Tο μνημονιακό μέτωπο αποκτά ιδεολογία

Είναι σαφές ότι διαμορφώνεται ένα ξεκάθαρο μνημονιακό μέτωπο, που έχοντας μαζί του το σύστημα και αυτό που αποκαλούμε καθεστώς μπορεί να σταθεί καλύτερα ή με προνομιακούς όρους απέναντι στους «αντιμνημονιακούς» στο παιχνίδι της εξουσίας. Σε αυτό το μέτωπο, που είναι προφανές ότι στηρίζεται με φανατισμό από το σύστημα και τους «μιντιακούς» εκπροσώπους του, μετέχουν στελέχη και προσωπικότητες όλων των αστικών κομμάτων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχηματίζουν το συστημικό γίγνεσθαι. Παρακολουθώντας ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, πρωινές και βραδινές, αλλά και ενδιάμεσες, όταν τα κανάλια εκτιμούν (ακολουθώντας τον δρόμο της ΝΕΤ, που είναι πρωτοπόρος σε αυτό το σημείο) ότι «υπάρχει θέμα μείζονος σημασίας, άρα αλλάζουμε το πρόγραμμα και πάμε σε πρόγραμμα έκτακτης ροής με αναλύσεις και συνεντεύξεις για την κρίση και τον χειρισμό της», διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει μεγάλη προσφορά στελεχών της πολιτικής και δημόσιας ζωής να μετάσχουν σε ένα υπό διαμόρφωση εκσυγχρονιστικό μνημονιακό μέτωπο. Επίσης, αν δεν υπάρχει κανένα θέμα μείζονος σημασίας, δεν πειράζει,το δημιουργούμε και διαμορφώνουμε το πρόγραμμα (και το κλίμα στον κόσμο) ανάλογα. Τον τελευταίο καιρό, με πρωταγωνίστρια την «Καθημερινή» και την ηγετική ομάδα του ΣΚΑΪ (κυρίως του ραδιοφωνικού), στο μέτωπο αυτό προσδίδονται και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έτσι ώστε να μην καταγράφεται μόνο ως απάντηση αντίδρασης φιλελεύθερων εργοδοτικών και φιλογερμανικών κύκλων προς τους αντιμνημονιακούς, αλλά ως συγκροτημένη κίνηση με ιδέες, πρόγραμμα και στόχους. Άλλωστε, μόνο έτσι μια τέτοια κίνησηθα μπορούσε να αποκτήσει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, ώστε να σταθεί ισότιμα απέναντι στους άλλους.

Σε έναν βαθμό έχει υποχωρήσει η επιχειρηματολογία του «αν δεν πάμε με τα Μνημόνια, η χώρα θα καταρρεύσει και θα γυρίσουμε στα κάρα και στα μουλάρια» και έχει αντικατασταθεί από άλλη, περί σύγχρονης Ελλάδας, εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, ελάφρυνσης της δημόσιας διοίκησης (με μερικές χιλιάδες απολύσεις), έτσι ώστε να γίνει πιο αποτελεσματική κ.λπ. Κατά πάσα πιθανότητα, εκτιμήθηκε από τους ηγέτες των μνημονιακών ως υπερβολικά επιθετική-τρομοκρατική η σπέκουλα περί ευρώ με κάθε θυσία, καταστροφικής δραχμής, μουλαριών, ελλείψεων στα σιτηρά, τα φάρμακα και τη βενζίνη, άρα και ως ατελέσφορη. Περνάμε σε άλλη φάση, ήπιου εκφοβισμού, ήπιων εκβιασμών – ίσως επειδή η εποχή προσδιορίζεται από πρακτικές που φέρνουν γρήγορα μεγάλες μειώσεις στα εισοδήματα, έκτακτες φορολογίες, υπερβολικές τιμές στα καύσιμα. Όλα αυτά σε μεγαλύτερη έκταση απ’ ό,τι συνέβαινε έως τον προηγούμενο μήνα. Και επειδή μπαίνει χειμώνας και οι συνέπειες θα είναι αμεσότερα και με σκληρότερο τρόπο αντιληπτές, υποχωρεί η τρομοκρατολογία και τη θέση της παίρνει (προσωρινά ή όσο χρειαστεί) η επιχείρηση πειθούς του λαού μέσω παραδειγμάτων και διαλόγου. Στην προσπάθεια αυτή κεντρικό ρόλο θα διαδραματίσει (ήδη το κάνει) η κυβερνητική Αριστερά, μια και είναι η πιο καθαρή (αναφορικά με τον βαθμό ενοχής της για τη σημερινή κατάσταση) από τα τρία κυβερνητικά κόμματα και ο λόγος της μπορεί να πιάσει περισσότερο τόπο από τον λόγο του κατεστραμμένου ΠΑΣΟΚ και της απογοητευτικής Νέας Δημοκρατίας. Πιθανώς ο ρόλος αυτός θα αποβεί προβληματικός για τη Δημοκρατική Αριστερά, αλλά προς το παρόν αυτή η τάση έχει επικρατήσει και οι αριστερές εκδοχές/φωνές της έχουν πάει στην άκρη. Διακρίνονται φυσικά (ακόμα) ορισμένες φωνές εσωτερικής και δημόσιας διαμαρτυρίας, όπως του υπουργού Δικαιοσύνης Αντ. Ρουπακιώτη, που είναι επιλογή της ΔΗΜΑΡ, αλλά περισσότερο μοιάζει να λειτουργεί ως άλλοθι, του τύπου «εμείς στη ΔΗΜΑΡ φωνάζουμε και αντιστεκόμαστε στην “τρόικα” και τον Στουρνάρα», παρά ως πραγματική στάση που παραπέμπει στο «ως εδώ». Έτσι κι αλλιώς, μπαίνουμε σε μια άλλη φάση (ακόμα και λόγω εποχής), όπου οι όροι συνύπαρξης των μνημονιακών ίσως αλλάξουν και θα διαμορφωθούν ανάλογα με το πώς εξελίσσεται η μακρά και κατάπτυστη εξάρτηση από το χρέος, τους δανειστές αλλά και από τη στάση του κόσμου.