Οι «γυφτοχαράτζηδες»…

Θεατρική κωμωδία οι «διαφωνίες» μεταξύ αρχηγών. Δίνουν τα πάντα στους γερμανούς κατακτητές που μας μετέβαλαν σε αποικία. Το μήνυμα του «ΟΧΙ» του 1940 και εκείνο της Εθνικής Αντιστάσεως κατά του προηγουμένου Ράιχ είναι άγνωστα σ’ αυτούς. «Ναι σε όλα». Αυτό είναι το δόγμα τους. Υποταγή στη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», στην κυριαρχία του Βερολίνου. Μετέβαλαν την Ελλάδα σε ζητιάνα. «Η Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής». Φτώχεια, δυστυχία, εθνικός ξεπεσμός. Η εθνική ανεξαρτησία, ο εθνικός πλούτος, η εθνική αξιοπρέπεια, όλα στα πόδια των ξένων που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση. Κλίκες τυχάρπαστες πού μας οδήγησαν σ’ αυτό το κατάντημα και κανείς τους δεν κάθισε στο σκαμνί. Άνθρωποι που αμβλύνθηκε μέσα τους κάθε εθνικό αίσθημα, μας κυβερνούν. Ο γραικυλισμός στην ημερήσια διάταξη. Ξεπουλάνε ό,τι έχουμε στους προτέκτορες, ανεύθυνοι κι ασύδοτοι. Οι Γερμανοί ξανάρθανε και μας διαφεντεύουν. Η «τρόικα» μας ψαχουλεύει, όπως οι ζωέμποροι τ’ αρνιά, πόσο τάχα να βαραίνουν τα ψαχνά μας. Ράιχενμπαχ, Τόμσεν, Ρεν, Φούχτελ, όλη αυτή η συμμορία διευθύνει την Ελλάδα. Μας κυβερνούν, δηλαδή, οι «γυφτοχαράτζηδες». Έτσι ονόμαζαν -στα πρόθυρα του 1821- τους εισπράκτορες πού περιφέρονταν και καταβασάνιζαν την ύπαιθρο, συνεπικουρούμενοι στο ληστρικό έργο τους από στρατιωτικά αποσπάσματα, για να εισπράξουν τον κεφαλικό φόρο, το χαράτσι… Στην εποχή των «γυφτοχαράτζηδων» γυρίσαμε. Κι έχουν το θράσος να μιλάνε για… «ανάπτυξη» πού θα έλθει, μόλις διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Ο στυγνός Σόιμπλε μας είπε για τη δημιουργία «ειδικού λογαριασμού» και «εποπτεύουσα αρχή» στην κατεχόμενη χώρα μας. Ο έλεγχος του Δημοσίου απευθείας στα χέρια του Βερολίνου, που καθιερώνει δικό του «δίκαιο» για την Ελλάδα.

Έφθασε σε τέτοιο κατάντημα η συγκυβέρνηση, ώστε υπακούοντας στις διαταγές των προτεκτόρων απειλεί τους πολίτες ότι θα πάρει και τα σπίτια τους. Δηλαδή, μας λένε: «Όχι μόνο θα πεθάνετε, άλλα θα τερματίσετε τη ζωή σας εξαθλιωμένοι στον δρόμο». Ουδέποτε κατά το παρελθόν υπήρξε κυβέρνηση πού να τόλμησε να ξεστομίσει τέτοια αθλιότητα. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα ντρέπονται σ’ όλη τους τη ζωή γι’ αυτήν την απειλή. Μένουν «πρωταγωνιστές» στις μελανές σελίδες της Ιστορίας.

Τρέμουν την οργή του λαού και στις εθνικές επετείους, στις παρελάσεις, τοποθετούν τείχη και περικυκλώνονται από άνδρες των ΜΑΤ για ν’ αποφύγουν αποδοκιμασίες και γιουχαΐσματα. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, «αρχηγοί» που αντήλλαξαν την εθνική αξιοπρέπεια χάριν του «ευρωπαϊκού ιδεώδους». Ο εφιάλτης όμως είναι μέσα τους και τους τρελαίνει.

