Το ειδικό δικαστήριο…

Ξεσηκώθηκαν από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να τον κατακεραυνώσουν γι’ αυτά που είπε. Κι ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, στη δευτερολογία του -που στην ουσία ήταν απολογία- ισχυρίσθηκε, με δραματικούς τόνους, ότι «αυτοί που μας απειλούν με ειδικά δικαστήρια, λιντσαρίσματα και δολοφονίες, θέλουν να επαναφέρουν τον εθνικό διχασμό…». Ένας νεοδημοκράτης βουλευτής μάλιστα, ως ερμηνευτής αρχαίας τραγωδίας, κραύγασε: «Το αίμα φέρνει αίμα…». Κι όμως, ο κ. Παναγούλης είπε μια σωστή κουβέντα, που είχε βάρος. Μόνο που αυτό το βάρος δεν μπόρεσε να το σηκώσει ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του! Διότι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ αποστασιοποιήθηκε, ο δε κ. Παναγούλης αναδιπλώθηκε! Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ θορυβήθηκαν και αντέδρασαν σπασμωδικά, διότι θέλουν να περάσουν την αντίληψη ότι μπορούν κάποιοι να προκαλούν εθνικές συμφορές στον τόπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν, εφόσον έβλαψαν την Ελλάδα! Οι ένοχοι πρέπει να παραμένουν αλώβητοι, διότι διαφορετικά θα προκληθεί… εθνικός διχασμός. Πρωτότυπη και πολύ… βολική αντίληψη! Κατ’ αρχήν, κανείς δεν μίλησε για λιντσαρίσματα και δολοφονίες. Άλλο «λιντσάρισμα» και άλλο αποδοκιμασία. Την τελευταία δεν θα την αποφύγουν οι μνημονιακοί και το ξέρουν. Γι’ αυτό και δεν τολμούν οι υπουργοί και οι βουλευτές τους να πλησιάσουν τους ψηφοφόρους τους. Τρέμουν να εμφανισθούν σε γειτονιές και συνοικίες. Και ο διχασμός υφίσταται ήδη, τον προκάλεσε η συγκυβέρνηση, η οποία θα υποστεί και τις συνέπειες. Εδώ δεν πρόκειται για οποιαδήποτε περίπτωση. Πρόκειται για εθνική τραγωδία και δεν είναι δυνατόν οι ένοχοι να παραμένουν εσαεί ατιμώρητοι. Η συγκυβέρνηση, με έξωθεν εντολή, επέβαλε μέτρα αντισυνταγματικά, καταρρακώσεως της ελληνικής κοινωνίας και εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας. Και ο τρόπος που τα επέβαλε, κατά διαταγή των γερμανών κατακτητών, είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά. Μέσα σ’ ένα άρθρο εψήφισε ένα ογκωδέστατο νομοσχέδιο της ντροπής, το οποίο κανείς βουλευτής δεν το διάβασε και το οποίο περιέχει κρυφά μέτρα, για τα οποία δεν τόλμησαν να πουν λέξη.

Την ανάλυση όλου αυτού του αισχρού νομοσχεδίου και την αντισυνταγματικότητά του μπορούν να αναλύσουν διαπρεπείς νομικοί, καθηγητές κ.λπ., όπως ο κ. Γ. Κασιμάτης και άλλοι. Το γεγονός είναι ότι ο κ. Σαμαράς δεν έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση για να εφαρμόσει τέτοια μέτρα. Τα «δεκανίκια» του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ δεν του δίνουν το δικαίωμα. Και εξαπάτησε τον λαό, άλλα υποσχόμενος προεκλογικά και άλλα πράττων μετεκλογικά. Ο Δημοσθένης κατηγορούσε τον αντίπαλό του Αισχίνη ως «προδότη», «ξενόδουλο», «εξωνημένο» και «εξαπατώντα την πολιτείαν», επειδή «άλλα έλεγε και άλλα επίστευε»… Οι οικοδόμοι της συνταγματικής εκτροπής και της εξαθλιώσεως του λαού βαυκαλίζονται ότι ο χρόνος θα «μαράνει» τις μνήμες από τις αθλιότητες που διέπραξαν. Πλανώνται! Η λαϊκή Νέμεσις κάποτε θα ξεσπάσει. Η σημερινή περίπτωση είναι ανάλογη με εκείνην της Μικρασιατικής Καταστροφής. Τότε χάσαμε ένα μέγιστο τμήμα του Ελληνισμού. Τώρα, χάνει ολόκληρη η Ελλάδα. Οι «έξι» που οδηγήθηκαν στο Γουδί δεν ήσαν προδότες. Διέπραξαν, βεβαίως, ολέθρια στρατιωτικά