Πρώτα «αντίσταση» στην «τρόικα» και μετά νέα πολιτικά σχήματα

Ο κόσμος (τους) τα εγκαταλείπει, όχι μόνο ψυχικά, αλλά και πρακτικά, αναζητώντας άλλες λύσεις σε άλλους σχηματισμούς ή επιλέγει την αυτοαπομόνωση από το πολιτικό γίγνεσθαι. Υφίσταται καθημερινά τόσο μεγάλη και τέτοια επίθεση στα εισοδήματά του αλλά και στο αξιακό του σύστημα, έτσι όπως αυτό δομήθηκε από τη σχέση του με τα δύο ομοειδή μεγάλα κόμματα εξουσίας, που δεν έχει καμιά διάθεση ούτε να τους δώσει άλλη ευκαιρία ούτε να προσχωρήσει σε άλλα σχήματα. Σε μερικές περιπτώσεις, ο κόσμος αυτός (που είναι πολύς) στηρίζει παθητικά αλλά και με τάση εκδίκησης των δύο πρώην μεγάλων πολιτικά σχήματα όπως η Χρυσή Αυγή ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη γνώμη ορισμένων είναι και αυτό ακραίο. Όχι τόσο όσο η Χ.Α., αλλά κινείται λόγω των ακραίων θέσεων ορισμένων συνιστωσών του στα όρια του πολιτικού συστήματος.

Το σύστημα, που περιλαμβάνει τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας, αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει με την απίσχναση των δύο κομμάτων, αλλά και με τη συγχώνευση του λόγου τους (κάτι που καταργεί την τεχνητή μη αντιπαλότητα των σχημάτων, με αποτέλεσμα οι οπαδοί να χάνουν το βασικό στοιχείο διαφοροποίησης των κομμάτων) επιθυμεί τη μετάβαση σε μια άλλη εποχή, που άλλωστε ήδη έχει αρχίσει.

Η εποχή αυτή, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, θα διαθέτει «ευρύτερες πλατφόρμες λόγου» , στις οποίες θα χωράνε κόμματα και ομάδες προβληματισμού οι οποίες θα παίζουν τον ρόλο των παρατάξεων. Κάτι σαν την «Ελιά» του Πρόντι στην Ιταλία, που είχε αντίπαλο τη «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι: Χώρεσαν και στα δύο σχήματα πολλά κόμματα και σχηματισμοί, κέρδισαν και οι δύο παρατάξεις εκλογές, ασχέτως αν η «Φ.Ι.» έμεινε περισσότερο στην εξουσία λόγω ικανοτήτων του Μπερλουσκόνι. Στην Ελλάδα, όπως ξέρουμε, οι ιδέες και τα «ρεύματα» από τη Δύση έρχονται με μια καθυστέρηση 10-15 χρόνων και τώρα μοιάζει να είναι η καλή εποχή για τη συγχώνευση και συνύπαρξη ομοειδών πολιτικών δυνάμεων σε δύο ή το πολύ τρία μεγάλα σχήματα. Η άμβλυνση των αντιθέσεων και η μάχη που έδωσαν τα ΜΜΕ προκειμένου να διασώσουν το σύστημα έπεισαν ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν κοινό λόγο και στόχο: Είναι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και απέναντί τους έχουν τους άλλους, όλους τους άλλους. Η επιχείρηση αυτή είχε δύο πλεονεκτήματα:

• Πρώτον, κατέγραφε ως ευρωπαϊκές δυνάμεις (άρα μέλλον, πρόοδος, κοινό νόμισμα κ.λπ.) τα δύο κόμματα εξουσίας, άρα τα ΜΜΕ άφηναν σαφώς να εννοηθεί ότι μπορεί αυτά τα δύο να συνεργαστούν στην προοπτική σωτηρίας της χώρας.

• Δεύτερον, ταύτιζε όλους τους άλλους με αντιευρωπαϊσμό, οπισθοδρόμηση, δραχμή, χωρίς να αναφέρονται στις μεταξύ τους διαφορές – άρα η Χρυσή Αυγή ήταν (την τοποθετούσαν) στο ίδιο μπλοκ με αριστερές δυνάμεις.

Το σύστημα ήθελε να σώσει τους εκφραστές και εκπροσώπους του, ελπίζοντας (και σωστά, όπως αποδείχτηκε) ότι στην πορεία θα προστεθούν κι άλλες δυνάμεις «στο ευρωπαϊκό μέτωπο», με αποτέλεσμα το τεχνητό σύνολο να καταστεί η «μαγιά» για το ένα από τα δύο μεγάλα σχήματα/πλατφόρμα ιδεών. Το άλλο ήταν ήδη έτοιμο: «οι αντιευρωπαϊστές». Δεν είχαν (και δεν έχουν) κανέναν λόγο οι δυνάμεις του συστήματος να βοηθήσουν στον σχηματισμό του, ούσες σίγουρες πως θα σχηματιστεί από μόνο του ως απάντηση στο άλλο, «το ευρωπαϊκό». Στη συνέχεια, το μέτωπο των «αντί» θα έβρισκε τρόπο να αφήσει έξω όσους δεν ταιριάζουν με τη φυσιογνωμία του. Αλλά αυτό ήταν (και είναι) κάτι που δεν ενδιαφέρει το σύστημα. Προτεραιότητα αποτελεί η δημιουργία δύο μεγάλων νέων σχημάτων που θα συγκρούονται στη βάση των μεγάλων θεμάτων και όχι των μικρών. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν τον ρόλο να ταυτίσουν τα οικονομικά μας, τη ζωή μας, τις σπουδές των παιδιών, την επιβίωση με μικρά και να αναδείξουν ως μεγάλα την Ευρώπη, την ιδέα, το ευρώ, στοιχεία για τα οποία αξίζει τον κόπο να θυσιάζεται κανείς στο όνομά τους.

Προϋπόθεση για τη δρομολόγηση όλων αυτών είναι οι ευρωπαϊκές/μνημονιακές δυνάμεις να κάνουν μια «πατριωτική» αντιπαράθεση με την «τρόικα» και τους δανειστές, έτσι ώστε να μην εκχωρήσουν άλλο «αντιστασιακό έδαφος» στους νεοφιλελεύθερους εισβολείς. Μετά την πατριωτική αντιπαράθεση και την «αντίσταση στα μέτρα και τις παράλογες απαιτήσεις της “τρόικας”», αντίσταση που θα προβληθεί δεόντως από τα συστημικά ΜΜΕ, ανοίγει ο δρόμος για άλλες, ευρύτερες συγκλίσεις.