπτικές. Αν με τις θυσίες και τα μέτρα επί μέτρων υπάρξει ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ζωή. ΟΚ, να υπομείνουμε όλοι λίγο ακόμη, βάσει νόμων μάλιστα που θα έχουμε ψηφίσει οι ίδιοι. Αν όχι, να κληθεί ο λαός να επιλέξει ευρώ και ξερό ψωμί μια ζωή ή καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, που έλεγαν κι οι παλιοί; Μιας ώρας, τρόπος του λέγειν, γιατί η Ελλάδα ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, κουφάλες ευρωθάφτες! Στο κάτω-κάτω συμφέρει πιο πολύ να πας μετανάστης από Αμερική μέχρι Αυστραλία και να βγάλεις αξιοπρεπή λεφτά, να στέλνεις και πίσω σε παιδιά και γιαγιά, παρά να φυτοζωείς εδώ για λίγα ευρώ, δουλεύοντας μάλιστα και για τον κάθε Γερμανό».
***
…του Νίκου Κωνσταντάρα από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Έχει ηγέτες η ελληνική κοινωνία;»:
Ορφάνια…
«Η Ελλάδα έχει πολλούς ηγέτες: στην πολιτική, στη θρησκεία, στα συνδικάτα, στη διανόηση. Αλλά πάσχει από έλλειψη ηγεσίας. Όχι μόνο επειδή κανένας από τους κατʼ όνομα ηγέτες δεν πείθει ότι είναι ικανός να διαχειριστεί τα σημερινά προβλήματα και να οδηγήσει τη χώρα προς το μέλλον, αλλά και γιατί η κοινωνία βρίσκεται μετέωρη, με την αίσθηση ότι η πορεία την οποία θεωρούσε δεδομένη διεκόπη. Η ορφάνια αυτή είναι και αιτία και προϊόν της κρίσης, και η κρίση θα διαιωνίζεται όσο δεν αναδεικνύονται νέοι ηγέτες.
Η έλλειψη ηγεσίας δεν φαίνεται μόνο από το πόσο καλά οι πολιτικοί μας “διαπραγματεύονται” με τους πιστωτές μας ή αν προωθούν τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται. Ό,τι και αν κάνουν, είναι προϊόντα ενός πολιτικού συστήματος το οποίο απέτυχε και ο κόσμος που τους ψηφίζει ελπίζει απλώς ότι η οικονομία και η κοινωνία θα αντέξουν έως την ώρα που θα έρθει, από κάπου, η λύση».
***
…του Αντώνη Βγόντζα από το άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα»:
Χρειαζόμαστε βιώσιμη χώρα
«Κανένα χρέος δεν είναι βιώσιμο αν η χώρα δεν είναι βιώσιμη. Η πολιτεία και η κοινωνία μας δεν αντέχουν τα θηριώδη ποσοστά ανεργίας, όπως αυτά μας ανακοινώνονται. Οι ταλαντούχοι νεολαίοι μας, που αναθρέψαμε, εκπαιδεύσαμε και καταστήσαμε ικανούς για τη συμμετοχή τους στην πραγματική παραγωγική διαδικασία, φεύγουν από την Ελλάδα. Και το πιο οδυνηρό; Καταφεύγουν σε άλλες χώρες με ριζωμένη την πικρία τους για μια χώρα που τους εγκατέλειψε.
Βιώσιμη χώρα σημαίνει βιώσιμοι και αυτάρκεις θεσμοί. Βιώσιμη χώρα προϋποθέτει πολίτες που εμπιστεύονται τη γνησιότητα του αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος. Και πιστεύουν σε αυτό. Η βιώσιμη χώρα έχει την ανάγκη μιας ελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας που δεν ʽʽβιάζεταιʼʼ από τις πολιτικές και τεχνοκρατικές αποφάσεις. Πρέπει να το ομολογήσουμε. Και τα τρία Μνημόνια, ανεξάρτητα από την επιτακτικότητα της σύνταξης και έγκρισής τους, στέλνουν την κοινωνία επί των ποταμών των Βαβυλώνος της εξαθλίωσης».