Οι σκουριές του ΣΥΡΙΖΑ για τον χρυσό στη Χαλκιδική
Αντιγράφω από δελτία Τύπου των ημερών: «Σοβαρά επεισόδια ξέσπασαν στις Σκουριές Χαλκιδικής, όταν συγκρούστηκαν οι δύο πλευρές, αντιδρώντες και υποστηρικτές, στην εξόρυξη χρυσού στα εκεί μεταλλεία» Τη μάχη ακολούθησε οργίλη ερώτηση στη Βουλή από 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπου, εκτός από τις κλασικές καταγγελίες για σκάνδαλο εκμετάλλευσης από καρχαριοειδείς μεγαλοεταιρείες, γίνεται η επίσης κλασική αναφορά σε περιβαλλοντικές καταστροφές. Οι οποίες, σύμφωνα με τη δεδομένη ορολογία copy paste, αναφέρονται μεταξύ άλλων σε «αποστράγγιση των ορεινών όγκων, πτώση και υφαλμύρωση του υπόγειου υδροφορέα, ρύπανση επιφανειακών και υπογείων νερών με θειικό οξύ και βαρέα μέταλλα, ρύπανση της ατμόσφαιρας με αιωρούμενα σωματίδια και βαρέα μέταλλα (κυρίως αρσενικό), μη αναστρέψιμες ζημιές στα αρχέγονα δάση, το τοπίο και τη βιοποικιλότητα, επιδράσεις στο νευρικό σύστημα των παιδιών, αναιμίες, νεφρικές βλάβες, γαστρεντερίτιδα, νεφρίτιδα, ηπατικές βλάβες, ηπατίτιδα, ηπατική κίρρωση, ίκτερο και καρκίνο…».
Και ότι «οι θέσεις εργασίας που θα εκλείψουν θα είναι πολλαπλάσιες από αυτές που θα δημιουργηθούν, καθώς θα πληγούν ευθέως τουρισμός, γεωργία, κτηνοτροφία, δασοπονία, μελισσοκομία, αλιεία κ.λπ.». Και ότι η εξόρυξη και επεξεργασία χρυσού που διενεργείται επίσης στο Πέραμα Έβρου και στο Κιλκίς «ισοδυναμεί με περιβαλλοντική βόμβα». Τέλος, ρωτούν τον υπουργό «αν θα δώσει εντολή για διακοπή του έργου».
Αν όλα αυτά τα διάβαζε ένας μέσος πολίτης μιας κανονικής άλλης χώρας, θα έκανε τον σταυρό του. Θα δυσκολευόταν να καταλάβει πώς γίνεται να υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που διαθέτει χρυσό στο υπέδαφός της και να μη σπεύδει να τον εξορύξει. Και θα πάθαινε εγκεφαλικό αν μάθαινε ότι η χώρα αυτή βρίσκεται στην εσχατιά της φτώχειας, ότι καθημερινά χίλιοι άνθρωποί της μένουν άνεργοι, εκατοντάδες επιχειρήσεις κλείνουν, άτομα αυτοκτονούν και πολλοί λιμοκτονούν.
«Πεινάμε, θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία», φωνάζουν δικαίως εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες. Την ίδια ώρα κάποιοι, που μάλλον δεν πεινάνε, αρνούνται τις δουλειές, την πολλαπλασιαστική εκμετάλλευση του πλέον καθαρού και προσοδοφόρου κοιτάσματος που υπάρχει στο υπέδαφός της, του χρυσού. Και το χειρότερο. Συνεπικουρούνται από ένα μεγάλο κόμμα που βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας υποστηρίζοντας την αυτοδύναμη ανάπτυξη. Στο οποίο επενδύουμε πολλοί ύστερα και από τη μνημονοποίηση και συστημοποίηση του ΠΑΣΟΚ.
Αν υποθέσουμε ότι κάποιοι τοπικοί παράγοντες εναντιώνονται στην εξόρυξη χρυσού, γιατί θεωρούν ότι τα οικόπεδά τους έχουν μεγαλύτερη ανταλλαγματική αξία ως τουριστικό προϊόν –πράγμα πολύ αμφίβολο–, αναρωτιέται κανείς αν είναι λογικό να θεωρείται επιτυχέστερη και καθαρότερη αναπτυξιακή δραστηριότητα ο τουρισμός από την εκμετάλλευση του χρυσού. Ενός μεταλλεύματος που είναι το τελευταίο που μπορεί να κατηγορηθεί για περιβαλλοντική επικινδυνότητα. Και ότι ο τουρισμός, δηλαδή η μετατροπή των γηγενών σε γκαρσόνια της Ευρώπης (όπως υποστήριζε η Αριστερά παλαιότερα), πρέπει να είναι ο μοναδικός αναπτυξιακός στόχος της χώρας. Αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να συνάδει με προοδευτικές αντιλήψεις η άποψη ότι το τοπικό συμφέρον μικρών ομάδων, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι εκφράζει μια ισχυρή πλειονότητα σε μια περιοχή, κάτι που μάλλον δεν ισχύει, βρίσκεται υπεράνω του συμφέροντος ολόκληρης της χώρας. Εκτός και αν τελικά «λεφτά υπάρχουν» και δεν το γνωρίζουμε. Γι’ αυτό και ο χρυσός που βρίσκεται στο χωράφι μας είναι περιττός.