Απομόνωσαν τον λαό στις παρελάσεις την περασμένη βδομάδα, για να μη φτάνουν ως τ’ αυτιά τους οι κατάρες του πλήθους για τις ασχήμιες τους. «Ένας πολιτικός κόσμος πού τον διέφθειραν σε μεγάλο βαθμό οι γερμανοί πάτρωνες και τώρα τον κρατούν στο χέρι και τον εκβιάζουν. «Λίστες της ντροπής» κυκλοφορούν από γραφείο σε γραφείο και φρόντισαν «κάποιοι» -σαν τον Παπακωνσταντίνου- να τις… «χάσουν»! Ζητούν εναγωνίως οι κυβερνώντες να ψηφισθεί το αισχρό αυτό Μνημόνιο, για το όποιο ο Στουρνάρας είπε: «Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ένας τρόπος για να επιβιώσουμε». Εψεύσθη ασυστόλως… διότι το προσυμφωνημένο στα κρυφά Μνημόνιο είναι μέθοδος για να πεθάνουμε κι όχι για να επιβιώσουμε. Εάν τολμούσαν να δημοσιοποιήσουν ένα ένα τα άρθρα του, να τα αναλύσουν στο κοινό, να του εξηγήσουν τις συνέπειες, θα πάγωνε όλη η Ελλάδα. Για να αντιληφθούν οι πολίτες όλη την «αλυσίδα της προδοσίας», ας διαβάσουν το βιβλίο του καθηγητού κ. Γ. Κασιμάτη με τον τίτλο: «Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας» (εκδόσεις Λιβάνη). Ο διαπρεπής καθηγητής και νομικός σημειώνει: «Είναι πια σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του ελληνικού λάου γνωστό ότι οι δανειακές συμβάσεις πού υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τις δεκαπέντε χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ μεταξύ 3 και 10 Μαΐου 2010 περιέχουν πρωτοφανείς στην Ιστορία του οικονομικού διεθνούς δικαίου δεσμεύσεις της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής περιουσίας της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της, και πρωτοφανείς παραβιάσεις του συνταγματικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου…». Το βιβλίο του κ. Γιώργου Κασιμάτη αποτελεί ένα αμείλικτο «Κατηγορώ» -σαν του Ζολά- κατά των ολετήρων του Έθνους. Η συγκυβέρνηση δέχεται ραπίσματα από τους ξένους και μένει απαθής. Έρχεται αυτή η μέγαιρα, η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας, η Μαρία Φέκτερ, και λέει για τους Έλληνες: «Τόσο καιρό ήταν ξαπλωμένοι στην αιώρα, με τα χρήματα πού έπαιρναν από την ευρωπαϊκή ένωση»… Η συγκυβέρνηση των «τριών» δέχθηκε το ράπισμα, και δεν είπε λέξη… Προσβάλλουν τον λαό μας, εξαιτίας των ανάξιων κυβερνητών του. Όλων αυτών που μας οδήγησαν σκοπίμως μέσα στο κλουβί της Ευρωζώνης. Και σήμερα Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης μας φέρνουν στην πλάτη το Μνημόνιο της πλήρους εξαθλιώσεως, κατ’ εντολήν του Βερολίνου. Αυτό το Μνημόνιο είναι σαν τη συνθηκολόγηση πού υπέγραψαν με τον Αλή Πάσα τον Δεκέμβρη του 1803 οι εξωνημένοι Σουλιώτες φύλαρχοι Γ. Μπότσαρης, Παλάσκας και Κουτσονίκας. Παρέδωσαν έτσι τα τελευταία οχυρά, κερδίζοντας την καταισχύνη. Και το δημοτικό τραγούδι τους στιγματίζει: «Ανάθεμά σε Μπότσαρη και σένα Κουτσονίκα, με τη δουλειά πού κάματε τούτο το καλοκαίρι!»…

