Εύλογοι προβληματισμοί για την παραμονή στο ευρώ
Είτε διότι η ίδια η Ευρωζώνη θα μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο είτε γιατί δεν θα μπορέσουμε ως χώρα και εργατικό/κοινωνικό δυναμικό να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ζωής που διαμορφώνουν οι όροι της «τρόικας» κρατώντας το ευρώ ως νόμισμα. Για παράδειγμα, εμφανίστηκε ύστερα από πολύ καιρό ο Αλέκος Αλαβάνος τόσο στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ σε κουβέντα με τον Νίκο Ευαγγελάτο, όσο και στο πρωινό της ΝΕΤ σε συζήτηση με τον Γιώργο Κουβαρά και τη Μάριον Μιχελιδάκη. Το ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς από την αρχή της κρίσης υποστηρίζει ότι δεν βγαίνει ούτε η οικονομική πολιτική της «τρόικας» που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ούτε ο σχεδιασμός με παραμονή της χώρας στο ευρώ. Ακόμα κι αν υποθετικά τα κατάφερνε η Ελλάδα να ζήσει με 500 ευρώ τον μήνα (μετά τις θηριώδεις και κτηνώδεις περικοπές που εφαρμόζουν από το 2009 οι ελληνικές κυβερνήσεις υπό την καθοδήγηση της «τρόικας» και των δανειστριών χωρών), δεν θα κατορθώσει να μακροημερεύσει υπό αυτές τις συνθήκες μέσα σε μια οικονομική ζώνη όπου άλλη αξία έχει το ίδιο νόμισμα στη Γερμανία και τη Δανία και άλλη στην Ελλάδα και την Πορτογαλία. Όχι γιατί θα έχει γίνει αλλαγή αξίας του νομίσματος, αλλά απλώς διότι στις δύο χώρες του Βορρά ο μέσος εργαζόμενος θα παίρνει 2.000 ευρώ μηνιαίως και ο συνάδελφός του του Νότου, μετά τις συνεχείς και τιμωρητικές περικοπές, 700 ευρώ. Άρα η αγοραστική τους δύναμη και η επιβιωτική τους δυνατότητα θα είναι τελείως διαφορετικές, με αποτέλεσμα το ίδιο νόμισμα να λειτουργεί με δύο μορφές, δύο ταχύτητες και τελικά με δύο εκδοχές. Για άγνωστους επισήμως λόγους, μέχρι τώρα η κουβέντα για ζωή εκτός ευρώ ήταν σχεδόν παράνομη και απαγορευμένη. Είχε ταυτιστεί με την άθλια, σαθρή και υπονομευτική επιχειρηματολογία πλουτοκρατικών κύκλων σύμφωνα με την οποία απομάκρυνση από το ευρώ σήμαινε αυτομάτως επιστροφή στη δεκαετία του ʼ50, επιστροφή στις ελλείψεις, στις ουρές, στα κάρα και στα μουλάρια. Και επειδή, όπως οι ίδιοι έλεγαν, τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουμε μάθει σε μια άνετη καταναλωτική ζωή που δεν μας λείπει τίποτα, αντίθετα μας περισσεύουν διάφορα, θα είναι πολύ πιο οδυνηρή η νέα (παλαιά…) πραγματικότητα των ελλείψεων. Οι ίδιοι πάντα κύκλοι, με αιχμή τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα (μεγάφωνα), φρόντιζαν να προσαρμόσουν τον πανικό που έσπερναν σε επίπεδο άμεσης κατανόησης και αντίληψης από όλον τον κόσμο, μιλώντας συνεχώς για τρομακτικές ελλείψεις στα φάρμακα, τα καύσιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Η επιδίωξή τους ήταν σαφής και σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε όταν τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου έφεραν αθροιστικά τα δύο ένοχα για το σημερινό χάλι της χώρας κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) σε κατάσταση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η οποία διευρύνθηκε με τη συμμετοχή της «υπεύθυνης αριστερής» ΔΗΜΑΡ. Για άγνωστους επίσης λόγους, κανείς από όσους διαφωνούσαν με την άθλια αυτήν πρακτική και επιχειρηματολογία, δεν απάντησε και δεν απέδειξε, με εύκολο μάλιστα τρόπο (μια και το 2000 που ζούσαμε με δραχμές δεν είναι τόσο μακριά όσο το 1950!), ότι όλα αυτά είναι ψεύδη με στόχο τη διασπορά πανικού, μια και 10-12 χρόνια πριν δεν ζούσαμε ακριβώς με κάρα και μουλάρια, ούτε με ουρές για φάρμακα, καύσιμα και έμενταλ.
Παρʼ όλʼ αυτά, δεν είναι αργά να ακούγονται, αν όχι ισότιμα πάντως αρκετά, και οι άλλες φωνές. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να συνηθίσει ο κόσμος στο άκουσμα της απαραίτητης, αδήριτης ανάγκης να υπάρχει από την κυβέρνηση (την όποια κυβέρνηση) το περίφημο plan B, το εναλλακτικό σχέδιο (που θα έπρεπε να υπάρχει ήδη από το 2009) της χώρας σε περίπτωση που αποτύχει η επιχείρηση παραμονής στο ευρώ. Μήπως το σύστημα άρχισε να προστατεύεται και από αυτό το ενδεχόμενο; Και έτσι να είναι, η όλη συζήτηση (θα) είναι για καλό.