Γροθιά στο στομάχι η ομιλία της Ρομά Σαμπιχά Σουλεϊμάν
Παλεύει εδώ και χρόνια για ένα καλύτερο αύριο για την ίδια, την οικογένειά της και τους συμπολίτες της που έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στο Δροσερό εδώ και εκατό χρόνια, διεκδικώντας τα αυτονόητα: το δικαίωμα στη μόρφωση όχι μόνο για τα 1.200 παιδιά, αλλά και για τους υπόλοιπους κατοίκους του οικισμού, που σύμφωνα με μελέτη του 2007 είναι 100% αναλφάβητοι. Μαζί με άλλες γυναίκες του Δροσερού έχουν ιδρύσει από το 2006 τον σύλλογο «Ελπίδα», που σε συνεργασία με την Πολιτεία και με εθελοντές παρέχει όχι μόνο ενισχυτική διδασκαλία για τα παιδιά του, αλλά και μαθήματα ελληνικών και επαγγελματικής κατάρτισης για ενηλίκους, και ιδιαίτερα για γυναίκες.
Σε όλη την Ελλάδα ο πληθυσμός των ελλήνων Ρομά έρχεται αντιμέτωπος με σημαντικά προβλήματα, που περιορίζουν καταλυτικά τη δυνατότητά τους να αποκτήσουν έστω και στοιχειώδη εκπαίδευση. Στο Δροσερό και στην υπόλοιπη Θράκη οι μουσουλμάνοι Ρομά έχουν ακόμη ένα εμπόδιο να υπερπηδήσουν: Η μόνη πραγματική εκπαίδευση που τους παρέχεται είναι στα τουρκικά, μια ξένη γλώσσα για τους ίδιους. Το αποτέλεσμα είναι, μη μαθαίνοντας ποτέ τους ελληνικά, να παραμένουν στην ουσία αναλφάβητοι και να απειλείται η ταυτότητά τους με δεδομένη την προσπάθεια τουρκοποίησης του συνόλου της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης.
Το 5ο Συνέδριο του ΟΗΕ για τις μειονότητες (διοργανώθηκε στη Γενεύη στις 27 και 28 Νοεμβρίου) ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για τους τουρκοπράκτορες της Θράκης να προωθήσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν «οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης». Τα σχέδιά τους όμως χάλασε η φωνή της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που μίλησε για τις μειονότητες και είπε με γενναιότητα μια αλήθεια, που όμως έχει δύο αποδέκτες: τους τουρκόφρονες και την ελληνική Πολιτεία. Ξεκινώντας την ομιλία της ζήτησε συγγνώμη που δεν μπορεί να μιλήσει απευθείας στις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο Συνέδριο –«αλλά δεν τις έμαθα ποτέ»…– και αναφέρθηκε στη μητρική της γλώσσα αλλά και στην «τρίτη» που υποχρεώθηκε, όπως είπε, να μάθει –την ελληνική τη θεωρεί αυτονόητη–, την τουρκική.
Είπε η Σαμπιχά:
«Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομάνι, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Παρά ταύτα, επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης, υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια τρίτη γλώσσα, τα τουρκικά. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός της μειονότητας.
Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλουν, εκτός από τη γλώσσα τους, και την ταυτότητά τους. Ξοδεύουν πολλά λεφτά για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως, ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία, όχι τζαμιά, που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά.
Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν “τουρκικά”.
Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία, για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι.
Πριν από μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία, όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία. Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους όπου ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα, που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους.
Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος. Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνονται σεβαστά η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε, αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας.
Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά.
Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μια άλλη.
Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας».