Φυντανίδης: Κάποιοι ήθελαν να με σπρώξουν στην άκρη
Πολλά, λέει ο κ. Φυντανίδης, έχουν γραφτεί έως τώρα για αυτή την εφημερίδα και εμένα προσωπικά, τα περισσότερα ανακριβή ως και συκοφαντικά. «Ως τώρα σιώπησα σεβόμενος την ιστορία της ”Ε” και τη μνήμη του Κίτσου Τεγόπουλου». Ο κύριος Φυντανίδης αποκαλύπτει:
«1. Δεν διαφώνησα με την κ. Μάνια Τεγοπούλου επειδή θα μου περιέκοπτε τον μισθό. Εκείνο που με εξόργισε ήταν ότι ένα βράδυ, στον διάδρομο του δευτέρου ορόφου, παρόντος και υπομειδιώντος του κ. Θανάση Τεγόπουλου, με σταμάτησε και μου είπε ότι πρέπει πλέον να δουλεύω λιγότερο! Και ξέρω γιατί το είπε αυτό. Γιατί τα τελευταία χρόνια υπήρχε μια συστηματική προσπάθεια από κάποιους που είχα βοηθήσει να αναδειχθούν σε αυτό το επάγγελμα να με σπρώξουν στην άκρη. Ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
2. Πράγματι έπαιρνα έναν μεγάλο μισθό. Αλλά ας μην ξεχνούν κάποιοι ότι διηύθυνα όχι μία, αλλά δύο εφημερίδες, δουλεύοντας εφτά μέρες την εβδομάδα. Αυτά τα πολλά λεφτά τα χάρηκα μόνο δύο χρόνια, και ιδού γιατί. Όταν ήταν να μπει η Χ.Κ. Τεγόπουλος στο Χρηματιστήριο, έκανα ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειας και εγώ έβγαινα στα κανάλια να λέω πόσο καλή ήταν αυτή η κίνηση. Και ενώ άλλοι εκδότες έδωσαν πολλές μετοχές σε διευθυντικά και μη στελέχη, εμένα μου δόθηκαν μόλις 100 μετοχές, όσες δόθηκαν και στον τελευταίο κλητήρα. Μόνο ένας πήρε 15.000 μετοχές και έβγαλε ένα ωραίο σπίτι. Κάποτε, λοιπόν, ο Κίτσος, ίσως επειδή ένιωθε ενοχές, μου έκανε μια γερή αύξηση (εγώ ποτέ δεν του τη ζήτησα) ”για να πατσίσουμε”, όπως μου είχε πει.
3. Για το αν χάρηκαν κάποιοι επειδή έφυγα, να ρωτήσετε τους ίδιους. Βέβαια, υπήρξαν και κάποιες εξαιρέσεις… Μέχρι απεργία είχαν προτείνει πολλοί συντάκτες αντιδρώντας στην αποχώρησή μου, αλλά τους είπα να μην κάνουν τίποτα, αλλά να εξακολουθήσουν να εργάζονται για τη συνέχιση της πορείας των δύο εφημερίδων. Δυστυχώς, η συνέχεια είναι γνωστή.
Στον κόσμο που ζούμε σήμερα, ο φθόνος και η συκοφαντία είναι καθημερινό φαινόμενο. Αλλά όσοι δούλεψαν στην ”Ε” και την ”Κ.Ε.” να θυμούνται ότι αυτό που έζησαν ως το 2007 δεν έγινε ποτέ, ούτε δυστυχώς θα ξαναγίνει. Τόση ελευθερία δεν γνώρισαν ποτέ δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, ίσως και σε όλο τον κόσμο. Και είμαι ευτυχής που ήμουν επί 31 χρόνια επικεφαλής αυτής της ωραίας προσπάθειας, σεβόμενος πάντοτε την πραγματική αποστολή αυτού του λειτουργήματος που λέγεται δημοσιογραφία».