Υφέρπουν και ανελίσσονται άκρως επικίνδυνα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα

Η πικρή αλήθεια. Που πρέπει και να λέγεται όχι με μαζοχιστική διάθεση κινδυνολογίας, αλλά για να προβληματίζει, προκειμένου να υπάρξουν εγκαιροφλεγείς αποτρεπτικές αντιστάσεις και θωράκιση έναντι όσων όλοι φοβόμαστε. Όσων αυτονοήτων δηλαδή μπορεί να επέλθουν ως συνεπόμενες παράπλευρες ολισθήσεις της καταστροφής.

Ο μεγαλύτερος λοιπόν υπό τις περιστάσεις κίνδυνος είναι να δημιουργηθούν συνθήκες επιλιπάνσεως διχαστικών δυναμικών κι εκκολάψεως εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων. Τα οποία ήδη σοβούν. Είναι αντιληπτά. Και τα οποία εκδηλώνονται σε προς το παρόν ελέγξιμο βαθμό και με τρόπους που μπορεί ν’ αποβούν αναστρέψιμα. Πλην όμως με όρους έως και δηλητηριωδών αντιπαραθέσεων. Που όχι απλώς περισπούν το διάτρητο πολιτικό σύστημα, αλλά και διασπείρουν συγκρουσιακά πάθη κι εχθρότητα μεταξύ συγκεκριμένων ιδεολογικών ομάδων και παραταξιακών σχηματισμών.

Ως αποτέλεσμα, πέραν άλλων, και απόπειρας των θεσμικών διαχειριστών να εκτρέψουν την προσοχή από τα επαχθέστατα βάρη και τις ασήκωτες ευθύνες για τις κακοήθεις παθογένειες της χώρας, στρέφοντας τη μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης. Κι επιρρίπτοντας με τον ίδιο τρόπο δευτερογενείς ευθύνες στους μεν ή τους δε, προκειμένου ν’ αποφευχθεί το μένος εναντίον των καθαυτό υπαιτίων. Που υπέχουν πρωτογενείς ευθύνες!

Υπαιτίων της σύνολης κακοδαιμονίας της χώρας. Γιατί:

• Όσο και αν υπάρχουν ενοχές (κι ένοχοι) μεταξύ των κυβερνωμένων, η άρχουσα μερίδα είναι και ηθικός και φυσικός αυτουργός! Είτε γιατί εξωθούσε τους πρώτους με την πελατειακή λογική της. Είτε γιατί δεν μπόρεσε να ελέγξει τα πράγματα που άφησε να εκτραπούν, εξαργυρώνοντας εκλογικά την ακολασία. Κυβερνώντας στην τύχη. Και αφήνοντας τη διαφθορά ν’ αλωνίζει και τους πρωταγωνιστές της να κακουργούν σε συνθήκες απόλυτης ατιμωρησίας. Τώρα που τα πάντα τείνουν ν’ αποδομηθούν, όχι απλώς εισπράττονται τα επίχειρα των κακοπραξιών, αλλά και αναπαράγονται δραματικότεροι κίνδυνοι. Για την αποπυροδότηση των οποίων, εάν δεν υπάρξουν έγκαιρες παρεμβάσεις και προπαντός αποτελεσματικές αποτροπές, θα εισπραχθούν ως πικρότατοι καρποί! Και να ευχόμαστε να μη ματώσει σ’ αυτό ή τον άλλο βαθμό η χώρα. Μ’ αυτόν ή τον άλλον τρόπο. Να μην υπάρξουν δηλαδή ακόμη κι εθνικά ερείπια. Καθώς πέραν όσων την τραυματίζουν και την οδύνουν, ενεδρεύουν και άλλες επί άλλων επιπέδων έξωθεν επιβουλές, που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας και της επαπειλούμενης φαλκιδεύσεως φυσικών γεωπολιτικών δικαιωμάτων. Επιβουλές που συνεπικουρούνται από έωλα φοβικά σύνδρομα, που καταστέλλουν ενεργοποίηση αυτοδήλων εθνικών σχεδιασμών. Όρα θέματα ΑΟΖ. Γιατί κάποιοι στον γεωγραφικό μας περίγυρο δεν είναι καθόλου καλοπροαίρετοι. Και δεν θα διστάσουν να εκμεταλλευθούν ενδεχόμενη επιδείνωση των εσωτερικών προβλημάτων, που αποδυναμώνουν στρατηγικές αντιστάσεις και περιστέλλουν δυναμικές. Ενώ αντιθέτως εκδηλώνονται δυναμικές ακόμη και καταρρεύσεων! Το απευκταίο. Πλην παρόν ως εξελισσόμενη απειλή. Με αυτά δεν θέλουμε να ενσπείρουμε φοβίες ή να διατυπώσουμε κασσανδρολογίες, επιτείνοντας το ήδη καταθλιπτικό κλίμα που επικρατεί. Θα ήτο ανώφελον. Και δεν θα προσέφερε τίποτα, ενώ αντιθέτως θα συνεργούσε προς επιτάχυνση της κατολισθήσεως.

Την οποία το νέο τραυματικό πακέτο των δανειακών υποχρεώσεων συνεπικουρεί και ουσιαστικά μονοδρομεί! Οπόταν το μέλλον αποβαίνει ακόμη ζοφερότερο. Γιατί οριστικά η χώρα οδηγείται προς πλήρη καθυποθήκευση, με σιωπηρή περιστολή μέρους της εθνικής της κυριαρχίας. Η άλλη και τραγική αλήθεια. Επιβεβαιώνοντας ό,τι ο Μένανδρος διετύπωσε πριν από τόσους αιώνες. Ότι δηλαδή: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί».

Εάν λοιπόν, παρ’ ευχήν, σ’ αυτά προστεθεί κι ενδεχόμενη διχαστική σύγκρουση, με κατάληξη την οποιασδήποτε μορφής εμφυλιακή αντιπαράθεση, αυτό θ’ αποβεί χαριστική βολή στον εθνικό κρόταφο.

Να μην το επιτρέψουμε. Να συνέλθουμε. Και να επιστρατεύσουμε κάθε ίχνος υπευθυνότητος. Όλοι. Γιατί τελικά είμεθα πλέον όλοι συνυπεύθυνοι. Όχι για όσα έγιναν, αλλά για όσα επέρχονται.