Σε στάση προσοχής…

Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, οι εθνοπατέρες αρνούνται να αντικρίσουν τη βάση από την οποία ξεκινά το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας, όπως και όλες οι χώρες του Νότου. Δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι εδώ δεν πρόκειται για μια οικονομική κρίση -όπως του 1929- αλλά για κρίση πολιτική, που δημιουργήθηκε μέσω της οικονομίας. Κάτι παραπάνω: Ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ιδιότυπος, που αντί αρμάτων και στρατών χρησιμοποιεί για να υποταχθούν τα κράτη ένα νόμισμα: το ευρώ! Τα έχουμε πει επανειλημμένα όλα αυτά.

Δεν είναι τυχαίο το ότι στις κατεχόμενες από το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ χώρες υπάρχουν πρωθυπουργοί που θα νόμιζε κανείς ότι βγήκαν με… καρμπόν! Μόντι, Ραχόι, Κοέλιο, η δική μας συγκυβέρνηση και προηγουμένως ο Παπαδήμος είναι πολιτικοί της… «ίδιας κοπής». Έχουν την αυτή νοοτροπία και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, ισχυριζόμενοι ότι αγωνίζονται για το… «καλό» των χωρών τους! Και ποιο είναι αυτό το «καλό»; Η παραμονή στην Ευρωζώνη και στο ευρώ. Δηλαδή, η υποταγή στα συμφέροντα της καγκελαρίας και των μαφιόζων διεθνών τραπεζιτών. Η Ευρωζώνη θα έπρεπε πιο σωστά να αποκαλείται… Ευρωαγχόνη, διότι μέσα στους κόλπους της απαγχονίζονται οι πολίτες. Με «πολιτική» σαν του Πετέν και «διπλωματία» σαν του Τσάμπερλεν, οι «κυβερνήτες» των χωρών του Νότου αυταπατώνται και εξαπατούν τους λαούς των. Το «δόγμα του σοκ» θα έπρεπε να μελετηθεί απ’ όλους διότι, πολύ ζωντανά και αποκαλυπτικά, περιγράφει τη φρικιαστική οικονομικοπολιτική δικτατορία που έχει επιβληθεί από τη Σχολή του Σικάγου και τα άλλα σκοτεινά κέντρα. Δεν μπορεί να μισήσει κανείς τόσο καλά (όπως ούτε και να αγαπήσει) παρά εκείνο που ξέρει. Κι εδώ ο κόσμος, ζαλισμένος από την οικονομική συμφορά, δεν είχε ούτε χρόνο ούτε δυνατότητα να μελετήσει τα αίτια της καταστροφής. Η Γερμανία, ύστερα από 67 χρόνια, επαναφέρει το πνεύμα και τους πολιτικούς στόχους του ναζισμού, καλυπτόμενους κάτω από το ντόμινο του ευρωπαϊκού νομίσματος. Φθάσαμε στο σκηνικό που παρετηρείτο κατά την εποχή που ο Χίτλερ σχεδίαζε την άνοδό του στην εξουσία. Ο Α. Μπάλοκ το περιγράφει ως εξής: «Ξαφνικά και με μια σκληρότητα που δεν έχει το όμοιό της σε καμία επανάσταση, οι μικρές αποταμιεύσεις της μέσης τάξεως και των εργαζομένων εξανεμίστηκαν. Στην ίδια περίοδο, η αγοραστική δύναμη των μισθών έφτασε στο μηδέν. Και σαν σκλάβος να εδούλευε κανείς -αν έβρισκε δουλειά- ήταν αδύνατον να καταφέρει να ζήσει την οικογένειά του…».