λάθη και ενεπλάκησαν χωρίς να το θέλουν στις δολοπλοκίες των «συμμάχων». Αλλά ούτε επεδίωξαν ούτε ενσυνειδήτως σκέφθηκαν ποτέ να βλάψουν την Ελλάδα. Ο Παν. Κανελλόπουλος διετύπωσε την πιο σωστή τοποθέτηση: «Και ο Βενιζέλος και ο Γούναρης ήσαν πατριώτες. Αλλά ο πρώτος στάθηκε τυχερός, ενώ ο δεύτερος άτυχος». Σήμερα όμως οι μνημονιακοί ενσυνειδήτως έβλαψαν την Ελλάδα κι ας ισχυρίζονται το αντίθετο. Το είπαμε πολλές φορές: Έχουμε Γʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιότυπο, επικίνδυνο και βιώνουμε νέα κατοχή. Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση. Υφίσταται μόνον μια γερμανική Ευρώπη, το Δ’ Ράιχ. Και η κατοχική συγκυβέρνηση εφαρμόζει τον «πετενισμό». Να της υπενθυμίσουμε ότι ο Πετέν πέθανε υπέργηρος και καταφρονεμένος στις φυλακές, ενώ ο πρωθυπουργός Πέτρος Λαβάλ εξετελέσθη στις 15 Οκτωβρίου του 1945. Ο Γ. Τσολάκογλου πέθανε στη φυλακή από ανίατη ασθένεια. Ο Κων. Λογοθετόπουλος το 1944 ακολούθησε τους κατακτητές στη Γερμανία. Κατεδικάσθη ερήμην τον Μάιο του 1945 από ειδικό δικαστήριο και οι εν Γερμανία αρχές τον έστειλαν στην Αθήνα. Φυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1946 και στις 5 Ιανουαρίου του 1951 του εχαρίσθη το υπόλοιπον της ποινής του. Κι ο Ιω. Ράλλης, ενώ βρισκόταν στις φυλακές, προσεβλήθη από την επάρατον νόσον. Η τότε κυβέρνησις επέτρεψε τη μεταφορά στην οικία του, όπου πέρασε τις τελευταίες μέρες του.

Ο Αντώνης Σαμαράς θυμίζει τον… Τσάμπερλεν! Ο Τσόρτσιλ έγραφε στ’ απομνημονεύματά του: «Ο κ. Τσάμπερλεν επίστευε βαθιά ότι είχε ειδική και προσωπική αποστολή να έλθει σε φιλική συνεννόηση με τους δικτάτορες της Γερμανίας και της Ιταλίας και επίστευε ότι ήταν ικανός να επιτύχει τη συνεννόηση αυτή…». Κι ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι μπορεί να συνεννοηθεί και να διαπραγματευτεί με τους σημερινούς δικτάτορες της Γερμανίας. Κι ανεμίζει το χαρτί με την υπόσχεση της δόσης, όπως ο άγγλος πρωθυπουργός την απατηλή «εγγύηση ειρήνης» του Μονάχου. Η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι άλλοι της συμμορίας των τραπεζιτών εξευτέλισαν τη συγκυβέρνηση. Μόλις είδαν ότι ψηφίστηκαν τα μέτρα, εδήλωσαν ότι δεν έχουν ακόμα αποφασίσει εάν θα πάρουμε τη δόση, ότι τα μέτρα δεν τελειώνουν εδώ κι ότι σε περίπτωση… «αστοχίας» των μέτρων θα μας βάζουν ποινές! Αλλά, κι αν ακόμα μας έδιναν τη δόση, πάλι αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Διότι όσο βρισκόμαστε μέσα στο γκέτο της Ευρωζώνης, οι Έλληνες θα εξαθλιώνονται συνεχώς και περισσότερο. Λύση είναι μόνον η «αποευρωποίηση», έξοδος από την Ευρωζώνη, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και ο προσανατολισμός σε νέες συμμαχίες, εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Και, βεβαίως, πρώτη κίνηση πρέπει να είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η κατάργηση σε ένα και μόνο άρθρο όλων των Μνημονίων. Δεν είναι δυνατόν η τραγική συγκυβέρνηση και ο άνθρωπος των τραπεζιτών, ο κομπογιαννίτης της οικονομίας Στουρνάρας, να συνεχίζουν να καταδυναστεύουν αυτόν τον μαρτυρικό λαό και να τον κοροϊδεύουν με… «προοπτικές ανάπτυξης», που θα έλθουν με τη δόση. Τι ανάπτυξη να γίνει μέσα σ’ ένα… νεκροταφείο; Διότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι οι νεκροθάφτες των Ελλήνων. Γι’ αυτό οι νεκροθάφτες οδύρονται για τον «φόβο διχασμού», τον οποίον αυτοί δημιούργησαν.

