Το ΠΑΣΟΚ, η διάλυση και ο ΓΑΠ
Όλο αυτό που συμβαίνει με και στο ΠΑΣΟΚ είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής που άσκησε ο Γ. Α. Παπανδρέου. Ο οποίος εξελέγη ως πρόεδρος πανηγυρικά με ανοιχτή διαδικασία -ψήφιζαν από τον πιο φανατικό ΠΑΣΟΚο μέχρι τον περαστικό από τις πλατείες όπου γινόταν η ψηφοφορία- και νόμισε ότι του δώρισαν ένα από τα τεχνολογικά γκάτζετ που του αρέσουν. Ένα ζωντανό παιχνίδι.
Παρέλαβε ένα κόμμα αποδυναμωμένο μεν από τις νεοφιλελεύθερες αθλιότητες του καθεστώτος Σημίτη, ισχυρό δε, μια και διατηρούσε αλώβητη και «μπετόν» μια βάση της τάξης του 38-40%. Έχασε ήσυχα και εύλογα τις εκλογές του 2004 (κανείς δεν του το χρέωσε, μια και όλοι ήξεραν ότι ήταν αρχηγός του κόμματος λίγους μόλις μήνες), με τον κόσμο να εκδικείται τη λιτότητα και τον συντηρητισμό του υπό μετάλλαξη σημιτικού μορφώματος που εξακολουθούσε να λέγεται ΠΑΣΟΚ. Έχασε ξανά το 2007 από τον «τουρίστα» Κ. Καραμανλή, αλλά το 2009, που ο πρωθυπουργός του Βατοπεδίου και των «κουμπάρων» είχε ήδη εκτεθεί ως ανεπαρκής και αδιάφορος, κέρδισε με άνεση: 10,5 ποσοστιαίες μονάδες, μια διαφορά που του επέτρεπε να προχωρήσει σε δομικές κινήσεις και αλλαγές στο κράτος και την κοινωνία.
Αντί αυτού, ο ΓΑΠ αποφάσισε να αναδείξει τις εμμονές του στην πολιτική και να βάλει τους φίλους του στην κυβέρνηση. Λίγο μετά έσκασε η μεγάλη οικονομική κρίση και αμέσως δέθηκε στο άρμα του ΔΝΤ και των δανειστών, χωρίς αναβολή. Πλήρως ανεπαρκής να αντιληφθεί, να διαπραγματευτεί, να κάνει πολιτική, έπεσε στην αγκαλιά των διεθνών τοκογλύφων. Το πρόβλημα είναι ότι μαζί του έπεσε και η χώρα. Χωρίς να ερευνήσει ως ηγέτης (κάτι που δυστυχώς δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε) άλλες λύσεις, που δεν θα έθεταν τη χώρα σε καθεστώς βαθιάς, μακράς και εξευτελιστικής εξάρτησης. Τα Μνημόνια που δέχτηκαν οι κυβερνήσεις ΓΑΠ και Παπαδήμου και ψήφισε η πλειοψηφία της Βουλής θέτουν τη χώρα σε κατάσταση αποικίας ελεγχόμενης από τους δανειστές. Εκχώρησαν με την ψήφο τους εθνική κυριαρχία, κι αυτό διορθώνεται μόνο με την πτώση κάθε κυβερνητικής συμμαχίας στην οποία μετέχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι δύο δηλαδή κυρίως υπεύθυνοι για το χάλι στο οποίο φτάσαμε.
Τα νέα μέτρα, τα προαπαιτούμενα, το μεσοπρόθεσμο και ό,τι άλλο περιλαμβάνεται στο αποικιοκρατικό νομοσχέδιο που θα φέρει η κυβέρνηση δεν είναι παρά ένα ακόμα βήμα στο τέλμα της εξάρτησης. Την ίδια ώρα, όπως κάποια στιγμή θα συνέβαινε, το ΠΑΣΟΚ διαλύεται. Βουλευτές φεύγουν, άλλοι ψηφίζουν ό,τι θέλουν, στελέχη που το έχτισαν αποχωρούν. Στην πραγματικότητα, το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε όταν από 40% που έπαιρνε κατά μέσο όρο έπεσε στο 13% τον Μάιο του 2012 κι από εκεί στο 12% στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Η απομάκρυνση Παπανδρέου από την ηγεσία και η έλευση Βενιζέλου δεν άλλαξαν τίποτα, παρά μόνο ότι το ΠΑΣΟΚ από ηγεμονική δύναμη μεταβλήθηκε -χωρίς σε αυτό να φταίει ο Βενιζέλος- σε συμπληρωματική δύναμη κυβερνητικής ή άλλης συνεργασίας.
Στην πολιτική γραμμή δεν άλλαξε τίποτα, ο Βενιζέλος εξακολούθησε (είτε γιατί το πιστεύει είτε γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) τον δρόμο στήριξης των Μνημονίων και της εξάρτησης, με αποτέλεσμα πολλά στελέχη να φεύγουν. Άλλα επειδή δεν μπορούν να συνεχίσουν τη στήριξη στην πολιτική της εξάρτησης, άλλα επειδή δεν βλέπουν πολιτικό μέλλον υπό τις σημερινές συνθήκες. Σημασία έχει ότι τα εκρηκτικά στα θεμέλια του πολιτικού οικοδομήματος που έφτιαξε ο Ανδρέας Παπανδρέου τα έβαλε συνειδητά, όπως φαίνεται, ο γιος του, που έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μόνο και μόνο επειδή ήταν «ο γιος του προέδρου, ο γιος του Ανδρέα». Η πολιτική του ανεπάρκεια δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες που έχει απέναντι στον τόπο, την ιστορία και το κόμμα που παρέλαβε και ανέτως διέλυσε σε χρόνο ρεκόρ. Η νέα εποχή που έρχεται, η εποχή που έχει ήδη ξεκινήσει, βρίσκει τη χώρα χωρίς κεντρώο, προοδευτικό κόμμα.
Και το γεγονός αυτό αφαιρεί αυτομάτως από το πολιτικό γίγνεσθαι έναν ισχυρό εταίρο, έναν από τους πυλώνες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μέχρι να ξαναδημιουργηθεί (όπως και όποτε αυτό συμβεί…), ο κόσμος που το επέλεγε θα πλέει δεξιά-αριστερά και το σύστημα θα ψάχνει τρόπους κάλυψης της σύγχρονης πολιτικής του αναπηρίας.
Μήπως όλο αυτό είναι κάπως πιο σοβαρό από το κακό που φαίνεται σε πρώτο επίπεδο να προξένησε στον τόπο το σύστημα ΓΑΠ;