Ο Χάινριχ Μαν έγραψε ένα μικρό βιβλίο για τον ναζισμό, με τίτλο «Το μίσος», στα 1933, τότε που ο ναζισμός δεν είχε ακόμη εξαπολυθεί σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά είχε μεταβάλει τη Γερμανία σε «χώρα του μίσους». Έλεγε ο Μαν: «Είναι φοβερό μα πραγματικό γεγονός ότι, με τη βοήθεια ακραίων περιστάσεων και ευκαιριών που δεν είχαν παρουσιαστεί από πολλούς αιώνες, μια κάποια τάξη ανθρώπων μπόρεσε να απαλλαγεί από όλους τους φραγμούς του πολιτισμού, για να ενωθεί με εκείνους που δεν τους είχαν γνωρίσει ποτέ…». Σήμερα, με τη βοήθεια «ακραίων περιστάσεων», που είχαν να παρουσιαστούν από τα τέλη της δεκαετίας του ’30, μια «τάξη» τραπεζιτών και τοκογλύφων, απαλλαγμένη απ’ όλους τους φραγμούς του πολιτισμού, θέλει να πολτοποιήσει τους λαούς των χωρών του Νότου, να τους γονατίσει, και φυσικά οι χώρες αυτές θα χάσουν και την εθνική κυριαρχία τους. Σ’ αυτό το αρρωστημένο βάθρο του ευρώ χτίστηκε η καινούργια αποικιακή αντίληψη της «Γερμανίας του μίσους». Το μίσος των ηττημένων του 1945 έκανε τους Γερμανούς σήμερα να υπαγορεύουν κατά το γούστο τους τους «οικονομικούς κανόνες» με τους οποίους καλούνται να προσαρμοσθούν οι λαοί της Ευρώπης. Πολιτικοί δικοί μας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών, θολοί στις προθέσεις των, που στην ψυχή τους δεν χωράει η οργή της εθνικής αξιοπρέπειας, εκλήθησαν από τα σκοτεινά κέντρα να υπηρετήσουν τους στόχους του Δ’ Ράιχ, τους στόχους της «Ευρωαγχόνης».

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αναβιώνει στα ελληνικά πλαίσια. Το Σύνταγμα που ψηφίστηκε στην ομώνυμη μικρή πόλη και ετέθη σε ισχύ στις 28 Οκτωβρίου του 1918 απεδείχθη θνησιγενές. Ο κίνδυνος αυτός παρουσιάζεται τώρα για το δικό μας πολιτικό σύστημα εξαιτίας της ανικανότητας της πλειονότητας του πολιτικού κόσμου. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έφερε από τη γέννησή της το στίγμα της εξοντωτικής -με επιμονή κυρίως της Γαλλίας (τι σύμπτωση!)- Συνθήκης των Βερσαλλιών, με τις δυσβάσταχτες πολεμικές αποζημιώσεις. Που με τη σειρά τους εδημιούργησαν θηριώδη ανεργία και ανεξέλεγκτο πληθωρισμό. Ο Γιάλμαρ Σαχτ, στο βιβλίο του «Πώς πεθαίνει μια Δημοκρατία» (Εκδόσεις Ιλ Μποργκέζε, 1971), επισημαίνει ότι: «Οι πολεμικές επανορθώσεις αποτελούσαν διπλό πρόβλημα. Πρώτα πρώτα, το ποσόν αυτό έπρεπε να συγκεντρωθεί από τους φορολογουμένους σε γερμανικά μάρκα: Ένα πρόβλημα λοιπόν κοινωνικοοικονομικό, που αποφασιστικά επηρέασε τη στάθμη της ζωής στη Γερμανία. Έπρεπε κατόπιν να μετατραπεί το μάρκο σε ξένο νόμισμα, αφού οι νικητές δεν δέχονταν να πληρωθούν τις αποζημιώσεις σε γερμανικά μάρκα…». Οι Γερμανοί -που είναι ρομπότ- ήξεραν να περιμένουν και παίρνουν τώρα εκδίκηση, ζητώντας να εξοφλήσουμε το χρέος μας σε ευρώ (νόμισμα που εκείνοι το ελέγχουν), γι’ αυτό ασκούν την προπαγάνδα ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είναι η «καταστροφή» μας. Διότι με νόμισμα που δεν το ελέγχουν δεν θα πάρουν τίποτε! Όμως τότε οι Γερμανοί, πονηρά σκεπτόμενοι, έπεισαν τους νικητές ότι θα πληρωθούν με την εφαρμογή του «σχεδίου Ντοζ». Εκείνο το σχέδιο βασιζόταν στην εγγύηση ότι η Γερμανία θα μπορούσε να πληρώσει τις επανορθώσεις μόνο με τα πλεονάσματα των εξαγωγών της. Όλες οι χώρες ήρχισαν τότε εμπορικές σχέσεις με τη Γερμανία. Στα πέντε επόμενα χρόνια, η Γερμανία έλαβε από τον εξωτερικό δανεισμό 20 στρογγυλά δισεκατομμύρια. Τα