Θεωρούν «διχασμό» το ενδεχόμενο να καθίσουν στο σκαμνί. Αλλ’ αυτό δεν είναι διχασμός. Είναι απαίτησις της Ιστορίας. Μέσα σ’ όλα τα άλλα, η συγκυβέρνηση, ανταποκρινομένη στις διαταγές της «τρόικας» για την εκπαραθύρωση δημοσίων υπαλλήλων, είπε ότι θα διορισθεί «ακέραιος κριτής»(!) ο οποίος θα αποφασίζει για την «απόδοση» των υπαλλήλων! Δι’ αυτού του τρόπου θα απομακρύνουν τους αντιμνημονιακούς, τους συνδικαλιζόμενους που ενοχλούν την κυβέρνηση και αντιδρούν στα μέτρα. Ουσιαστικά, επανέρχονται οι φάκελοι «φρονημάτων» με άλλον τρόπο. Μας γυρίζουν στο 1946, που η τότε κυβέρνηση έλεγε ότι θα γίνει εκκαθάρισις των υπαλλήλων για να αποκτήσουν ομοιομορφία στα φρονήματα! Κι ο τότε υπουργός Καλαντζάκος είχε δηλώσει ότι η εκκαθάριση ήταν απαραίτητη, «διότι εις πολλάς υπηρεσίας υπάρχουν υπάλληλοι οι οποίοι αντιδρούν κατά του έργου της κυβερνήσεως»! Έτσι και τώρα, όσοι δεν συμφωνούν με τη διακυβέρνηση της «τρόικας» θα εκκαθαριστούν, επειδή η «απόδοσίς» των θα είναι χαμηλή! Ποιος καλλιεργεί λοιπόν τον εθνικό διχασμό; Οι γερμανοί κατακτητές μας είπαν ότι θα υπάρχουν και «μηχανισμοί ελέγχων» που θα διαφεντεύουν την οικονομία, δηλαδή τη διακυβέρνηση της χώρας. Οι λαοί του Νότου εξεγείρονται. Δεν θέλουν τέτοια Ευρώπη της Γερμανίας. Είναι τυχαίο, άραγε, ποιες κυβερνήσεις υπάρχουν σ’ αυτές τις χώρες, που έρχονται σε απευθείας σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα; Τα Μνημόνια της προδοσίας και της εξαθλιώσεως δεν είναι δυνατόν να διαρκέσουν. Αυτά τα μέτρα φέρνουν αιματηρό εμφύλιο, με υπαιτιότητα της συγκυβέρνησης. Θα ανατραπούν και θα καταργηθούν μ’ οποιονδήποτε τρόπο. Χρόνια τώρα, ο ελληνικός λαός παρακολουθεί τη διαφθορά και τον εξευτελισμό της πολιτικής ζωής και των κυβερνητών του. Μια πολιτική ζωή κονιορτοποιημένη και μνημονιακοί πολιτικοί, εραστές της ανεξέλεγκτης δύναμης της Γερμανίας. Η κατοχική συγκυβέρνηση των τριών ενόχων της εξαθλιώσεως του λαού πρέπει να φύγει. Ο αγώνας για τον σκοπό αυτό θα είναι ανένδοτος. Στη γερμανική κηδεμονία οφείλουμε να αντισταθούμε σαν υπερήφανοι πολίτες. Η Νέμεσις δεν θα αργήσει. Σ’ αυτές τις τραγικές ώρες, συνεχώς έρχονται στον νου μου δύο ιστορικές μορφές: Ο Νικόλαος Πλαστήρας και ο Στυλιανός Γονατάς του 1922…