Με τη «δουλειά που έκαμαν» Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης απέσπασαν κι αυτοί την καταισχύνη του λάου. Και θα φέρουν τεράστιες ευθύνες οι βουλευτές πού ψηφίζουν τη διάλυση της Ελλάδας. Κι αυτό το κακόγουστο θέατρο μεταξύ των τριών «φυλάρχων», πού δήθεν διαφωνούν σε δεσμεύσεις προσυμφωνημένες, μόνον αηδία προκαλεί. Η φαρσοκωμωδία, έχει ανάγκη και το «αριστερό» στήριγμα τής ΔΗΜΑΡ. Φαίνεται ότι ο κ. Κουβέλης επέλεξε τη «δόξα» του Ελευθερίου Σταυρίδη. Για τους αγνοούντες την Ιστορία της Αριστεράς, ο Ελ. Σταυρίδης -όχι τυχαίος άνθρωπος- από γραμματέας και βουλευτής του ΚΚΕ επέρασε μεταπολεμικά στην «αντίπερα όχθη», εξυπηρετώντας την πολεμική τής άρχουσας τάξης κατά παντός Αριστερού. Και σήμερα η πολιτική τής Ευρωζώνης θεωρείται «αντίπερα όχθη» όχι μόνον για κάθε αριστερό, αλλά για κάθε Έλληνα πού δεν έχει απεμπολήσει το εθνικό του αίσθημα. Βεβαίως, η έννοια του εθνικού αισθήματος είναι πολύ θολή στη ΔΗΜΑΡ, αφού έχει βουλευτίνα τη Ρεπούση, που είδε τη σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη σαν… «συνωστισμό» και την ενοχλούν οι μαθητικές παρελάσεις, διότι δείχνουν ότι… «δεν έχουμε εξευρωπαϊστεί». Επιμένουμε, δηλαδή, να διατηρούμε το εθνικό αίσθημα… Αλλά εδώ υπάρχει κάτι πολύ σοβαρό: Το πολιτικό μας σύστημα καταρρέει. Η δημοκρατία μεταβάλλεται σε άψυχη κούκλα, αφού απ’ έξω καθορίζουν τις τύχες μας. Η αναρχία και ο εμφύλιος σπαραγμός προβάλλουν απειλητικά στον ορίζοντα. Ο πολιτικός κόσμος δεν βλέπει ότι οι Γερμανοί -σαν ρομπότ- εφαρμόζουν το σχέδιό τους πού ξεκίνησε πριν ακόμα και από τον Χίτλερ. Διότι από το 1920, λίγο πριν από την 50ή επέτειο της ίδρυσης του Ράιχ, ο ιστορικός Χέρμαν Όνκεν είχε καταλήξει στην έξης ετυμηγορία: «Από τη στιγμή πού η Αυστροουγγαρία διαλύθηκε εντελώς και το γερμανικό Ράιχ, με το άψυχο σώμα του, έχει καταστεί για μεγάλο διάστημα ανίκανο να ασκήσει μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική, δεν μπορούμε να ζητάμε τίποτα λιγότερο από την επιστροφή στην Ιδέα της Μεγάλης Γερμανίας. Αυτό είναι για εμάς το αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης…». Ύστερα από 92 χρόνια, στη σημερινή κρίση, ο στόχος του Βερολίνου παραμένει αναλλοίωτος.

Κι όταν το 1931 η αποτυχία της αυστρογερμανικής τελωνειακής ένωσης θεωρήθηκε οπισθοδρόμηση στην πραγμάτωση της Ιδέας της Μεγάλης Γερμανίας, καταστρώθηκε το σχέδιο για την πολιτικοοικονομική ένωση της «ενδιάμεσης Ευρώπης». Και κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενισχύθηκαν οι τάσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Η «Ιδέα του Ράιχ» ήταν η ανάμνηση του «μεγαλείου» του γερμανικού Μεσαίωνα, πού γοήτευσε τον Χίτλερ. Κι αυτόν τον Μεσαίωνα μας έφερε τώρα η Μέρκελ με τα Μνημόνια που τα εφαρμόζουν δουλικά οι οσφυοκάμπτες «γυφτοχαράτζηδες». Αυτοί που μας κυβερνούν, για κακή μας τύχη…