μισά από αυτά τα εχρησιμοποίησε για την πληρωμή των επανορθώσεων! Επέτυχε επίσης από το εξωτερικό βραχυπρόθεσμες πιστώσεις… Ποιες εξαγωγές θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς όταν οι ευρωπαίοι εταίροι μάς έχουν στερήσει αυτήν τη δυνατότητα κι όταν δεν παράγουμε τίποτε; Ίσως οι Γερμανοί, φοβούμενοι μην τυχόν βρεθεί κανένας έξυπνος πολιτικός και αξιώσει από μέρους μας ένα «σχέδιο Ντοζ», είχαν φροντίσει εγκαίρως να καταστρέψουν την ελληνική παραγωγή με «κοινοτικές οδηγίες». Οι Γερμανοί έχουν εξαχρειωθεί. Ένας βρετανός πολιτικός στοχαστής έλεγε ότι η άσκηση της εξουσίας διαφθείρει πάντοτε. Η άσκηση της απόλυτης εξουσίας διαφθείρει απόλυτα. Και η Γερμανία σήμερα ασκεί απόλυτη εξουσία στην Ευρώπη. Ο πολιτικός κανιβαλισμός της «τρόικας» έγινε πλέον εμφανής, ακόμα και στη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Πέταξαν τις μάσκες και τα προσχήματα οι «μαφιόζοι» Τόμσεν, Ρεν και Σία. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης επέμεναν στις πομφόλυγες για τις «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» και χρησιμοποίησαν τις πιο απίθανες δικαιολογίες προκειμένου να πείσουν τον δυστυχή λαό για την «αναγκαιότητα των μέτρων». Αφού εψεύσθησαν ασύστολα, ισχυριζόμενοι ότι δεν θα έλθει άλλο Μνημόνιο, αφού έδωσαν όρκους πίστεως στη Μέρκελ και σ’ όλους τους ξένους πάτρωνες, τώρα τα «αφεντικά» τούς εξευτελίζουν στα μάτια των Ελλήνων. Η επαίσχυντη «τρόικα», προβάλλοντας τις πλέον τερατώδεις και παράλογες αξιώσεις, φανερώνει τις πραγματικές της προθέσεις. Δεν θέλουν καμία συμφωνία. Απαιτούν την πλήρη υποταγή και τη διάλυση της Ελλάδος. Στέλνουν χιλιάδες εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους στους οικονομικούς φούρνους των Νταχάου και Άουσβιτς της Ευρωζώνης. Σ’ ένα από αυτά τα στρατόπεδα του ναζισμού υπήρχε στην πύλη η επιγραφή: «Όταν μπείτε μέσα εδώ, αφήσατε έξω κάθε ελπίδα». Η επιγραφή ισχύει ακόμα για την Ευρωζώνη. Εφόσον μπήκαμε μέσα, οι ελπίδες έμειναν εκτός. Η απελευθέρωση όμως της πατρίδος μας και όλων των χωρών του Νότου θα επιτευχθεί όταν όλοι βγούμε από την «Ευρωαγχόνη». Αυτή πρέπει να είναι η επιδίωξη των υπόδουλων λαών. Μόνον μ’ αυτόν τον τρόπο και με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα ταφούν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η συμμορία τους κάτω από τα ερείπια της καγκελαρίας και θα πέσει στο έδαφος σαν πληγωμένο κοράκι το Δ’ Ράιχ. Οι λαοί ξεσηκώνονται. Ζητούν να φύγουν οι προσκυνημένες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Το ίδιο ζητούμε κι εμείς. Να γίνει πράξη το Εθνικό Αντιμνημονιακό Μέτωπο (το νέο ΕΑΜ), για το οποίο γράφαμε στο περασμένο φύλλο. Η κατοχική συγκυβέρνηση των τριών μοιραίων ανθρώπων απέτυχε παταγωδώς και επέφερε συμφορές. Οι μνημονιακοί αμύντορες επίστεψαν ότι ήταν ποτέ δυνατόν δείχνοντας εμετική πολιτική υπακοής και εκτελώντας πειθήνια τις αξιώσεις των δυναστών να αλλάξουν τα πράγματα. Να φύγουν αμέσως, προτού χυθεί αίμα, και να διώξουμε τελεσίδικα την «τρόικα». Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης θα έπρεπε να διαβάσουν τον στίχο του Γίρζι Πάρικ, ενός τσέχου ποιητή. Στο έργο του «Η δύναμη της Άνοιξης» (που το έγραψε τον καιρό της «Άνοιξης της Πράγας»), ο Πάρικ σημείωνε: «Σε στάση προσοχής, είναι δύσκολη η ανταλλαγή απόψεων»… Και οι τρεις αρχηγοί «διαπραγματεύονται» σε στάση προσοχής…